2 december, 17.15 uur – 14 uur tot zonsopgang. Dat is de titel van het eerste hoofdstuk van De 50/50 moorden van Steve Mosby. Bij elk volgend hoofdstuk is er kostbare tijd verstreken. Een race tegen de klok. Bijna tot het eind gaat dit door..... Tot 10 minuten tot zonsopgang en tot slot : zonsopgang op 4 december. Tijd tikt, haast is geboden. Spanning stijgt. 

Een psychopaat met een duivelsmasker ontvoert stelletjes en dwingt hen te kiezen wie blijft leven tot zonsopgang en wie niet. Het team van de oudere rechercheur John Mercer vindt een verbrande man in bad. Mark Nelson - rechercheur - beleeft zijn eerste werkdag en moet zichzelf meteen waarmaken. John Mercer heeft in het verleden een inzinking gehad omdat hij al de gruwelijkheden uit zijn beroep niet meer aankon. Nu is de gestoorde gek met het duivelsmasker actief. Zijn ‘spelletjes’ herinneren John aan een eerdere moordzaak en hij kan niet anders dan zichzelf vol bevlogenheid op deze zaak storten.

Boeken over seriemoordenaars zijn er in allerlei soorten en maten. Vaak zijn ze gruwelijk, soms moeten ze het hebben van pure sensatie en soms zit er eentje tussen die zich onderscheidt. Dat is het geval met de 50/50 moorden van de jonge schrijver Steve Mosby.
Deze auteur heeft een knap geconstrueerd verhaal geschreven met veel gruwelijkheden. Maar er is meer. ...... Mark Nelson is een jonge gedreven rechercheur die ballast met zich meedraagt. John Mercer is eveneens zeer gedreven. Hij leeft voor zijn werk, het opsporen van een gestoorde psychopaat. Zijn privé-leven lijdt hieronder, maar hij voelt geen keuzemogelijkheid. Beide personages vertegenwoordigen in het misdaadverhaal: nuance, mededogen en passie. Dit staat in schril contrast met de gruwelijkheden van de 50/50 moordenaar en vormt een welkome afwisseling met de gekte van deze persoon.

De lezer kan weinig anders dan meejakkeren met dit boek. Zodra het aftellen tot zonsopgang is begonnen is de spanning om te snijden. De plot is verrassend en zit goed in elkaar. Een menselijk dilemma – kiezen voor jezelf of de ander – wordt goed uitgewerkt. De ambiguïteit van deze keuze wordt via de personages herkenbaar voor het voetlicht gebracht.
Er zijn een paar minpunten. Mark is een beetje erg clever en een collega die niet deugt wordt vrij ongenuanceerd neergezet.  

Toch blijft de conclusie: Lezen, verder lezen, doorlezen. Er zit weinig anders op. De kracht van dit boek zit hem vooral  in de spanningsopbouw en de wegtikkende tijd.  Haastige spoed is deze keer goed!
Minder geschikt voor gevoelige magen.

Wie de boeken van de Engelse auteur Steve Mosby gaat lezen, weet bij voorbaat dat er veel gehuiverd zal gaan worden. Deze keer staat Alex Connor centraal. Hij is op de vlucht voor herinneringen aan de dood. Zijn vrouw heeft zelfmoord gepleegd en hij rekent dit zichzelf aan. Dan ziet hij op de tv een uitzending waarin wordt verteld dat een goede vriendin - Sarah- is vermoord. Haar lichaam is echter onvindbaar. Alex Connor reist terug naar zijn geboortestad, hij wil weten wat er is gebeurd.
Paul Kearney is een politieman. Hij probeert een moordenaar te vinden die het op vrouwen heeft gemunt, hij ontvoert ze en laat ze langzaam leeg bloeden. De wegen van Alex en Kearney kruisen elkaar…..

Wat je niet wilt zien is een luguber en huiveringwekkend boek dat van het begin tot het einde spannend is. De lezer vraagt zich voortdurend af hoe het verder zal gaan. Soms staat in dit soort boeken de sensatie voorop en lijkt de het motto te zijn: ‘hoe meer bloed en gruwelijke scènes hoe beter’.
Maar dit is een veel te gemakkelijke kwalificatie voor dit boek. Want Steve Mosby werkt ook zijn karakters en verhaallijnen goed uit. Het gevolg is dat de lezer op het puntje van de stoel blijft zitten. Het lijkt alsof meerdere personages zich in een nachtmerrie bevinden, gruwelijke beelden doemen als flarden op. Uitvoerige beschrijvingen van gruwelijkheden tref je niet met regelmaat aan. Het zit hem meer in wat Mosby aantipt of suggereert. Zo is daar - als voorbeeld - een ondraaglijke stank die door meerdere personages wordt waargenomen. De lezer blijft gissen naar de oorzaak. Op deze manier brengt Mosby meerdere situaties of voorwerpen in die een vraagteken achterlaten.

Dit alles drijft de spanning verder op en het maakt dat de lezer benieuwd blijft naar wat zal komen. Er zit dus weinig anders op dan het boek uit te lezen. Wat je niet wilt zien blijft intrigeren tot en met de laatste bladzijde. De vraag is inderdaad of je het wel wilt zien.

Na afloop past de constatering dat Steve Mosby het verhaal knap in elkaar heeft gezet. Eind goed, al goed of romantiek is niet van toepassing op dit boek. Dat zou ook niet zeker gepast hebben bij de toonzetting van het verhaal. In die zin is het een bijzonder consistent geheel.

Spanning gegarandeerd. Huiveren idem dito. Verveling : niet van toepassing.