Charles Bowden, een Amerikaanse journalist, beschreef in 2009 de bekentenissen van een Mexicaanse huurmoordenaar (El Sicario). In 2010 liet hij deze man nogmaals dezelfde bekentenissen afleggen, maar toen voor de draaiende camera van documentairemaker Gianfranco Rosi.
In opzet en uiterlijk is de documentaire uitermate saai: de huurmoordenaar zit in een stoel in een motelkamer met een zwarte doek om zijn hoofd. Onherkenbaar. Hij heeft een schetsboek op schoot, waarin hij met dikke stift tamelijk infantiele lijntjes, vierkantjes en poppetjes tekent die zijn verhaal ondersteunen.
In het begin ben je nog niet geboeid en hoop je dat dit niet anderhalf uur zo doorgaat.
Ja dus.
Maar al snel gaan je gedachten mee in de gedetailleerde onthullingen die de Mexicaanse moordenaar doet. Hoe hij twintig jaar lang - in opdracht van een drugsbaron - met zijn vlezige handen mensen heeft ontvoerd, afgetuigd, gemarteld, gewurgd, neergeschoten. En opeens zit je niet meer naar het schetsboek of de dikke stift te kijken, maar let je vooral op die potige handen waarmee die gruwelijke daden zijn uitgevoerd. Je fantasie slaat op hol en de beelden die op het tv-scherm ontbreken, verschijnen in je hoofd.
|