naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z
Cassatie (2002) Scott Turow ****
De schrijver maakt het de lezer niet gemakkelijk
 


De aanklager uit 1987 van Scott Turow was het baanbrekende werk voor de opkomst van de 'legal thriller' zoals de thrillergids van Vrij Nederland dit genre noemt. Scott Turow is nog steeds een bekende strafpleiter in Chicago. Hij schrijft eens per drie jaar een boek, omdat hij uitgebreid wil sleutelen teneinde een zorgvuldig product af te leveren. Cassatie is zijn laatste boek in Nederlandse vertaling.

In Cassatie ontmoeten we Rommy (Eekhoorn), zwakbegaafd, labiel, verward en ter dood veroordeeld wegens drie moorden. Zijn executie nadert en Arthur Raven onderneemt een poging te bewijzen dat Rommy onschuldig is. Hij wordt bijgestaan door Gillian Sullivan, de rechter die destijds uitspraak heeft gedaan in de zaak van Rommy. Enige tijd nadien is Gillian beschuldigd van corruptie en heeft ze haar ambt moeten verlaten. Muriel Wynn is de opponent van Arthur Raven. Zij wordt bijgestaan door Larry Starczek, politieman, toentertijd aanwezig bij de bekentenis van Rommy. In 412 bladzijden schetst Turow het verhaal van de poging een man vrij te pleiten die zegt onschuldig te zijn, hoewel hij destijds bekend heeft.

De 'legal thriller' is niet mijn favoriete genre. Soms lees ik ze, maar meestal vind ik ze te spectaculair of te Amerikaans. Bij Cassatie is dit niet het geval. Waarom niet? Allereerst zijn de personages in dit boek niet de bekende gladde advocaten die vaak zo charmant, knap, goedgekleed en 'snel' zijn. Turow heeft van zijn Arthur Raven een heel ander type mens gemaakt. Dit geldt ook voor andere karakters uit dit boek. Het zijn geen 'gladde buitenkanten', maar mensen die worstelen met de waarheid, die wel eens aan zichzelf twijfelen, die grove fouten maken of gemaakt hebben. Soms zijn het kleine of grotere criminelen. Maar ook deze personages zijn niet een-dimensionaal in de zin van dat ze alleen maar 'slecht' zijn. Turow kan, naar mijn mening, heel goed 'echte' karakters schetsen. Daarnaast toont het boek overtuigend aan dat een rechtssysteem kan falen en dat waakzaamheid geboden blijft. Eigenlijk hoor je Turow een pleidooi houden tegen de doodstraf.

Ook kun je merken dat Turow deskundig is. De verhoren zijn scherp geformuleerd, het verbale steekspel tussen de juristen is goed verwoord en tussendoor doe je kennis op over het Amerikaanse rechtssysteem. De schrijver maakt het de lezer niet gemakkelijk. Soms kost het moeite de wendingen in het verhaal en de eigenaardigheden van het Amerikaanse rechtssysteem te begrijpen en te volgen. Maar dat heeft mij niet gestoord, geconcentreerd lezen bood uitkomst. Tot slot: ik vind dit een goed geschreven, interessant, leerzaam en integer boek. Ik denk dat ik De aanklager uit 1987 ga herlezen, hij staat nog in de boekenkast.