Misdaadromans

De verbeelding

Door : Guido Huisintveld

Dit jaar moest ik eraan geloven: de leesbril.
Met lood in de schoenen ging ik naar de opticien die me zonder pardon uitlegde dat het “op een bepaalde leeftijd” ineens achteruit kan gaan. Ik keek haar enkele seconden zwijgend aan met een blik waarmee ik “wat lul je nou” probeerde uit te drukken. Ze begon te lachen en ik gaf me gelaten aan haar wijsheid over. De leesbril bleek de beste beslissing van dit jaar.

Desondanks waren de ogen minder vaak gericht op voorbedrukte pagina’s en des te meer op de nogal prominent aanwezige flatscreen. Ik pleegde verraad aan het geschreven woord!

Het waren geen tv-programma’s met jammerende juryleden, dansende dombo’s, kokende knakkers of zingende zaadschieters die mij onledig hielden. Maar uitsluitend bewegende beelden die werden voortgebracht door glimmende schijfjes.

Een dvd-box met een heel seizoen aan afleveringen werd er vaak doorheen gejaagd gedurende een periode die aanzienlijk korter was dan een seizoen.
De verslaving werd dit jaar in stand gehouden door spannende series als Borgen, Johan Falk, Luther, Damages, Dexter, The Bridge en The Walking Dead.

Als ik dan ’s avonds op een niet zo elegante wijze in de bank hing, met de afstandsbediening bij de hand om overbodige intro’s te skippen, zag ik in mijn ooghoek een stapel ongelezen boeken mij verontwaardigd aanbladeren. De maagdelijke rechte ruggen smeekten om gebroken te worden. Maar ik koos voor het bewegende beeld, verdrong het schuldgevoel en liet ze ongeschonden links liggen.

Gelukkig waren daar de vrije dagen, de weekenden, de stille ochtenden, de momenten die alleen gevuld konden worden met een goed boek en een dampende bak koffie. Dan verklaarde ik alsnog mijn liefde aan het geschreven woord. Dan liet ik mij prikkelen door de fantasie van de auteur, raakte ik bedwelmd door de geur die uit de omgeslagen bladzijden opsteeg en was ik volledig monogaam, in de wetenschap dat ik ’s avonds na het eten weer vreemd mocht gaan.

Guido © 2011