Thomas Lynley rouwt om de dood van zijn vrouw. Hij heeft een tijd verlof gekregen om het grote verlies te verwerken. Isabelle Ardery krijgt – als zijn vervanger – een baan bij de Londense politie.  Deze baan is belangrijk voor haar. Ze ligt in scheiding en is ambitieus. Dan wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden op een Londense begraafplaats. Isabelle krijgt de leiding over het onderzoek. Ze benadert Lynley om terug te keren naar zijn team. Met hem zal het allicht beter gaan; het team acht hem hoog en Isabelle wil zoveel mogelijk zekerheid dat ze de zaak tot een goed einde zal brengen. Lynley hapt toe en vanaf dat moment werkt hij samen met Isabelle aan het onderzoek. Barbare Havers heeft zo haar bedenkingen bij de nieuwe baas. De zaak blijkt niet allen in Londen te spelen maar ook in de voormalige woonplaats van de vermoorde vrouw - natuurgebied New Forest in het zuiden van Engeland - zijn aanwijzingen te vinden.

Elizabeth George kan goed schrijven. Dat heeft ze met haar vorige boeken bewezen die – enkele uitzonderingen daargelaten – getuigen van kwaliteit, indrukwekkend veel research en een prima verhaallijn. Ze is als Amerikaanse  ‘meer Engels dan de Engelsen’ zo wordt wel eens gezegd.

Dat is ook in Lichaam van de dood het geval. Het verhaal is vrij complex, meerdere verhaallijnen worden ingebracht en de lijntjes tussen de verschillende invalshoeken worden door de schrijfster soepel gehanteerd en samengebracht.
George is een verhalende schrijfster. Soms wijdt ze uit en zijn veel details over het landschap, gewoontes, cultuur of personages aanwezig. Ze hebben een functie maar vertragen soms het tempo. Wie houdt van deze stijl kan zich 621 pagina’s lang vermaken. Want Elizabeth George levert altijd meer af dan een simpel misdaadverhaal. Ze beschrijft plaatsen, personen, gebeurtenissen die een licht werpen op Engeland. Dat doet ze – ook in dit boek - uiterst zorgvuldig.

Toch was het  - voor deze lezer – soms iets ‘too much’ en nam de neiging om stukken over te slaan toe naarmate het verhaal vorderde.  Dit doet echter niets af aan het feit dat het een doorwrocht misdaadverhaal is voorzien van een plezierige schrijfstijl. De plot is zorgvuldig uitgewerkt hoewel de lezer een aantal zaken ziet aankomen.

Een  ingewikkeld netwerk schetsen rondom een misdaadverhaal kost tijd en woorden. Dat doet ze met klasse en dit maakt dat ook haar jongste misdaadroman het predikaat 'goed' verdient.