Patrick De Bruyn werd geboren
in Halle –Vlaanderen - op 22 augustus 1955. Hij woont in een
dorp ongeveer 15 kilometer verwijderd van Brussel. Hij is getrouwd
en heeft drie kinderen. De auteur studeerde bedrijfspsychologie oftewel
economische organisatiepsychologie. Aan die studie heeft hij een bepaalde
manier van denken overgehouden. 'Misschien zie je patronen die
andere mensen niet zien.' Maar als hij de balans opmaakt is
deze studie niet echt van grote invloed geweest op zijn schrijverschap.
'De ervaring van 25 jaar -steeds als onafhankelijk tussenpersoon-
met personeel omgaan, heeft me een schat aan informatie opgeleverd.'
Boeken en schrijverschap.
In 1977 verscheen de eerste publicatie van zijn hand Angst
om de Gijzelaars. Dit was een jeugdboek. Hiervoor ontving hij
een aanmoedigingsprijs. In 1998 lag File in de boekwinkel,
het werd omschreven als een ‘beloftevol debuut’. In 2000 volgde Indringer. Dit boek werd genomineerd voor de Hercule
Poirot-prijs, de Vlaamse tegenhanger van de Nederlandse Gouden Strop.
Vervolgens verscheen Vermist, door de Detective &
Thrillergids van Vrij Nederland beloond met drie sterren. En in 2004
was daar Verminkt, eveneens bekroond met drie sterren
en daarnaast genomineerd voor diverse Nederlandse en Vlaamse prijzen.
Waarom is Patrick de Bruyn gaan schrijven? En waarom misdaadromans?
Hij wilde een verhaal vertellen. En dat verhaal moest spannend
zijn. 'Een spannend boek schrijven is een ambacht, het is knutselen
met scènes zodat de lezer wat langer in spanning kan worden
gehouden… Knutselwerk. Zweten en je hoofd breken over hoe je
dat hoofdpersonage nu weer laat reageren.'
Wat is kenmerkend aan het werk van Patrick de Bruyn?
Hij beschrijft gewone mensen die door omstandigheden of door stress
door het lint gaan of hun leven verandert ingrijpend door
omstandigheden. 'Ik ben zoals de meeste mensen niet bang om
door een ronddwalende seriemoordenaar afgeslacht te worden. Maar ik
ben wel bang voor mensen die onder invloed van stress reacties vertonen
die niet meer in verhouding staan tot de aanleiding. Zoals een idioot
die zich benadeeld voelt omdat ik in het verkeer de voorrang van rechts
nam. Vervolgens wil hij mij van de weg rijden. …. of de man
die ‘ja’ zegt, maar er een verborgen agenda op na houdt.
Ik sta doodsangsten uit dat mijn kinderen iets overkomt in het verkeer.
Of als ik ’s nachts wakker word en me voorstel dat ik werkloos
word en mijn kinderen dus geen eten meer hebben.'
Het zijn angsten die elk mens herkent. Patrick de Bruyn schrijft over
deze angsten die in zijn boeken werkelijkheid worden.
'Gestresste mensen, opgefokt door prestatiedrang, met het zwaard
van baanverlies boven hun hoofd, de carrière, sociaal onrecht,
het verkeer, de kinderen.'
De schrijver houdt van ‘waarheidsgetrouw’. Zo is zijn
boek Verminkt gebaseerd op traceerbare feiten. Het
betreft een weerzinwekkende verhaal van een 25-jarige jonge vrouw
in Ponte Capriasca, een dorp in Zwitserland. Haar man vindt haar op
een stoel gebonden, verkracht, gefolterd en op een beestachtige manier
vermoord, het ongeboren kind uit haar buik gekerfd. 'Haar man
was een douanebeambte die negen maanden eerder de papieren van een
Roemeen bijzonder nauwkeurig controleerde. De Roemeen werd daar zo
uitzinnig van dat hij negen maanden later terugkeerde met een commando
van twee ingehuurde Moldaviërs en wraak nam op de vrouw van de
douanebeambte.'
Zo walgelijk gaat het er in Verminkt niet toe, maar
op het einde van het boek wordt het verband met deze gruweldaad duidelijk.
'De eerste scène van het boek heb ik uit een eigen
nachtmerrie', aldus de schrijver. 'Ik had al enkele dagen
zitten lezen in de handleidingen van de Britse SAS toen ik besefte
dat alles draait om preventie. Zodra de overvallers binnen zijn, is
er niets, maar dan ook werkelijk niets meer aan te doen. Behalve dan
‘disaster management’, zoals dat zo mooi heet. En die
nacht droomde ik dat mijn jongste dochter door een indringer in
de hete frituurolie werd geduwd en ik daar als vader helemaal niets
tegen kon doen.'
In zijn boeken is sprake van een maatschappelijke context. Patrick
de Bruyn wil het geen ‘sociaal pamflet’ noemen, maar vindt
wel dat onrecht aangeklaagd mag worden. 'Ik weet wel het nodige over
het reilen en zeilen van ondernemingen en de excessen die zich kunnen
voordoen. In Verminkt zitten veel emoties over werkonzekerheid,
angst voor de dag hierna. Onzekerheid over het hebben van werk en
werkeloosheid zijn belangrijke stressfactoren.'
Een ander kenmerk van Patrick de Bruyn is de uitvoerige en zorgvuldig
research. In Vermist komen passages voor die direct ontleend
zijn aan de werkelijkheid. Zo is er een melding van het neerstorten
van een Concorde. De schrijver heeft het radiobericht gereconstrueerd
toen bleek dat de banden niet meer bestonden. De toenmalige presentator
verleende zijn medewerking. In een interview zegt de schrijver : ‘
Alle echte personages hebben hun fragment gelezen en goedgekeurd.
Ik vind dat een thriller staat of valt met de geloofwaardigheid. …Mijn
boeken moeten echt lijken. Dat geldt ook voor het bruidspaar dat op
21 september 2002 in de striemende regen is getrouwd. Zij moeten niet
lezen dat het op die dag zonnig was. Ik trek die lijn consequent door.
Alles moet kloppen. Ik ben het helemaal eens met Jef Geeraerts die
zegt dat het eenvoudiger is om het op te zoeken dan om het te verzinnen.”
Opmerkelijk is dat Patrick de Bruyn zelf in een boek zijn
opwachting maakt.
'Ik heb lang getwijfeld of ik mezelf ook zou opvoeren maar
uiteindelijk vond ik het wel grappig. Het verhaal speelt zich
namelijk af in zijn eigen dorp en dus ook verschijnt de auteur.
Het genre misdaadroman.
Welke boeken leest Patrick de Bruyn zelf?
' Ik lees iedere avond een halfuurtje voor het slapen gaan. Dat
maakt me rustig. Vaak heb ik vele boeken op mijn nachtkastje liggen.
Afhankelijk van mijn gemoed lees ik verder in een boek (fictie en
non-fictie). Als er dan eens eentje tussen zit waar ik iedere avond
naar teruggrijp, ja, dan weet ik dat het een goed boek is.'
De schrijver heeft niet echt een favoriet genre, maar hij neigt naar
de psychologische thrillers. Hij weet wel uitdrukkelijk
waar hij niet van houdt. Dat zijn thrillers die NIET spannend zijn
en waarbij sprake is van een vergezocht plot. 'Ik moet me kunnen
inbeelden dat ik in eenzelfde situatie als het personage, dezelfde
reactie zou kunnen hebben. Martelingen, folteringen, gruwel en macho-gedoe
zijn aan mij niet besteed.'
Patrick de Bruyn vond Grijze zielen van Claudel erg goed. hoewel het niet echt spannend was. Daarnaast
noemt hij: Spoorloos van Coben, Verraad
van Karin Alvtegen en Eva’s oog van Karin Fossum. In 2004 heeft
hij Henning Mankell ontdekt. Aanvankelijk was hij huiverig voor de
droevige detective. 'Maar wat ik van Mankell gelezen heb vind
ik zéér goed.'
Er is verschil tussen een detective en een thriller. In een detective
heb je een moord en een speurder en als lezer bestaat de spanning
er hoofdzakelijk uit de moord eerder op te helderen dan de speurder.
In een thriller kan alles gebeuren, een moord is niet eens noodzakelijk.
Het enige wat je gegarandeerd krijgt, zijn trillende handen van de
spanning bij het omslaan van iedere bladzijde. En zo hoort het volgens
mij nog altijd.
Momenteel is er een wereldwijde interesse voor het spannende boek.
Waarschijnlijk als reactie op de jarenlange misantropisch navelstaarderij
van de gemiddelde roman.
Ook is herkenbaarheid momenteel belangrijk. Soaps van eigen bodem
kregen plotseling meer belangstelling dan Dallas. Mensen willen een
spannend verhaal dat zich onder hun kerktoren afspeelt'.
|
