Elizabeth George in
topvorm |
In Volmaakte stilte is de titel van de nieuwe Elizabeth George.
Naakte jongenslichamen worden door de Londense politie aangetroffen.
Het duurt even voordat duidelijk is dat een seriemoordenaar actief
is. Thomas Lynley, brigadier Barbara Havers en Winston Nkata worden
op de zaak gezet.
In volmaakte stilte heeft mij vanaf het begin in
de ban weten te houden omdat het een goed gecomponeerde, doorwrochte
en ‘rijke’ misdaadroman is. Het boek heeft veel in zich.
Diverse maatschappelijke thema’s komen voorbij zoals: racisme,
pedofilie, afkomst, machtsspelletjes bij de politie en de rol van
de pers. Maar ook meer persoonlijke getinte onderwerpen als: liefde,
loyaliteit en omgaan met verlies en dood. Een rode draad vormt het
werk van de politiemensen. Dankzij hard werken, informeren en aanwijzingen
natrekken wordt stukje bij beetje meer duidelijk. Dwaalsporen duiken
op, bieden hoop, maar blijken loze aanwijzingen. Verwachtingsvol
gaat over in teleurgesteld. Hoop wordt desillusie. De schrijfster
weet meerdere emoties bij de lezer op te wekken. Tegen het eind
overheersten bij mij ontroering en verbazing.
De hoofdpersonen kennen we al uit voorgaande boeken
en zoals altijd zet George hen neer als gewone en hardwerkende mensen.
Lynley wil een gezin stichten met Helen, Barbara Havers heeft moeite
zich aan iemand toe te vertrouwen en Winston Nkata doet wanhopige
pogingen een geliefde te benaderen. Ook wordt het verhaal vanuit
de seriemoordenaar ‘Fu’ verteld. Daarnaast komen talloze
zijfiguren voorbij die George meestal goed tot leven wekt. Zoals
de vrijwilligers bij Colossus, een hulpverlenende instantie voor
probleemjongeren.
Het is knap hoe Elizabeth George al deze lijnen en personages samenbundelt
en de lezer door het ruim 600 pagina’s tellend boek loodst
dat bijna altijd blijft boeien. Hoewel ik bij sommige voorgaande
boeken vond dat de schrijfster teveel uitwijdt, stoorde het overvloedige
taalgebruik mij nu beduidend minder. Een minpuntje vond ik de onthulling
van de identiteit van de seriemoordenaar. Daderprofilering en de
schets van zijn persoonlijkheid verdragen elkaar niet helemaal.
Ik heb alle boeken van George
gelezen en de laatste twee vond ik minder goed dan voorgaande. Met
In volmaakte stilte maakt de schrijfster opnieuw haar klasse duidelijk.
Het lijkt alsof voorgaande delen enigszins in In volmaakte stilte
geïntegreerd zijn, voornamelijk omdat tegen het eind meerdere
personages uit eerdere boeken voorbij komen. De schrijfster eindigt
met een forse cliffhanger die zeer nieuwsgierig maakt naar het vervolg.
Elizabeth George is weer in topvorm.
Een
onafwendbaar einde (2006) Elizabeth George ** |
Het vorige boek van Elizabeth
George kwam uit in 2005 en de titel luidde ‘In volmaakte stilte’.
Het boek eindigde met een forse cliffhanger die deed verlangen naar
een volgend boek. Onlangs verscheen: ‘Een onafwendbaar einde’.
Wie een verband verwacht met
de verhalen en hoofdpersonen uit andere boeken zoals Barbara Havers
en Thomas Lynley moet geduld betrachten tot het allerlaatste gedeelte
van ‘Een onafwendbaar einde’.
Het verhaal gaat namelijk over Toby van zeven, Joel van elf en Ness
van vijftien jaar. Hun moeder woont in een inrichting en grootmoeder
wil niet langer voor de kinderen zorgen, ze heeft haar eigen dromen
en zet ze af bij tante Kendra met de verwachting dat ze voor het
drietal gaat zorgen. Kendra ziet het aanvankelijk helemaal niet
zitten, ze is een mooie vrouw van veertig die hard werkt en haar
eigen besognes heeft. Joel, het middelste kind, voelt zich verantwoordelijk
voor met name zijn broertje dat gehandicapt is. Hij probeert zich
aan te passen door zich onopvallend en weinig eisend te gedragen.
Zijn zus Ness van vijftien heeft meer moeite met aanpassing. Ze
wil niet naar school en komt terecht in de wereld van jeugdcriminaliteit,
drugs en seks. En hiermee komt ook gaandeweg een crimineel circuit
het gezin binnen. Een gezin dat steeds meer omringd wordt door hulpverleners
die manhaftig proberen het tij te keren, maar die ook niet in staat
zijn op te boksen tegen ‘de wetten van de straat’.
‘Een onafwendbaar einde’
zou je een sociale roman kunnen noemen in die zin dat het een uitvoerige
beschrijving geeft van een sociaal milieu in Londen. In dit geval
betreft het jongeren met verschillende etnische en culturele achtergronden
die af dreigen te glijden naar de zelfkant van de samenleving. Elizabeth
George beschrijft in 550 pagina’s een leven van knokken, vallen
en opstaan. Soms lijken kansen voor het grijpen, op andere momenten
is het ondenkbaar dat deze kinderen een reële kans hebben op
een perspectiefvolle toekomst. Dit beeld wordt overtuigend geschetst
en de research mag er wezen: straten, wijken, metrostations, milieus
en mensen in Londen komen voorbij. Het resultaat komt tot uiting
in een veelkleurige ‘couleur locale’.
Toch overtuigt ‘Een onafwendbaar
einde’ als misdaadroman niet. Elizabeth George schetst zeer
uitvoerig – soms bladzijden lang – min of meer vergelijkbare
situaties. Dat haalt de vaart uit het verhaal en doet verlangen
naar meer thrillerelementen. Een paar zijlijntjes worden niet uitgewerkt
en het merkwaardige taalgebruik van de hoofdpersonen stoort soms.
Waarschijnlijk is het voor de vertalers een hele opgave geweest
om ‘slang’ te vertalen. Toch werkt het resultaat soms
vervreemdend.
Wie houdt van een uitvoerig
verhaal met veel ‘ins’ en ‘outs’ van een
sociaal milieu zal wellicht aan zijn trekken komen. Maar wie een
spannend misdaadverhaal verwacht zal dit boek misschien teleurgesteld
terzijde leggen.
Dan blijft er niets ander over dan te wachten op het ‘echte’
vervolg van ‘In volmaakte stilte’.
|