Blauwe zee vertelt het verhaal van Janna. Ze zit gevangen in een relatie
met een jaloerse echtgenoot die haar terroriseert. Ze heeft twee dochters.
Zoe en Louie. Als blijkt dat de vader ook zijn dochters onderwerpt aan
sadistische handelingen is voor Janna de maat vol. Ze besluit haar echtgenoot
te vermoorden. Tijdens de rechtszaak die hierop volgt wordt ze vrijgesproken.
Samen met haar dochters probeert ze een nieuw bestaan op te bouwen in
een ander dorp. Ze vindt werk en haar leven lijkt weer enigszins op orde.
Totdat het noodlot toeslaat...
Blauwe zee start met de beschrijving van het
verlangen naar de tijd toen alles nog goed was. ‘Happy House. Vrede
en verdraagzaamheid. De blauwe zee’. Tegelijkertijd komen de onweerswolken
opzetten en wordt de dreiging voelbaar. Het is een boek dat je bij de
keel grijpt. Op de achterflap wordt weinig van het verhaal onthuld en
dat zal ik ook niet doen. Ik heb het in één ruk uitgelezen
en werd meegezogen in het verhaal over Janna en haar dochters. Na afloop
bleef het verhaal nadreunen.
Susanne Staun heeft een eersteklas psychologische misdaadroman geschreven
die vanaf het begin boeit. De schrijfster kaart thema's aan die choqueren,
ontroeren en verontrusten. Dit verhaal kun je niet langs je laten afglijden,
het houdt je in zijn greep en zindert na. Beklemmende gebeurtenissen en
intense beschrijvingen komen voorbij. Daarnaast is het een mooi geschreven
en fijnzinnig boek. Hoofdpersoon Janna is een bijzondere vrouw. Als lezer
leef je met haar mee, hoewel ze soms merkwaardige keuzes maakt, die overigens
wel weer verklaarbaar zijn vanuit geschondenheid of voorvallen uit het
verleden. En is het ook nog spannend? Uitermate! Een prachtig en intens
verhaal over moederschap, schuld, boete en het onvermogen geluk te pakken
en vast te houden.
|