naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z
Het strand van de verdronkenen (2011) - Domingo Villar ***
Galicisch

In Het strand van de verdronkenen tekent Leo Caldas voor de rol van inspecteur. Het verhaal speelt zich af in een klein Galicisch vissersdorpje in het noordwesten van Spanje. Op een dag spoelt het lijk aan van een visser. De visser heette Justo Castelo en hij was nogal op zichzelf. Het lijkt op zelfmoord en Leo Caldas heeft de leiding van het onderzoek. Hierbij wordt hij geholpen door zijn assistent Estévez. Deze assistent is van oorsprong geen Galiciër, hij is een Aragonees uit Zaragosa. Waarom is dit belangrijk? De volkaard in deze contreien is meer open en extravert. In Galicië praten mensen niet zo gemakkelijk, de beide mannen vormen soms tegenpolen en de assistent verbaast zich regelmatig over gewoontes uit de streek waar hij onderzoek verricht. Mensen lijken op gesloten bolwerken, ze houden bij voorkeur hun mond en slechts mondjesmaat komen feiten naar boven die van belang zijn voor het onderzoek naar het ‘waarom’ van de dood van Justo Castelo, de visser. Een verdronken kapitein, een schipbreuk….  Wat is er precies gebeurd in het verleden?

De auteur van Het strand van de verdronkenen heet Domingo Villar. Hij is geboren in Galicië en weet ongetwijfeld veel van de zeden en gewoontes van deze streek. Dat is goed merkbaar in beschrijvingen van mensen, de omgeving en van de zee. Volksaard wordt tot karakter. Mooi zijn die schetsen. Het boek leest bijzonder soepel en zet aan tot onthaasting. De toonzetting is nergens jachtig, gehaast, opgeklopt of hectisch. Door het verhalende karakter weet het verhaal te boeien. Dat zit hem in beschrijvingen van de relaxte Spaanse sferen, relaties tussen mensen, het nuttigen van voedsel en de soms grappige dialogen.
Elk hoofdstuk begint met een begrip dat meerdere betekenissen kent. Dan betreft het een woord (bijvoorbeeld ‘bevrijden’ of ‘weerstand’) dat sterk van toepassing is op de tekst van het betreffende hoofdstuk. De rol van de oude vader van de inspecteur is aandoenlijk. Zeker op momenten dat hij zorgt.

Domingo Villar heeft een boek geschreven dat aanzet tot onthaasting. Een boek dat doet denken aan vakantiesferen. De lezer blijft geboeid dankzij sfeervolle beschrijvingen, humor en vooral een goed misdaadverhaal dat zich voorspoedig ontwikkelt. Geen spektakel, wel goed, gedegen en bijzonder Galicisch.