Een hartverwarmende Agatha
Christie in Botswana |
Precious (Mma) Ramotswe begint het enige vrouwelijke detectivebureau in
Botswana. De erfenis van haar vader, een groot aantal koeien, dient als
startkapitaal. Wat heb je nodig om een detectivebureau te beginnen? Niet
veel. Een wit busje, een secretaresse en een ruimte. Ook een paar bekers
voor flink wat rooibosthee. Op het bordje bij de ingang zet je dan: HET
BESTE DAMES DETECTIVEBUREAU. Mma Ramotwe wil de Agatha Christie worden
van Botswana en leest allerlei Engelse en Amerikaanse boeken en tijdschriften
om zich te scholen. Mannen in haar omgeving vinden dat vrouwen geen detective
kunnen zijn.
Hoe kom je aan klanten? Die komen vanzelf. Vrouwen die hun mannen verdenken
van vreemdgaan (en dat zijn er nogal wat). Een dochter die een vriendje
lijkt te hebben (mag niet van vader) en kleine bedriegers.
Mma Ramotwe wordt voor onderhoud van het busje bijgestaan door Mr. J.L.B.
Matekoni, garagehouder van Tjokweng Road Speedy Motors.
Het geheim van de krokodil is een luchtig boek over Botswana
en Afrika. Vol liefde schildert de auteur de cultuur, het landschap en
de mensen. De vrouwelijke detective is dik (dat hoort bij een vrouw) en
houdt er eigenzinnige opsporingsmethoden op na.
Het is een humoristisch boek waarin opvattingen over het leven luchtig
maar treffend voorbij komen. Een voorbeeld. ‘Van praten over pompoenen
gaan ze echt niet groeien.'
Ik vond het een hartverwarmend, humoristisch en eigenzinnig boek.
Het probleem is alleen dat ik dit geen misdaadroman vind. Vandaar dat
het aantal toegekende sterren relatief laag is. Het boek is niet of nauwelijks
spannend en er is geen plot. Ook is het niet echt een verhaal, maar meer
een verzameling situatieschetsen. Volgens mij wilde de auteur helemaal
geen misdaadroman schrijven, maar een verhaal vertellen over een cultuur
met een vrouwelijke detective in de hoofdrol.
Alexander McCall Smith zal met deze serie (want er zijn meer boeken met
Mma Ramotswe in de hoofdrol) een eigen publiek veroveren (als dat al niet
gebeurd is).
Eén ster d.w.z. ‘Laat maar zitten’ kon ik niet over
mijn hart verkrijgen, daarvoor is het te bijzonder. Als er sterren toegekend
konden worden voor originaliteit dan zouden dat er vele worden. |