Een debuut van Nederlandse bodem. Patricia van Mierlo schrijft al langer ander materiaal. Scenario’s voor Goede Tijden Slechte Tijden, maar ook opdrachten voor het tv-programma De vloer op. Met De namen van Maria profileert ze zich als schrijfster van thrillers en de achterflap vermeldt dat van Mierlo ‘zou kunnen uitgroeien tot de Nederlandse Karin Slaughter’. Inhoudelijk gaat van Mierlo echter niet bepaald op dezelfde lijn zitten als de schrijfster waarmee ze vergeleken wordt. Daar waar Slaughter de misdaden laat plaatsvinden in kleine gemeenschappen, deinst van Mierlo er zelfs niet voor terug om de Colombiaanse drugsmaffia in haar verhaal te betrekken.

Hoofdpersoon in De namen van Maria is Isa, een getraumatiseerde jonge vrouw. Isa heeft behoorlijk wat achter de kiezen, maar heeft het geluk te mogen trouwen met een rijke man. Echt gelukkig wordt ze daar overigens niet van, maar wellicht dat een kind haar leven kan verrijken. Door de traumatische gebeurtenissen die Isa heeft meegemaakt, is een kind krijgen via de natuurlijke weg niet mogelijk. Adoptie is ook geen optie gezien haar verleden, dus wordt er gekozen voor een illegale variant. Een kind ophalen uit Colombia. En daar wordt in het verhaal de link gelegd met de drugsmaffia. Als gevolg van een stom toeval (adoptiekind steelt belangrijke rozenkrans in het vliegtuig) verandert het leven van Isa en haar familie in een grote nachtmerrie waarbij niemand zijn of haar leven zeker is omdat de drugsmaffia koste wat kost de ketting terug wil.

Een opmerkelijk boek is het zeker, dit thrillerdebuut van Patricia van Mierlo. Ten eerste hanteert van Mierlo een bijzondere en eigenzinnige schrijfstijl. De cynische en vaak onbezonnen uitspraken en gedachten van Isa zijn leidend in het verhaal. Isa gebruikt aan de lopende band uitspraken als ‘therapiegelul’, ‘toprukkers’, ‘lul-de-behangers’ en haar man noemt ze ‘Harry Hortensiahart’ omdat hij in bloemen handelt. Van Mierlo schrijft in (ruwe) spreektaal. Dat kan als irritant worden ervaren door sommige lezers, maar het werkt ook aanstekelijk en is bij vlagen erg humoristisch. Ten tweede weet van Mierlo een groots verhaal op te zetten. Er gebeurt nogal wat in dit boek. Even kort op een rijtje wat voorvallen: snuffmovies, liquidaties, illegale adoptie, ontvoering, brandstichting, een groots opgezet drugskartel. Het is bijna too much, maar toch krijgt Van Mierlo het verkocht aan de lezer. Hier openbaart zich Van Mierlo’s talent voor het schrijven van soapachtige plots, die er in gaan als koek.

Wel laat Van Mierlo wat (beginners) steken vallen. Waarom zou Harry in godsnaam trouwen met die rare Isa? Het Harry-karakter blijft erg onuitgewerkte en eendimensionaal. En niet alles hoeft in elkaar te hangen in een verhaal. Van Mierlo maakt de –wat mij betreft- klassieke fout om alles met elkaar te willen verbinden. Dus inbrengen dat er in de directe omgeving van Isa opeens ook leden van het drugskartel zitten, was helemaal niet nodig geweest om het verhaal spannend te houden. De Nederlandse Karin Slaughter is Van Mierlo (gelukkig!) niet maar Nederland heeft er een eigenzinnige schrijfster bij met een zeer bloemrijke fantasie.