‘Verwarde geesten’, het nieuwste boek van Minette Walters, heeft als hoofdthema een moord die meer dan 30 jaar geleden gepleegd is. Het vermoeden bestaat dat een man met een verstandelijke beperking ten onrechte veroordeeld is. Jonathan Hughes, een antropoloog, rakelt de zaak op als hij een boek schrijft. Het verhaal wordt geschetst rondom Jonathan en George Gardener. Het zijn merkwaardige hoofdpersonen, bepaald niet doorsnee. Dit geldt trouwens voor bijna alle personages uit dit boek.

Minette Walters reconstrueert een zaak uit een ver verleden. Dit doet ze o.a. aan de hand van brieven, e-mails, getuigenverslagen en krantenknipsels. Dit geeft het boek een journalistiek karakter. Het is een vorm die ze (bijna) altijd hanteert.

Waarom kiest een mishandeld meisje een partner die haar mishandelt? Waarom woekert verslaving of kleine criminaliteit soms generaties lang voort? Minette Walters heeft geen eenduidig antwoord op deze vragen, maar ze doet een poging dit type thema’s te doorgronden.

‘Verwarde geesten’ is geen toegankelijk boek. Meestal vind ik dit zonder meer een diskwalificatie, maar bij dit boek ligt het gecompliceerder. Walters beschrijft forensische feiten en psychologische mechanismen die ingewikkeld in elkaar steken en die gewoon niet simpel te beschrijven zijn. De structuur en opbouw van dit boek zijn afwijkend van de doorsnee-misdaadroman. Het gevolg is dat het boek een taaiheid krijgt waar je je tanden in moet (willen) zetten. Daar is overigens niets mis mee.

‘Verwarde geesten’ is een psychologische misdaadroman waarin allerlei donkere kanten van mensen naar boven komen zoals: mishandeling, verkrachting, incest en ziek-makende relaties. Fatsoen is een dun laagje vernis, dat maakt Walters wederom duidelijk. Ze schetst intrigerende personages. Mijn twijfel ligt toch bij de toegankelijkheid en de gecompliceerdheid. Op sommige momenten is het boek ingewikkeld en tegen het eind wijdt ze te veel uit, naar mijn smaak. Anderzijds is ‘Verwarde geesten’ een verontrustend boek is dat choqueert en dat je aan het denken zet. En... er valt iets te leren!

Vossenhuid (2003) Minette Walters **

Minette Walters heeft in het verleden diverse prijzen gewonnen zoals de 'Golden Dagger Award'. Ik ben in het bezit van alle boeken van Walters en heb zelfs een website besteed aan haar leven en werk, dus ik beschouw mezelf als een liefhebber van haar thrillers. Het was dan ook vanzelfsprekend om Vossenhuid aan te schaffen.

In diverse interviews heeft Minette Walters verteld dat zij aan een boek begint zonder de afloop of het plot te weten. Dit doet ze onder andere om onbevangen te kunnen schrijven. Na het lezen van dit boek heb ik me afgevraagd of deze methode wel altijd geschikt is.

Vossenhuid is naar mijn mening een ingewikkeld boek. In het begin is het een behoorlijke opgave om de verschillende verhaallijnen uit elkaar te houden. Daar komt dan nog bij dat ze, zoals gebruikelijk, werkt met verschillende 'vormen' zoals : plattegrondjes, krantenberichten en brieven. Na ongeveer 1/3 van het verhaal gelezen te hebben, waren voor mij de lijnen wel duidelijk en kreeg ik beter zicht op de hoofdpersonen. Daarna heb ik een tijdje met plezier gelezen, hoewel Walters het de lezer nergens gemakkelijk maakt. Maar dat hoeft voor mij ook niet, ik ben best bereid 'zware' kost te verstouwen.

In dit boek is de kracht van Walters het weergeven van een plattelandsgemeenschap op zijn 'smalst', met leugen, bedrog, roddel en achterklap. Uit kleingeestigheid worden mensen bezoedeld door verveelde vriendinnen van middelbare leeftijd. Deze sfeer heeft Walters goed verwoord. Ook was ik op sommige momenten geroerd door het noodlot van het jongetje 'Wolfie'. Maar aan het eind van het boek was ik toch teleurgesteld. Waarom? Het thema vossen vind ik te geconstrueerd. Zo is er bijvoorbeeld een verhaallijn over de jacht op vossen die helaas doodloopt. En er zijn variaties op het thema 'vos', zoals Fox, Lockyer-Foxen, vossenjacht en ook min of meer 'Wolfie'. Zij komen op mij te gezocht over. De uiteindelijke ontknoping vond ik tegenvallen. Ook heeft ze deze keer, naar mijn smaak, de karakters minder goed uitgewerkt dan ik van haar gewend ben.

Vandaar dat ik dit boek twee sterren geef, een redelijk verhaal, maar minder goed dan ik van Walters gewend ben. Toch zal ik haar blijven volgen, want bijna al haar voorgaande boeken zijn mij uitstekend bevallen.

Duivelsveer (2006) Minette Walters ***

Een dubbele verhaallijn.

Connie is een journaliste die de wereld afreist, ze verslaat nieuws uit oorlogsgebieden. In Sierra Leone worden vijf vrouwen vermoord en hoewel daders gepakt zijn heeft Connie haar twijfels. Dit heeft te maken met het feit dat ze een Europese man meerdere keren tegengekomen is in gebieden waar vrouwen zijn vermoord. Hij is een sadist die door het tumult van oorlogsgeweld - zonder op te vallen - zijn gang kan gaan. Enkele jaren later duikt Connie onder op het Engelse platteland na een traumatische ervaring. Ze is doodsbenauwd en stelt wederom pogingen in het werk om de sadist vanuit haar geheime locatie te ontmaskeren.
Op deze plek komt ze in contact met enkele vrouwen die op het rustige platteland een geheim met zich meedragen. En hiermee is de tweede verhaallijn geboren.

Minette Walters is een schrijfster van formaat die haar sporen heeft verdiend. Fragmenten uit brieven en e-mails weeft ze door haar verhaal. Dit is een werkwijze die ze in bijna al haar boeken hanteert.
In ‘Duivelsveer’ zijn twee verhaallijnen aanwezig. Connie’s ervaringen met en de jacht op de sadistische moordenaar en de belevenissen op haar onderduikadres op het platteland. De eerste verhaallijn is zonder meer boeiend. Bij de tweede heeft de auteur toch erg veel taal nodig om een gecompliceerde web te schetsen en te ontrafelen. Hierdoor duurt het soms lang voordat het spannend wordt. De hele affaire komt ook een beetje ‘gezocht’ over. De vrouwelijke personages die Connie op het platteland tegenkomt zijn enigszins merkwaardig. Bij één vrouw is de nuance zoek, terwijl Minette Walters toch een auteur is die diepte en schakeringen kan aanbrengen in haar personages.
Overeind blijft dat ze goed schrijft, de lezer aan het puzzelen zet en het verhaal systematisch opbouwt. Soms ook komen mooie citaten voorbij die de moeite waard zijn om te herlezen.
Een ervaren vakvrouw, dat blijft overeind. Maar Duivelsveer is niet haar beste misdaadroman.