Geen topjaar....
2009 was voor mij persoonlijk geen topjaar. De herstructurering op het werk en alle lamlendigheid die daar bij komt kijken, was nog wel te doen, maar dat je op drie heftige maanden een hele goede vriend kan verliezen, dat hakte er behoorlijk in. Ziedaar meteen de verklaring voor het relatief kleine aantal boeken dat ik las (48) en de relatief weinige recensies (35) die ik schreef. Het boeide even allemaal wat minder.
Gelukkig kan ik toch een lijstje met 10 titels opstellen, gaande van de vertrouwde detective waar ik nog eens als vanouds van genoot, over een prikkelende verhalenbundel, de onvoorstelbaar goede graphic novel tot mijn all time klassieker.
Januari begon veelbelovend met Neergang (L) van Benjamin Black – pseudoniem van gevierd auteur John Banville. Een naargeestige naoorlogse sfeer doet het altijd goed in combinatie met een prikkelend mysterie. In maart hielden de geruchten over een tweede ontslagronde op het bedrijf hardnekkig aan. Geen enkel boek helpt je zo efficiënt je gedachten verzetten als een boek van Française Fred Vargas. Het ging deze keer om De eeuwige jacht dat me in no time volledig onderdompelde in de gedachtewereld van Jean-Baptiste Adamsberg. In april bleken de bedrijfsgeruchten onverbiddelijk hard waar. Dat was meer dan Een tijdelijk ongemak, maar dat boek van Jhumpa Lahiri maakte de onheilsboodschap draaglijk. |
 |
 |
Mijn collega’s en ik keken heel erg uit naar de vakantie, in de hoop dat de reorganisatie-ellende dan grotendeels achter de rug zou zijn. Håkan Nesser gaf me met De zomer van Kim Novak alvast een voorproefje. Twee pubers beleven een zinderende zomer in een bouwvallig vakantiehuis ergens aan een meer. Grotemensenproblemen houden zich op de achtergrond, alle aandacht gaat naar zwemmen, luieren, kauwgomballenautomaten overvallen en elandgehaktballen uit blik opwarmen. Een heerlijke zomer en voor mij hét boek van 2009.
Nog zo’n geweldig boek was De weg naar huis van George Pelecanos. Pelecanos schrijft hard-boiled thrillers en ik reken mezelf al een tijdje tot zijn fans. Dankzij de onmisbare hulp van een forumvriend lukte ik erin Pelecanos te interviewen en op 22 juli prijkte “mijn” interview ergens anders op het net. Op dat moment werden mijn trots en blijdschap om die prestatie (ahum) al overschaduwd door zorgen om mijn vriend. De pijn in zijn heup was toch wel hardnekkig. Eind juli viel het verdict: geen slijmbeursontsteking, hernia of iets anders redelijk onschuldig, maar wel kanker. Op zo’n moment heb je het gevoel dat je in een diep gat valt. Je blijft vallen. Enkel straffe boeken zijn dan in staat om tijdelijk verlichting te brengen. In de ziekteperiode van mijn vriend heb ik nog eens Trots en vooroordeel van Jane Austen gelezen. Ik kan het verhaal intussen zingen en fluiten, maar ik krijg er nooit genoeg van. Die onderkoelde humor, die rake beschrijvingen, dat brutale van Lizzie – het hoofdpersonage. |
 |
 |
Een piepjonge revelatie was Ergens waar je niet wil zijn van Brecht Evens. Het boek is een prachtig getekende en schitterend uitgegeven graphic novel en de auteur is een 23-jarige begaafde graficus uit het Gentse. Hoe kan een jonge kerel van 23 een dergelijk inzicht hebben in mensen, in relaties? Hoe kan hij zo scherp de vinger leggen op “leven en laten leven – iedereen heeft het recht te zijn wie hij wil”? Zijn boek nam me voor een tijdje mee naar een andere wereld en recent had ik het genoegen hem in levenden lijve te ontmoeten. Als ‘oude’ en niet eens zo erg hippe vrouw van 43 kon ik me niet inbeelden dat ik tot zijn doelgroep behoor, maar ik wilde hem toch even laten weten dat ik erg van zijn werk genoot. Hij antwoordde dat hij geen boeken maakt voor een doelgroep, maar voor breinen. Lief manneke.
Een ontdekking voor mij was David Levien. Vorig jaar debuteerde hij in ons taalgebied met Stad van de zon, een boek dat ik omwille van de thematiek – een spoorloos verdwenen kind – links liet liggen. Dit jaar verscheen Waar de doden liggen en ik heb er met volle teugen van genoten. Snel, spannend en aangrijpend.
Eind oktober stierf mijn vriend. Door een geboekt weekje vakantie in Normandië kon ik zijn begrafenis niet bijwonen. Iedereen zegt me dat dit onzin is, iets wat tussen je oren zit, maar ik blijf het een gemis vinden dat ik hem die laatste eer (zo zie ik dat dan – dat zal het probleem zijn) niet kon bewijzen. Het weekje uitwaaien deed anders deugd. De meegenomen boeken ook, met Spinnenverdriet van de Vlaamse Simone Lenaerts op kop. Het gaat over drie vrouwen die elkaar op gevorderde leven terug tegen komen. Eén van de drie heeft, het getreiter moe, haar man vermoord. Lenaerts baseert zich op waargebeurde feiten, maar oordeelt niet, ze beschrijft. Op het einde van het boek wordt een wrange realiteit zichtbaar. |
 |
 |
Ziezo. Even geteld, en mijn lijstje van tien is compleet. De logica van het moorden van Aifric Campbell heeft het dan toch niet gehaald. Ik wens jullie, mijn lieve forumvrienden en andere lezers, een prachtig 2010 toe. Dat het jullie veel goeds en veel leesplezier mag brengen.
Prettige feestdagen!
Gerd
|