Julie Parsons werd in mei 1951 geboren in Nieuw Zeeland, hier woonde ze tot haar twaalfde waarna het gezin naar Ierland is verhuisd.
Haar ouders emigreerden in 1947 vanuit Ierland naar Nieuw Zeeland. Haar vader werkte als arts in de buurt van Auckland en later op Samoa. Bij een tocht naar een ander eiland is hij verdronken. Dat was in 1955. Julie was toen vier jaar oud. Nooit is helemaal duidelijk geworden wat de oorzaak is geweest van het zinken van het schip. De boot, Joyita, is gevonden, maar er was niemand meer aan boord.
Toen Julie 12 jaar was, keerde haar moeder met de kinderen terug naar Ierland. Dat kon toen pas omdat haar vader officieel dood verklaard moest zijn, het huis en de andere bezittingen konden daarna pas verkocht worden. Ze kan zich deze verhuizing nog goed herinneren evenals de verwachting dat haar vader nog terug zou komen. Achteraf gezien vindt ze haar moeder een moedige vrouw, het gewone leven moest doorgang vinden. Er werd niet veel gesproken over de bijbehorende emoties, dat was in die tijd ook niet zo gebruikelijk.
Julie Parsons´ boeken zijn psychologische thrillers. Ze is een grote fan van Ruth Rendell, Patricia Highsmith en P.D.James en heeft veel van hun boeken gelezen. Ze houdt van dit genre en vermoedt dat het oplossen van mysteries, dat ze ook in haar boeken beschrijft, iets te maken heeft met het mysterie rond de dood van haar vader. In ´het laatste vonnis´wordt eigenlijk ook het verhaal verteld van een ontbrekende vader.
Julie Parsons wordt wel eens vergeleken met Ruth Rendell en Minette Walters en dit vindt ze een grote eer.

Ze is nu een full-time schrijfster, maar de weg daar naartoe is lang geweest. De wens om te schrijven bestond al geruime tijd, op een bepaald moment is ze lid geworden van een schrijfgroep. Dat vond ze een geweldige ervaring.
Ze begon te schrijven en stuurde een samenvatting van de eerste drie hoofdstukken van ´het laatste vonnis´ op naar MacMillan. De uitgever reageerde laaiend enthousiast, ze kreeg een contract en een voorschot van ongeveer 3000 Ierse ponden. Ook besloot ze tijdelijk haar baan (t.v. producer) op te geven om meer tijd te hebben voor het schrijven. In haar echtgenoot vond ze een fan en zes maanden later was het boek af. Haar eerste boek verscheen in 1998, ze was toen was inmiddels 47 jaar oud. Dit boek is uiteindelijk in 17 landen verschenen.
Daarna heeft ze nog drie boeken geschreven; ze zijn allemaal enthousiast ontvangen.

Haar laatste boek – Vertel het mij - is net in Nederlandse vertaling verschenen. Het verhaal wordt geschreven vanuit Nick, een mannelijke hoofdpersoon. Julie Parsons vond het interessant om vanuit een man te schrijven. Nick is een zorgende vader die zijn kind bijvoorbeeld naar school brengt en hiermee komt hij ook terecht in een ‘vrouwelijke’ omgeving met alle verleidingen die daarbij horen. Het boek gaat volgens Julie Parsons ook over hoe verschillend mensen kunnen rouwen en welke gevolgen dit kan hebben voor een relatie.

Julie Parsons woont in Ierland in Dun Loghaire, een havenstadje. Ze leeft al 17 jaar samen met John en heeft een dochter en twee stiefkinderen. Haar favoriete schrijfsters zijn, naast de eerder genoemde : Nadine Gordimer en Jan Austen.
Ze zegt zelf dat ze nog steeds sterk beinvloed wordt door haar jeugd in Nieuw Zeeland. Toen ze in 1999 terugging voor een bezoek was dit een emotionele ervaring.
Julie Parsons maakt nog steeds deel uit van een schrijfgroep. De eerste die een nieuw boek mag lezen, is haar echtgenoot. Ze zegt: “dan zit hij intensief te lezen, zegt niets en heeft de pen in de aanslag’ . Dat vindt ze vreselijke momenten. Maar zijn kritiek is zinvol en ze kan er veel mee.
In haar vrije tijd zeilt ze met haar echtgenoot. Haar familiegeschiedenis, het verdrinken van haar vader, heeft geleid tot een bepaalde fascinatie voor het water. Ze is een mooi-weer zeiler en er moet land in zicht blijven. Anders wordt de diepte van het water te dreigend, aldus Julie Parsons.