Misdaadromans

Exotische spanning

Onlangs verscheen  het debuut van Annet de Jong  Vuurkoraal. Annet de Jong is sinds 1994 journaliste bij De Telegraaf. Ze studeerde o.a. Engelse taal- en letterkunde en volgde een Postacademische Dagblad Opleiding Journalistiek. Haar debuut Vuurkoraal  werd o.a. door de VN thrillergids beloond met drie sterren. Tijd voor een interview met Annet de Jong.  

Waarom heb je ervoor gekozen een misdaadroman te schrijven? Waarom bijvoorbeeld geen roman?  Of…… ???

Ik heb altijd al de ambitie gehad om een boek te schrijven en het wilde er door mijn hectische baan als cabaret-, musical-, film- en boekenrecensent maar niet van komen. Tot medio 2004 werkte ik op de parlementaire redactie van De Telegraaf en was het al helemaal niet mogelijk om ook maar iets naast mijn werk te doen. In de herfst van vorig jaar kwam ik met uitgeverij Q in gesprek over hun plan om naast vertaalde thrillers ook thrillers van eigen bodem te gaan uitgeven. Uiteraard stond ik te trappelen om de eerste te mogen zijn en ik heb vrijwel direct een plotidee op tafel gelegd en ben de proloog en eerste hoofdstukken gaan schrijven. Ik ben liefhebber van het genre, dus alles viel mooi op zijn plaats.

Je bent dus zelf een liefhebber van misdaadromans? Zou je schrijvers kunnen noemen die jou inspireren of geïnspireerd hebben?

Ik lees romans en misdaadromans, alles door elkaar, want ik blijf graag van alles op de hoogte. Ik kan me laten overrompelen door de schoonheid van een vaardig geschreven, pretentieuze roman, en ik kan intens genieten van een spannend boek dat leest als een trein. Tijdens mijn studie heb ik een paar maanden crime fiction gestudeerd in Engeland, wat door sommige recensenten ten onrechte is geïnterpreteerd als een schrijfcursus. We bestudeerden de boeken van Raymond Chandler en Dashiell Hammett en schreven essays over de manier waarop die boeken (The Long Goodbye en The Maltese Falcon) zijn verfilmd en bestudeerden vervolgens hoe Alfred Hitchcock door deze schrijvers is beïnvloed, heel boeiend. Maar ik vind het lastig om te zeggen wie mij het meest inspireren. Sinds de opkomst van de thriller in Nederland volg ik ook de polderdetective met grote belangstelling: Tomas Ross, Esther Verhoef, Roel Jansen, Charles den Tex, Saskia Noort, Simone van der Vlugt, en ik heb zojuist Patricia van Mierlo gekocht. Daar ben ik erg nieuwsgierig naar, omdat zij ook een 3 sterren-debutante is.

Vuurkoraal vertelt het verhaal van Dana Winter, journaliste bij het dagblad Amigoe op Curaçao. Zij komt in aanraking met de verdwijning van een jonge vrouw Merel Hoogstraten. Ze volgt de zaak op de voet, doet research en komt tot verrassende ontdekkingen. Het verhaal vertoont overeenkomsten met de zaak Natalee Holloway. Ben je door deze zaak geïnspireerd?

Ja, vanzelf. Net als miljoenen andere mensen die wilde fantasieën hebben over wat er nu werkelijk is gebeurd daar op Aruba. Ik heb daar ook wel ideeën over, maar die zitten niet letterlijk in mijn boek. Het is echt mijn eigen verhaal, maar met hetzelfde uitgangspunt: een meisje dat verdwijnt na een date met een griezelige jongen. Je schetst in Vuurkoraal ook de exotische sfeer van Curaçao? Het kan bijna niet anders of je bent daar geweest. Ik heb zeven jaar geleden mijn Padi Advanced gehaald op Curaçao en logeerde toen ook al aan de Jan Thielbaai. Toen heb ik het eiland al vrij goed leren kennen. Tijdens het schrijven van Vuurkoraal had ik de kaart van het eiland altijd opengevouwen op tafel liggen en probeerde ik daar te zijn (met soms een cocktail binnen handbereik).

Maar ik ben samen met mijn geliefde terug gegaan om te zien of alles nog klopte: de wegen, de afstanden, de beplanting en bebouwing. Het was wat voller geworden, vooral op Westpunt, maar verder was er weinig veranderd. En ik wilde nog wat nieuwe duikplekken ontdekken die ook in het boek voorkomen. Het was heel gaaf om alles kloppend te maken. Ik had een wijkje bedacht met kleine, gekleurde bungalows waar Dana moest wonen, maar daar was ik nog nooit geweest. Toen we daar aankwamen was het bijna precies zoals ik het had bedacht. Dat zijn grappige dingen.
 
Heb je daarnaast veel research gepleegd voor Vuurkoraal?

Ik heb op Curaçao onder anderen gesproken met Lilo Sulvaran van de politiekrant Vigilante. Hij is de beste misdaadverslaggever van het eiland. Ik wilde meer te weten te komen over hoe politie en justitie daar werken. Hij had het eigenlijk razend druk met de zoveelste drugszaak, maar hij heeft me toch een zeer onderhoudend en leerzaam college gegeven. Daar komt bijvoorbeeld het gegeven uit dat Tristan een keer heeft gedoken naar een container met drugs. Lilo komt ook in het boek voor en is Dana soms te slim af. Dat Johan als woordvoerder van de politie vaak slecht op de hoogte is, past ook helemaal in dat verhaal. De beste journalisten hebben directe lijntjes met de commissarissen en bellen nooit een woordvoerder. Verder ben ik uiteraard ook nog even op de redactie van de Amigoe langs geweest.   Hoe lang heb je geschreven aan je boek? Ik heb het naast mijn werk gedaan en heb er ongeveer vijf maanden aan gewerkt. In die vijf maanden zaten drie weken vakantie, dus toen kon ik goed doorwerken, maar het was behoorlijk zwaar. Ik ben er trots op dat ik zo gedisciplineerd heb gewerkt. Ik heb gevraagd om een strakke deadline, omdat ik gewend ben snel en onder druk te schrijven. Maar of dat met een boek ook zou werken, was dus de vraag. Maar het is goed gelukt, vind ik.   In mijn recensie schreef ik o.a. ‘Vuurkoraal is een thriller over een exotisch eiland vol tropische verrassingen overgoten met een spannende saus. Voeg daarbij nog een scheutje seks en de cocktail is gemixt.’ Heb je bewust gekozen voor dat scheutje seks? Ja, er moest natuurlijk wel seks in. Liefde en erotiek vormen een extra verhaallijn. Dana worstelt nog met haar ex. En het geeft natuurlijk ook een bepaalde spanning, de vraag of ze het nog een keer met elkaar gaan doen of niet. En zo niet, met wie doet ze het dan wel? Het zou wel heel gekunsteld zijn als een vrije vrouw van halverwege de dertig op een tropisch eiland geen seks zou hebben toch? En dan die meisjes van zeventien en achttien, en die spannende jongen van de duikschool: de hormonen gieren natuurlijk in het rond. Nee, dit onderwerp kon absoluut niet zonder seks. Maar ik zeg niet dat seks een noodzakelijk ingrediënt is voor iedere thriller. Het kan best zonder. Hoewel... Je krijgt tot dusver goede recensies voor Vuurkoraal. Uiteraard ben je hier blij mee. Was je gespannen over hoe de reacties zouden zijn?

Enorm. De recensent die zelf met samengeknepen billen de kritiek op haar boek afwacht. Heel eng om ineens in die kwetsbare positie te zitten. Ik ben natuurlijk enorm blij dat de recensies tot dusver goed zijn. Het belangrijkste vind ik dat Vuurkoraal unaniem geprezen wordt om de spanning, het tempo en het verrassende einde. Dat zijn voor mij de dingen waarbij een thriller valt of staat.

Schrijven is hard werken wordt vaak gezegd. Kun je iets  vertellen over hoe het schrijven bij jou is verlopen?

Het was keihard werken. Ik had uitgerekend dat ik duizend woorden per dag moest schrijven om de deadline ruim te kunnen halen, baaldagen, feestdagen en katers meegerekend. In het weekend zat ik om acht uur 's morgens achter de computer en werkte ik tot etenstijd en dan ging ik 's avonds vaak weer voor de krant op pad. Door de week werkte 's avonds tot middernacht als ik geen voorstelling had en op andere dagen een paar uur in de ochtenduren. Een schrijfweekend in Limburg werkte ook heel goed, die verandering van omgeving maakte me ineens nog productiever.
 
Ik vind Vuurkoraal meer een vrouwen- dan een mannenboek. Ben je het hiermee eens?

Heb je nog een tip voor een boek dat iedereen eigenlijk gelezen zou moeten hebben?

Niets moet, vind ik, lees vooral wat je leuk vindt. Maar ik roep even wat dingen die in bepaalde periodes in mijn leven indruk op mij hebben gemaakt en die nu spontaan in mij opkomen, in willekeurige volgorde: het hartverscheurende Elegy for Iris van John Bailey, de gedichten van Pablo Neruda, Extreem Luid en Ongelooflijk Dichtbij van Jonathan Safran Foer, Gods Gym van Leon de Winter, Saturday en On Chesil Beach van Ian McEwan, Jude the Obscure van Thomas Hardy, The Long Goodbye van Raymond Chandler, alles van Boudewijn Büch, Datumloze Dagen van Jeroen Brouwers, De Passievrucht van Karel Glastra van Loon, en het laatste boek dat ik las en erg mooi vond: De Wet van Spengler van Jaap Scholten. En de spannende boeken lees ik daar dan tussendoor: nu liggen Cel van Charles den Tex en Van Mierlo klaar.

Is er tot slot nog iets dat je graag kwijt wilt aan jouw lezers en de bezoekers van misdaadromans. nl?

Recensies zijn natuurlijk belangrijk, maar ik vind het nog belangrijker om reacties van lezers te krijgen. Dus schroom niet om een reactie achter te laten op mijn website als je Vuurkoraal hebt gelezen. www.vuurkoraal.nl