naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z | Meer over Elizabeth George
Zijn laatste wil (2003) Elizabeth George ***
Te breed uitgesponnen


Zijn laatste wil, zo heet het nieuwe boek van Elzabeth George. De meeste boeken van deze schrijfster heb ik met veel plezier gelezen. Ik was dan ook zeer benieuwd naar haar meest recente. Het boek telt meer dan 600 bladzijden en het speelt zich af op Guernsey. Op de omslag staat dat het een Thomas Lynley mysterie is, maar Thomas komt maar heel even en zijdelings in beeld. Deze keer zijn de hoofdrollen weggelegd voor: Deborah en Simon St. James. Ze schieten een Amerikaanse vriendin van Deborah te hulp als deze gearresteerd wordt op verdenking van moord. Het verhaal speelt zich voor een klein deel af in Amerika, het grootste deel beschrijft de gebeurtenissen op Guernsey. Guy Brouard, een rijk en plaatselijk bekend man, is vermoord. Heeft Deborah’s vriendin genaamd ‘China’ het gedaan?

Elizabeth George is een Amerikaanse schrijfster die als geen ander thrillers kan schrijven die op Engelse leest geschoeid zijn. Ook bij ‘Zijn laatste wil’ is dit het geval en ze zet de Engelse sfeer en traditie waardig voort. Dat is en blijft bewonderenswaardig. Elizabeth George kan uitstekend relaties, verwikkelingen en dialogen beschrijven. Dat doet ze ook in dit boek.

Zoals gezegd is het een lijvig boek, dit is vaak het geval bij de boeken van George. Daar is niets mis mee. Als het de schrijver lukt om de lezer honderden pagina’s lang vast te houden en te boeien, dan is het zelfs een grootse prestatie. Deze keer is dat bij mij helaas niet gelukt. Ik vond het verhaal te breed uitgesponnen en er waren, naar mijn smaak, teveel passages met uitvoerige beschrijvingen die mij maar matig konden boeien. Ook vond ik het boek op meerdere momenten niet echt spannend. Voor mij persoonlijk geldt dat Elizabeth George meer de leidraad zou mogen volgen dat schrijven soms ook ‘schrappen’ betekent. Wel blijft overeind dat ze een meesteres is in het schilderen van een levensechte omgeving, in het schrijven van goede dialogen en het weergeven van relationele beslommeringen. De balans opmakend kom ik tot drie sterren. Het blijft knap, maar ik heb betere van haar gelezen.

In volmaakte stilte (2005) Elizabeth George ****

Elizabeth George in topvorm


In Volmaakte stilte is de titel van de nieuwe Elizabeth George. Naakte jongenslichamen worden door de Londense politie aangetroffen. Het duurt even voordat duidelijk is dat een seriemoordenaar actief is. Thomas Lynley, brigadier Barbara Havers en Winston Nkata worden op de zaak gezet.

In volmaakte stilte heeft mij vanaf het begin in de ban weten te houden omdat het een goed gecomponeerde, doorwrochte en ‘rijke’ misdaadroman is. Het boek heeft veel in zich. Diverse maatschappelijke thema’s komen voorbij zoals: racisme, pedofilie, afkomst, machtsspelletjes bij de politie en de rol van de pers. Maar ook meer persoonlijke getinte onderwerpen als: liefde, loyaliteit en omgaan met verlies en dood. Een rode draad vormt het werk van de politiemensen. Dankzij hard werken, informeren en aanwijzingen natrekken wordt stukje bij beetje meer duidelijk. Dwaalsporen duiken op, bieden hoop, maar blijken loze aanwijzingen. Verwachtingsvol gaat over in teleurgesteld. Hoop wordt desillusie. De schrijfster weet meerdere emoties bij de lezer op te wekken. Tegen het eind overheersten bij mij ontroering en verbazing.

De hoofdpersonen kennen we al uit voorgaande boeken en zoals altijd zet George hen neer als gewone en hardwerkende mensen. Lynley wil een gezin stichten met Helen, Barbara Havers heeft moeite zich aan iemand toe te vertrouwen en Winston Nkata doet wanhopige pogingen een geliefde te benaderen. Ook wordt het verhaal vanuit de seriemoordenaar ‘Fu’ verteld. Daarnaast komen talloze zijfiguren voorbij die George meestal goed tot leven wekt. Zoals de vrijwilligers bij Colossus, een hulpverlenende instantie voor probleemjongeren.
Het is knap hoe Elizabeth George al deze lijnen en personages samenbundelt en de lezer door het ruim 600 pagina’s tellend boek loodst dat bijna altijd blijft boeien. Hoewel ik bij sommige voorgaande boeken vond dat de schrijfster teveel uitwijdt, stoorde het overvloedige taalgebruik mij nu beduidend minder. Een minpuntje vond ik de onthulling van de identiteit van de seriemoordenaar. Daderprofilering en de schets van zijn persoonlijkheid verdragen elkaar niet helemaal.

Ik heb alle boeken van George gelezen en de laatste twee vond ik minder goed dan voorgaande. Met In volmaakte stilte maakt de schrijfster opnieuw haar klasse duidelijk. Het lijkt alsof voorgaande delen enigszins in In volmaakte stilte geïntegreerd zijn, voornamelijk omdat tegen het eind meerdere personages uit eerdere boeken voorbij komen. De schrijfster eindigt met een forse cliffhanger die zeer nieuwsgierig maakt naar het vervolg. Elizabeth George is weer in topvorm.
Een onafwendbaar einde (2006) Elizabeth George **
Jeugdcriminaliteit.

Het vorige boek van Elizabeth George kwam uit in 2005 en de titel luidde ‘In volmaakte stilte’. Het boek eindigde met een forse cliffhanger die deed verlangen naar een volgend boek. Onlangs verscheen: ‘Een onafwendbaar einde’.

Wie een verband verwacht met de verhalen en hoofdpersonen uit andere boeken zoals Barbara Havers en Thomas Lynley moet geduld betrachten tot het allerlaatste gedeelte van ‘Een onafwendbaar einde’.
Het verhaal gaat namelijk over Toby van zeven, Joel van elf en Ness van vijftien jaar. Hun moeder woont in een inrichting en grootmoeder wil niet langer voor de kinderen zorgen, ze heeft haar eigen dromen en zet ze af bij tante Kendra met de verwachting dat ze voor het drietal gaat zorgen. Kendra ziet het aanvankelijk helemaal niet zitten, ze is een mooie vrouw van veertig die hard werkt en haar eigen besognes heeft. Joel, het middelste kind, voelt zich verantwoordelijk voor met name zijn broertje dat gehandicapt is. Hij probeert zich aan te passen door zich onopvallend en weinig eisend te gedragen. Zijn zus Ness van vijftien heeft meer moeite met aanpassing. Ze wil niet naar school en komt terecht in de wereld van jeugdcriminaliteit, drugs en seks. En hiermee komt ook gaandeweg een crimineel circuit het gezin binnen. Een gezin dat steeds meer omringd wordt door hulpverleners die manhaftig proberen het tij te keren, maar die ook niet in staat zijn op te boksen tegen ‘de wetten van de straat’.

‘Een onafwendbaar einde’ zou je een sociale roman kunnen noemen in die zin dat het een uitvoerige beschrijving geeft van een sociaal milieu in Londen. In dit geval betreft het jongeren met verschillende etnische en culturele achtergronden die af dreigen te glijden naar de zelfkant van de samenleving. Elizabeth George beschrijft in 550 pagina’s een leven van knokken, vallen en opstaan. Soms lijken kansen voor het grijpen, op andere momenten is het ondenkbaar dat deze kinderen een reële kans hebben op een perspectiefvolle toekomst. Dit beeld wordt overtuigend geschetst en de research mag er wezen: straten, wijken, metrostations, milieus en mensen in Londen komen voorbij. Het resultaat komt tot uiting in een veelkleurige ‘couleur locale’.

Toch overtuigt ‘Een onafwendbaar einde’ als misdaadroman niet. Elizabeth George schetst zeer uitvoerig – soms bladzijden lang – min of meer vergelijkbare situaties. Dat haalt de vaart uit het verhaal en doet verlangen naar meer thrillerelementen. Een paar zijlijntjes worden niet uitgewerkt en het merkwaardige taalgebruik van de hoofdpersonen stoort soms. Waarschijnlijk is het voor de vertalers een hele opgave geweest om ‘slang’ te vertalen. Toch werkt het resultaat soms vervreemdend.

Wie houdt van een uitvoerig verhaal met veel ‘ins’ en ‘outs’ van een sociaal milieu zal wellicht aan zijn trekken komen. Maar wie een spannend misdaadverhaal verwacht zal dit boek misschien teleurgesteld terzijde leggen.
Dan blijft er niets ander over dan te wachten op het ‘echte’ vervolg van ‘In volmaakte stilte’.

In volmaakte stilte
Een onafwendbaar einde