Het jaar 2011 loopt ten einde. Tijd voor overpeinzingen, mijmeringen of....
Door: Floor de Graaff Op 14 januari van het afgelopen jaar (2011) schreef ik een recensie van “Een mooie dag om te sterven” door R. J. Ellory, en gaf het boek vier sterren. En eind mei was het zover. Samen met mijn twee zoons van 28 resp. 18 jaar bezocht ik enkele dagen New York, of beter gezegd Manhattan, met een uitstapje naar Brooklyn. Zelden heb ik een fascinerender stad meegemaakt. Waar ik gewoonlijk een hekel heb aan lawaai, drukte en viezigheid (ik moet er niet aan denken naar China te moeten gaan waar volgens mij iedereen zomaar op straat spuwt!), voelde ik me in NY onmiddellijk op mijn gemak. De bedrijvigheid, de taxi’s, de metro, de winkels, de wolkenkrabbers, het was fascinerend. Drie uur in de rij voor de veerboot naar Ellis-Island? Geen probleem, ook al was het 35 graden. Terug in Neerland zaten mijn jongste zoon en ik in de trein van Schiphol naar Amersfoort. De saaiheid kwam ons onverbiddelijk tegemoet. Twéé treinen per uur naar Amersfoort? Kan het nog duffer? Ik heb dagen lang heimwee gehad. “Ik schrijf over mensen op hun slechtst”, aldus Ellory in een interview in de Volkskrant van 3 april 2010. Wij zijn ze niet tegengekomen. Misschien moet ik gauw terug, om verder te zoeken …
|