Twitter Facebook Gastenboek

Carin Gerhardsen

Peperkoekenhuis is het eerste deel van een serie van drie boeken van Carin Gerhardsen. Haar debuut is onlangs verschenen bij Uitgeverij Q. Een interview per mail en een verloting..

De mijne moest een gewoon iemand worden ...

Interview: Ine Jacet - vertaling: Martin Jansen in de Wal

Carin Gerhardsen – Zweeds schrijver - is bezig met een serie van drie boeken rondom Conny Sjöberg en zijn rechercheteam. Conny is een 'family-man' en gelukkig getrouwd. In het verhaal is een belangrijke rol weggelegd voor Thomas die in zijn jeugd ernstig is gepest. Peperkoekenhuis verscheen onlangs in Nederlandse vertaling.

De Nederlandse lezers kennen je nog niet. Wie is Carin Gerhardsen?

Ik ben geboren in 1962 en ben opgegroeid in Katrineholm, waar Peperkoekenhuis zich afspeelt. Nu woon ik in Stockholm, met mijn man en onze twee kinderen. Mijn literaire debuut schreef ik zeventien jaar geleden, een filosofische roman met de titel På flykt från tiden, maar daarna heb ik mijn schrijversaspiraties overboord gezet omwille van een carrière in de automatiseringsbranche. Toch liet het schrijven me niet met rust en besloot ik een laatste poging te wagen, deze keer met een serie misdaadromans in gedachten. Ik schreef er drie en heb die toen ondergebracht bij een Zweedse uitgever, Ordfront, als de Hammarby-reeks.

Je bent ook wiskundige. Dus geen fulltime auteur. Zijn die twee dingen te combineren?

Qua opleiding ben ik wiskundige en ben ik afgestudeerd aan de universiteit van Uppsala. Toen ik mijn schrijverscarrière begon werkte ik overdag als automatiseringsconsultant en schreef ik alleen in de weekends, maar tegenwoordig ben ik fulltime auteur.

Peperkoekenhuis is een misdaadroman. Hoe ben je ertoe gekomen om voor dat genre te kiezen?

Ik was negenentwintig toen mijn eerste boek verscheen en stond nogal naïef tegenover het hele gebeuren. Ik dacht dat een goed boek zichzelf verkocht, dat je daar niets voor hoefde te doen. Het boek kreeg goede recensies, maar de uitgever had weinig aan marketing en reclame gedaan en toen het boek slecht werd verkocht, heb ik besloten me maar weer op mijn oorspronkelijke beroep te concentreren. Totdat mijn echtgenoot me overhaalde het schrijven een tweede kans te geven, en dat heb ik gedaan. Maar deze keer heb ik het met een meer volwassen houding benaderd.
Aangezien ik altijd graag misdaadromans had gelezen en een groot liefhebber was van het oplossen van vraagstukken - wiskundige vraagstukken, kruiswoordpuzzels, sudoku en nog veel meer - heb ik toen gekozen voor het misdaadgenre. Maar zónder - dat is heel belangrijk - mijn filosofische ambities en literaire stijl op te geven. Ik heb mezelf afgevraagd wat kenmerkend is voor een goede misdaadroman en welke ingrediënten van de inhoud specifiek op mezelf van toepassing waren. Daarna ben ik gaan schrijven en heb ik meteen drie boeken geschreven, om de door mij beoogde uitgever van mijn productiviteit te overtuigen.

Wie zijn je favoriete misdaadauteurs? Of welke auteurs inspireren je?

Mijn absolute favorieten, al vele jaren, zijn Sjöwall en Wahlöö, het Zweedse auteursechtpaar. Daarnaast lees ik graag boeken van Karin Fossum en Ruth Rendell.

Wat is in Peperkoekenhuis het belangrijkste voor je? De personages? De plot? Het verhaal?

Het belangrijkste voor mij is dat mijn misdaadromans spannend, geloofwaardig en onderhoudend zijn. Met behulp van subplots en abrupte filmische perspectiefwisselingen probeer ik spanning te creëren. En bij de geloofwaardig is van belang dat die tot de laatste bladzijde wordt volgehouden. Ik ben allergisch voor misdaadromans die eindigen in een rommeltje van onwaarschijnlijke noodgrepen. Dat iemand opeens een meervoudige persoonlijkheid heeft, of een tweelingbroer of -zus... dat soort dingen. Mijn startpunt is dat de lezer en ikzelf door dezelfde dingen worden geboeid. Bovendien ben ik geïnteresseerd in het verhaal van het individu, dus ik kruip in al mijn personages, ook die in de bijrollen, en of ze nu moordenaars of slachtoffers zijn.

Peperkoekenhuis beschrijft het verhaal van Conny Sjöberg en zijn rechercheteam. Waarom heb je voor een mannelijke hoofdinspecteur gekozen? Het had ook een vrouw kunnen zijn.

Daar heb ik lang over nagedacht voordat ik de knoop doorhakte. Ik ging ervan uit dat sommige mensen er toch wel commentaar op zouden hebben, hoe ik het team ook samenstelde. Om niet overdreven politiek correct te zijn en de aandacht niet te veel van het werkelijke verhaal af te leiden, heb ik gekozen voor een geloofwaardig team met persoonlijkheden die ik zelf graag wilde uitdiepen. Zelf ben ik erg geïnteresseerd in de complexe karaktereigenschappen van zowel vrouwen als mannen, dus voor mij is het geslacht van een specifieke personage van minder belang. Ik hoop dat mijn lezers er net zo over denken, zolang de personage in kwestie maar een interessant mens is.

Conny is getrouwd en is een gezinsmens. In veel misdaadromans uit Zweden en andere landen is de inspecteur gescheiden en ongelukkig. Conny niet. Kun je ons iets over hem vertellen, en over de andere personages?

Ik had schoon genoeg van al die gestigmatiseerde romaninspecteurs. De mijne moest een gewoon iemand worden, zoals de mensen in mijn omgeving: een aardig, oprecht mens met het hart op de juiste plek en zonder drankprobleem. Maar niet een of andere superheld, want dat vind ik evenmin realistisch. Hetzelfde geldt voor de andere leden van zijn team, omdat overdreven karaktereigenschappen alleen maar de aandacht van het verhaal afleiden.

Een andere personage in je boek is Thomas. Hij is als kind veel gepest en lijdt nog steeds onder de gevolgen daarvan. Heb je hiervoor veel research moeten doen en kun je daar iets over vertellen?

Links
Blue Owl Books
Recensie Peperkoekenhuis
Nog een recensie

Als kind ben ik zelf regelmatig gepest, dus nee, daar was geen research voor nodig. Veel van de scenes in Peperkoekenhuis zijn gebaseerd op eigen ervaringen. Of op dingen die ik heb gezien of gehoord.

Je boek was een groot succes in Zweden en verschijnt nu in vertaling in diverse andere landen. Wat betekent dit voor je?

Dat vind ik natuurlijk geweldig. Een oude droom die ik van jongs af aan had, is in vervulling gegaan. Het enige wat ik mezelf kwalijk neem is dat ik het veel eerder heb gedaan. Als ik niet zo lui was geweest en het vijfentwintig jaar eerder had gedaan...

Je bent van plan meer boeken over Conny Sjöberg en zijn team te schrijven, heb ik gelezen. Wil je ons daar iets over vertellen?

Zoals ik al zei zijn de eerste drie delen van de Hammarby-reeks al klaar. Het tweede deel, Mamma pappa barn, is inmiddels al in diverse andere landen verschenen. Deel drie, Vyssan lull, verschijnt in maart 2010 hier in Zweden.
Mamma pappa barn gaat over de drie jaar oude Hanna die op een ochtend in een geheel verlaten, afgesloten huis wakker wordt. Ze weet dat haar vader in Japan is, maar waar is haar moeder? Kan het zijn dat ze is vertrokken en Hanna heeft achtergelaten? De volgende ochtend vindt Petra Westman van de politie van Hammarby een bewusteloos kind in het groen en struikelt ze kort daarna in een duinpan over het lijk van de moeder. Het vreemde is dat niemand de twee schijnt te missen. Het onderzoek is nog maar net opgestart wanneer de politie van Hammarby wordt geconfronteerd met nóg een zaak: een tienermeisje wordt vermoord aangetroffen aan boord van de Cinderella, een cruiseschip van de Viking Line, en algauw wordt duidelijk dat haar jongere zusje een soortgelijk lot te wachten staat. Beide zaken worden een zware beproeving voor hoofdinspecteur Conny Sjöberg en zijn team, zeker wanneer dat team wordt geplaagd door interne strubbelingen en enkele persoonlijke tragedies.
Vyssan lull begint met de moord op een heel gezin in hun huis. Het verhaal is niet wat het lijkt. Liefde en geweld, verlangen en wanhoop zijn nauw verweven in een duister, gruwelijk web van schuldgevoel dat het leven van de betrokkenen tientallen jaren heeft beheerst. Het einde is gewelddadig en niet iedereen overleeft het.

Ben je op dit moment met een boek bezig?

Ja. Ik ben een synopsis voor deel vier van de Hammarby-reeks aan het maken.

Wat is je favoriete misdaadroman aller tijden en heb je nog een boodschap voor je Nederlandse lezers?

Volgens mijn mening is De lachende politieman van Sjöwall en Wahlöö de beste politieroman die ooit is geschreven, en tegen mijn Nederlandse lezers zou ik willen zeggen dat ik heel blij en dankbaar ben dat ze in mij en mijn werk geïnteresseerd zijn. Ik hoop oprecht dat jullie van mijn boeken en mijn personages zullen genieten.

Verloting:
In samenwerking met uitgeverij Q hadden we 5 exemplaren van Peperkoekenhuis in de verloting. De winnaars zijn inmiddels bekend. Het zijn:

M. de Werdt - Breda
I. de Weger – Gouda
A. Janzen - IJsselstein
N. Rutten -Eindhoven
S. Gommers - Breda.
Veel plezier met het boek!