WeblogMail Gastenboek

 

Het is de dag voor de bekendmaking van de winnaar van De Gouden Strop. Jurgen Timmermans las alle boeken en verwoordt zijn bevindingen

 

 

Op weg naar De Gouden Strop 2011

Door : Jurgen Timmermans

“Waarom thrillers geen literatuur zijn en Jacob Vis de Gouden Strop verdient”, zo kopte nrcnext op maandag 30 mei 2011. Bonita Avenue is volgens Robert Gooijer dan wel het beste boek dat dit jaar genomineerd werd, maar "het verdient de Strop niet". Waarom niet? Omdat het literatuur is; "een moord is niet voldoende om een boek tot een thriller te maken" aldus Gooijer.
Ja, dan is er nog Tomas Ross' pleidooi de Strop af te schaffen, want "de Strop was een opstapje naar het literaire circuit." Maar ik ben bang dat het bij Ross' dromen blijft. Thrillers worden nog altijd gezien als een genre apart. Mijn pleidooi luidt dan ook: beoordeel het dan ook zo. Daarom is alle aandacht die uitgaat naar dit spannende gala geoorloofd; bad publicity is ook publiciteit.

Maar wie zijn er dan eigenlijk genomineerd voor Neerlands enige juryprijs voor het spannende boek? Wel, er is viervoudig Strop-genomineerde Jacob Vis, ditmaal met het slot van de Morren-trilogie, het vernuftig ‘wrede’ De imker. Maar ook de Groningse Lupko Ellen schreef het slot van een trilogie - de uit de Groningse klei opgetrokken Menkema-trilogie -  al hoopt ondergetekende dat Herenboer toch niet het sluitstuk is. Het Vlaams-Nederlandse duo Kisling-Verhuyck schreef de historisch gestoelde ‘resident evil-roman’ De duim van Alva. Blijven over de privédetecitive Jager Havix die in De handen van Kalman Teller van Gauke Andriesse niet op zoek gaat naar kunst maar een medische blunder die ontsluierd wordt in zijn tweede Strop-nominatie. En dan is er de eerder genoemde roman Bonita Avenue van debutant Peter Buwalda, een “zedenschets en een familiekroniek” aldus Guido Huisintveld. Maar blijft Bonita Avenue ook overeind bij de verkiezing? En dan nu de boeken.

De imker is Mans Petersen, en hij maakt naam als fokker van bijenrassen. In zijn boerderij op het landgoed Morren leidt hij een kalm, onopvallend bestaan. Toch gaan er geruchten over zijn verleden, waar niemand het fijne van weet. Jonkvrouw Gonda van Walsum keert na de dood van haar geliefde uit Zuid-Afrika terug naar IJsselmonde. Haar erfgoed verkeert in deplorabele staat. De familiebank staat op de rand van faillissement en haar landgoed Morren dreigt onder de hamer te vallen.

In een ultieme poging bankroet af te wenden gaat Gonda terug naar Zuid-Afrika om goud te kopen als onderpand. Haar halfbroer John van Langen sterft in zijn cel waar hij als huurmoordenaar een lange gevangenisstraf uitzit. In zijn hals zitten twee bijensteken, maar voor justitie de doodsoorzaak kan onderzoeken wordt het lijk uit de gevangenis gestolen. Commissaris Ben van Arkel en rechercheur Jan Huisman proberen de raadselachtige verdwijning op te lossen. Ze ontdekken dat Gonda’s halfbroer deel uitmaakte van een uitstekend georganiseerde Oekraïense bende die op haar erfgoed aast, maar ze worden ingehaald door een gebeurtenis met dramatische gevolgen. (Ellesy, 406 blz. €18,95)

Jacob Vis heeft met De imker wederom een ‘wreed’ vernuftig werk afgeleverd. En alleen al zijn durf verdient vermelding. Want zeg nu eerlijk; hoeveel schrijvers, of ze nu literatuur of thrillers schrijven, durven Wim-Lex een moord in de schoenen te schuiven? Even gemakkelijk haalt hij de Oekraïense maffia, het ANC in Zuid-Afrika en de bankcrisis naar IJsselmonde er bij . En mocht de lezer Vis’ eerdere werken niet gelezen hebben, geen probleem zonder het verhaal los te laten praat Vis je even bij. Kortom een internationaal spanningsweb met een flinke vaart en een keur aan meer en minder extravagante personages: De imker is ‘wreed’. ****

In Herenboer is in Nederland een extreme partij aan de macht gekomen. De grenzen zijn dicht, het land verloedert, het gaat economisch ronduit slecht. Moslimjongeren worden gevangengezet op een buitengaats gelegen passagiersschip. Ludde Menkema heeft zich intussen getrouwd en wel teruggetrokken op de voorvaderlijke boerderij in de buurt van de Waddenkust.  Als ook een verwant van Ludde naar het gevangenisschip wordt getransporteerd, kan hij niet langer stil blijven zitten. In de inmiddels van Lupko Ellen bekende verteltrant volgen de gebeurtenissen elkaar in rap tempo op, buitelen ze over elkaar heen en kun je als lezer het boek niet meer wegleggen. (Passage, 280 blz. €18,90)

Onbekend maakt onbemind, maar hopelijk gaat de Strop daar voor  Lupko Ellen verandering in brengen. Zijn protagonist Ludde Menkema staat met zijn voeten stevig in de Groningse klei, maar deze ex-militair  heeft – zo getuigen Ellens vorige boeken Moddergraf en Wraaktocht – er al een internationale carrière opzitten. Reden genoeg om zich terug te trekken op de voorvaderlijke boerderij Borg Menkema. Zonde van zo’n krachtig personage, en dat vindt Ellen ook daarom stuurt deze hem op een nieuw avontuur tussen wetshandhavers, moslimjongeren en papavertelers. Lupko Ellen zet  genoeg plotlijnen neer, internationaliseert en schuwt verhalen over het politieke klimaat niet. Een raspaard tussen de thrillers en Ellen is ook stilistisch nog eens een echte vakman. ****

De duim van Alva krijgt een rol op de Sinksenfoor, de jaarlijkse Pinksterkermis op ’t Zuid in Antwerpen. Elk jaar klagen de omwonenden over de stijging van de criminaliteit tijdens de zes weken dat de kermis duurt. Sommigen beschuldigen de Grand Guignol, het kleine theater van de angst. Zouden die bizarre sketches echt de bloeddorst opwekken? Anderen wijten de toename van de agressie aan het helse lawaai van de Mighty Maiden, een kermisattractie die de grond doet daveren en elke gedachte onmogelijk maakt. Of ligt de oorzaak in het verleden? De nu zo swingende Antwerpse wijk is gebouwd op de plek waar vroeger de dwangburcht stond van de gehate Spaanse hertog Alva. Is er sprake van resident evil – oud kwaad dat in de bodem is achtergebleven en door de kermis wordt geactiveerd? Cornelius Reyziger, Nederlands journalist voor een gezaghebbend tijdschrift, gelooft er niet in. Wanneer zijn vrouw zich bang laat maken door deze wazige theorieën, doet hij ze schamper af als onzin. Maar gaandeweg rijst de prangende vraag in hoeverre de mens beïnvloedbaar is door symboliek, door een beeld. Tot uiteindelijk ook Reyziger wordt meegesleurd in het horrordrama dat de mensheid is. De duim van Alva is een gelaagde literaire thriller die uit zijn voegen barst van de suspense. (Arbeiderspers, 240 blz, €19,95)

Corine Kisling en Paul Verhuyck schuwen deze keer het schrijfveld van horrorgrootheid Stephen King niet; ‘resident evil’ duikt op in de hippe wijk ’t Zuid. Met Cornelis Reyziger hebben ze de nuchtere, sceptische Hollander perfect neergezet en hij is de ideale leidsman om de lezer mee te voeren in Alva’s dwangburcht. De duim van Alva kreeg het predikaat ‘roman’ mee, en dat is terecht; nagelbijtende spanning ontbeert. Maar toch is ‘Alva’ ook een terechte Strop-kanshebber; wurgende ‘suspense’ vreet zijn weg door het boek. Enig minpuntje is het gebrek aan ‘swing’, die je wel zou verwachten in zo’n hippe wijk die ook nog eens is volgestroomd met kermislui. Ach, gedegen historisch onderzoek, de IJzeren hertog om wiens duim het gaat in een sfeervol boek met ‘suspense’, alles bij elkaar is het zeker niet slecht! ****

De handen van Kalman Teller zijn zwaar verminkt, dat is het eerste dat de Amsterdams privédetective Jager Havix opvalt als door hem wordt ingeroepen een medische blunder te onderzoeken. Als de jonge Mira Roes in het ziekenhuis slachtoffer wordt van een verkeerd uitgevoerde medische ingreep, is dat voor haar en haar man Frederik het begin van een tien jaar durende lijdensweg langs tal van medische beroepsorganen en gerechtelijke instanties. Ondanks haar ernstige verminkingen vallen de rechterlijke uitspraken keer op keer in haar nadeel uit en lijkt het er steeds meer op dat de schuldige de hand boven het hoofd wordt gehouden. . Wanneer Havix een belangrijke getuige weet op te sporen, wordt deze echter op beestachtige wijze vermoord. Hiermee loopt het spoor dood. Maar Kalman Teller laat Havix niet meer met rust. Waarom is hij zo vasthoudend en waarom leidt deze overlevende van de Holocaust zo’n teruggetrokken bestaan? (Atlas, 256 blz. €19,90)

Gauke Andriesse werd één keer eerder genomineerd voor de Gouden Strop, en wel met Stilzwijgen in 2009. Nu maakt hij met het nieuwe verhaal rondom privédetective Jager Havix wederom kans op de Strop. Wat maakt Havix zo’n goed personage? Wel, Havix is een gewoon mens. Geen betonnen inborst met een losgelaten temperament en te veel grijze cellen. Integendeel, hij is boeddhist, heeft z’n vrouw verloren, maar is goed in zijn werk. En nu wordt hij dus op een medische blunder afgestuurd. Andriesse zet het verhaal stevig aan, gunt zichzelf aardig wat plotlijntjes en met dan nog maar 60 pagina’s te gaan is het zeker intrigerend, maar er blijft te weinig papier over om het af te ronden. Jammer! Andriesse weet de medische wereld het spannende boek in te krijgen, maar vergeet godbetert de halszaak op te lossen.. ***

Bonita Avenue is een caleidoscopische zedenroman over de kloof tussen generaties, over vaderliefde en verraad, over hedonisme versus tucht… Wat als je kinderen zich tegen je keren? Joni Sigerius, de stiefdochter van de rector magnificus van de Twentse campusuniversiteit, drijft samen met haar vriend Aaron een handeltje dat ze maar liever verborgen houdt voor haar krachtige en briljante vader. Het is in het jaar van de vuurwerkramp dat het gezin explodeert. Niet alleen lopen Aaron en Joni tegen de lamp, die zomer komt ook de enige en echte zoon van Joni’s vader vrij uit de Scheveningse strafgevangenis. Acht bewogen jaren later – Joni verdient inmiddels miljoenen in Los Angeles, Aaron heeft zich verschanst in België – proberen de ex-geliefden vat te krijgen op de onthutsende tragedie die zich in 2000 voltrok. (De Bezige Bij, 560 blz. €19,90)

Peter Buwalda kreeg met Bonita Avenue het debuut waar iedere schrijver van droomt; genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en genomineerd voor de Gouden Strop. In Ross’ woorden: hij overstijgt de grenzen van de literatuur en de spanning. En in de woorden van Guido Huisintveld: De roman wordt als een puzzel gaandeweg in elkaar gelegd. Peter Buwalda springt in de tijd van de hak op de tak, maar volledig ten dienste van de gehele puzzel. Nergens verwarrend, afleidend of storend, maar altijd doeltreffend, boeiend en adembenemend beschreven. De vuurwerkramp in Enschede kan als metafoor gezien worden voor de explosieve relatieverhoudingen binnen de familie. Ieder heeft zijn of haar geheimen die langzaam naar de oppervlakte borrelen. Bonita Avenue is tegelijkertijd een zedenschets en een familiekroniek. Klinkt als moralistisch gezeik? Integendeel! Tot en met de laatste bladzijde zult u aan dit boek gekluisterd zitten. Het is een boek dat iedereen moet lezen. Klaar. Niet in de laatste plaats vanwege het magnifieke schrijverstalent van Peter Buwalda. Avontuurlijk, hartverscheurend, humoristisch… vul alle adjectieven maar in, het boek heeft het in zich. LEZEN!!! *****
Tot slot in mijn woorden: Bonita Avenue is een steengoede roman, maar inderdaad meer een “zedenschets en een familiekroniek” dan een ‘echte Strop’.

Met dank aan de uitgevers voor het beschikbaar stellen van de boeken. Met dank aan Guido Huisintveld voor het gebruik van zijn recensie, deze is in zijn geheel te lezen op guidohuisintveld.blogspot.com.