Twitter Facebook Gastenboek

Patrick Lennon

Het debuut van deze Engelse auteur verscheen onlangs in Nederlandse vertaling onder de titel Bevlekt. Wie is hij en wat is 'Nose art' en 'Steel Witches'?

Nose art en Steel Witches

Door : Ine Jacet


Onlangs verscheen Bevlekt van Patrick Lennon, het tweede boek van een serie van drie.
De auteur heeft inmiddels drie boeken gepubliceerd met detective Tom Fletcher in de hoofdrol. Ze volgen de hoofdpersoon gedurende tien jaar van zijn leven. De verhalen spelen zich deels af in Cambridge. In Bevlekt raakt Fletcher betrokken bij een affaire rondom een vliegtuigbasis tijdens de Tweede Wereldoorlog in Norfolk. Het begrip ‘Steel Wiches’, de Engelse titel, verwijst naar afbeeldingen van mooie vrouwen zoals die in de Tweede Wereldoorlog veel voorkwamen op Amerikaanse gevechtsvliegtuigen.

De opbouw en de verschillende invalshoeken van de serie

Auteur Patrick Lennon heeft voor zijn drie boeken telkens een andere invalshoek gekozen.
‘Ik wilde geen serie schrijven waarin de context van de hoofdpersoon wordt herhaald. Hetzelfde politiebureau, dezelfde collega’s, dezelfde omgeving enzovoort. Toch zit er een zekere continuïteit in, want Fletcher blijft wie hij is, en zijn grote liefde is Cathleen. 
‘In mijn drie boeken heb ik geprobeerd om telkens een ander genre uit de misdaadliteratuur aan bod te laten komen. Corn Dolls, mijn eerste boek, is een moordmysterie dat zich afspeelt binnen een kleine gemeenschap in de traditie van Miss Marple of Inspector Morse. Mijn hoofdpersoon Fletcher werkt dan nog bij de politie. In Bevlekt is dit niet meer het geval, dan werkt hij als privédetective en gaat hij op zoek naar een vermiste persoon. Binnen dit genre is Raymond Chandler voor mij een grote favoriet. Veel misdaadverhalen gaan over het oplossen van puzzels of het ontrafelen van geheimen. Mijn eerste twee boeken sluiten hierbij aan. Voor mijn derde boek heb ik inspiratie gevonden in het werk van de grote schrijver Elmore Leonard. Het idee kwam ook voort uit mijn eigen veranderde interesse in het karakter van misdaadverhalen. In het begin van het boek gebeurt er iets belangrijks waardoor de personages als het ware worden gelanceerd. Er komen weinig puzzels of whodunnit-elementen langs. Het gaat meer over de vraag of de personages hun doel bereiken.’

De inhoud van de boeken
 
In Corn Dolls, het eerste boek, ontdekt Tom Fletcher iets wat veel invloed zal hebben op een Engels dorp. De voormalige Sovjetunie en de Britse politie spelen eveneens een rol.
‘Dit is de soort mix waar ik van houd. In Steel Witches - Bevlekt - wilde ik de Tweede Wereldoorlog aan bod laten komen. Voor veel mensen van mijn generatie speelden oorlogsverhalen tijdens hun jeugd in de jaren zeventig van de vorige eeuw een belangrijke rol. Daarnaast wilde ik dat het verhaal zich zou afspelen in het oosten van Engeland. Dit betekende als vanzelf dat er militaire vliegtuigen in zouden voorkomen. Want zelfs nog vandaag de dag wordt het vlakke landschap van Oost-Engeland getekend door de A-vormige sporen van Britse en Amerikaanse vliegvelden die dateren van de Tweede Wereldoorlog.

In het derde boek en laatste boek, Cut Out, is Fletcher geen privédetective meer. Hij had genoeg van Cambridge en van zijn beroep. Hij woont op het platteland, heeft een boomgaard en is bijenhouder. Hij werkt met zijn handen, is inmiddels getrouwd en heeft een tweeling. Het gezin is niet rijk, maar wel gelukkig en onafhankelijk. Het ideale leven. De problemen beginnen als er in de buurt legerbarakken worden gebouwd voor de uitzending van troepen naar Afghanistan. Cut Outi] is minder complex qua structuur, en voor het leven dat Fletcher leidt geldt hetzelfde.’


Steel Witches en nose art

‘Het idee voor Bevlekt ontstond toen ik oude foto’s van militaire vliegtuigen en kaarten uit de Tweede Wereldoorlog bestudeerde. Op de foto’s zie je jonge piloten bij hun vliegtuig staan. Elke keer kwam deze nose art weer voorbij. Dit zijn geschilderde afbeeldingen van pin-ups aan de zijkanten van vliegtuigen. Ondanks de humor die uit veel afbeeldingen spreekt, vond ik het ook iets tragisch hebben. Alsof er een verhaal achter zat. Veel van de vrouwen worden afgebeeld in badpak, maar een behoorlijk aantal vrouwen werd afgebeeld als heks. Dit is begrijpelijk, want hoe je het ook wendt of keert, heksen kunnen vliegen. Maar het deed me denken aan iets anders, wat in dezelfde streek had gespeeld. In de zeventiende eeuw, tijdens de Engelse burgeroorlog, was ene Matthew Hopkins actief. Hij had zichzelf gebombardeerd tot De Heksenjager van Engeland. Hij was een obscure man met weinig talenten. Van de angst en verwarring die de burgeroorlog opriep, maakte hij gebruik door zich aan te bieden als heksenjager, en hij zou tegen vergoeding het kwaad uitroeien. Er zijn uiteindelijk als gevolg van zijn jacht ongeveer tweehonderd mensen vermoord of omgekomen. Ze werden niet verbrand, zoals je vaak hoort over heksen, maar werden opgehangen, verdronken of zelfs geplet. Het ging hierbij om mannen en vrouwen. Dit gegeven heb ik gecombineerd met de rest van het verhaal en de Steel Witches.’

Over Detective Tom Fletcher en het schrijven
 
‘Een auteur lijkt soms op zijn hoofdpersoon, maar ik lijk qua karakter niet op Fletcher. Fletcher heeft enkele belangrijke kenmerken. Hij is een goede, scherpzinnige politieman, hij heeft kwetsbare kanten, maar hij is niet zwak. Integendeel, hij is juist sterk omdat hij vasthoudt aan zijn normen en waarden. Ook als dit betekent dat hij zijn carrière bij de politie op het spel zet.
Ik ben misdaadromans gaan schrijven omdat is ze altijd graag las. Ik heb altijd gehouden van boeken met een stand-alone hoofdpersoon die zaken onderzoekt die het daglicht niet kunnen verdragen, en waar mensen met macht bij betrokken zijn. Ik weet nog dat ik Smilla’s gevoel voor sneeuw las en me voortdurend afvroeg wat er onder het topje van de ijsberg verborgen lag. Dit boek heeft veel invloed gehad op mij als auteur.
Veel van mijn ideeën ontleen ik aan het nieuws. Er gebeuren zoveel bizarre maar ook mooie dingen in de wereld. De plots weet ik van tevoren. De grote lijn is vooraf bekend, de rest komt tijdens het schrijven.’

Ongeveer een jaar voordat Patrick Lennon echt met het schrijven begint, houdt hij een soort plakboek bij voor het toekomstige boek. ‘Ik verzamel veel materiaal: afbeeldingen, foto’s en plattegronden van plekken waar het boek zich gaat afspelen. Ik knip allerlei artikelen uit kranten waarvan ik denk dat er een goed verhaal in zit. Een misdaadroman moet geloofwaardig zijn, dus vind ik research erg belangrijk. Soms ga ik ook naar plekken om te kijken hoe machines eruitzien of hoe de mensen er werken. Mijn verhalen moeten realistisch zijn. In mijn eerste boek, Corn Dolls, komt een scène voor waarin iemand door een maaidorser wordt overreden. Ik ben naar de winkel gestapt waar ze deze machines verkopen om te kijken hoe ze eruit zien, hoe groot ze zijn enzovoort. Dat kostte me een hele middag, maar het was zeker de moeite waard.’
Lennon noemt als zijn favoriete boek Jack’s Return Home van Ted Lewis. Daarnaast bewondert hij de schrijvers Dennis Lehane, James Lee Burke en Elmore Leonard.
‘Het komt mooi uit dat mijn achternaam ook met een L begint. In de boekhandel mag ik naast hen staan.’

Tot slot een weetje dat in zijn derde boek een prominente rol speelt.
‘Een interessant gegeven vond ik - na research-  in de jaren twintig van de vorige eeuw. Bayer, het Duitse farmaceutische concern, ontwikkelde twee revolutionaire producten. Het eerste was aspirine, de pijnstiller, en het tweede was diacetylmorfine, tegenwoordig beter bekend als heroïne. Bayer wilde met de twee producten de wereld veroveren onder het motto: hoop en kracht. Met aspirine lukte dat, maar heroïne bleek veel te verslavend. Men bleef het nog verkopen tot 1950, daarna werd het van de markt gehaald en verdween het naar de illegale drugshandel.
Mijn derde boek heb ik opgedragen aan Alf Lennon, mijn grootvader. Hij loog over zijn leeftijd omdat hij per se in dienst wilde. Hij was toen vijftien jaar oud, en op zijn zestiende vocht hij mee in de slag bij de Somme.’
Misschien verklaart dit de affiniteit van de auteur met de geschiedenis van de twintigste eeuw?


 

Bevlekt:

We moeten hem doden, Tom. Hij is naar een plek ten westen van de oude spoorlijn gegaan. Bij een oude steengroeve of zo. We moeten hem doden. Op een bitterkoude winterochtend hoort Tom Fletcher voor het eerst in achttien jaar van zijn vader. Tegen wil en dank spoedt Fletcher zich naar de aangegeven plaats, waar hij een man vindt die op gruwelijke wijze om het leven is gekomen. Heeft zijn vader hier een rol in gespeeld? Fletcher kan zich onmogelijk afzijdig houden, zeker als blijkt dat het slachtoffer van een tweede moord een foto van Tom als kind in bezit had. De confrontatie met zijn eigen verleden lijkt onvermijdelijk. Zou er dan toch een antwoord bestaan op de vragen die Fletcher achtervolgen sinds zijn jeugd, toen zijn moeder op een dag spoorloos verdween?

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Links:

Website van de auteur
Recensie bij nu.nl
Querido over Patrick Lennon