Misdaadromans

Een mooie dag om te sterven

Door: Floor de Graaff

Op 14 januari van het afgelopen jaar (2011) schreef ik een recensie van “Een mooie dag om te sterven” door R. J. Ellory, en gaf het boek vier sterren.
Ik schreef: ‘Ellory neemt je mee naar New York, waar inspecteur Ray Irving van de afdeling Moordzaken van bureau district 4 in New York, in het Garment District vlak bij Madison Square Park, om de hoek van Pennsylvania Plaza, geconfronteerd wordt met deze moorden’. En: ‘Meermalen heb ik een plattegrond van New York erbij gehaald om te zien waar Irving zich nu weer bevond’.
Ik eindigde mijn recensie met een P.S.: ‘In mei ga ik enkele dagen naar New York. Ik logeer in hotel Pennsylvania aan Pennsylvania Plaza (gisteren geboekt). Welke betekenis deze plaats zal hebben vraag ik me nu maar even niet af’.

En eind mei was het zover. Samen met mijn twee zoons van 28 resp. 18 jaar bezocht ik enkele dagen New York, of beter gezegd Manhattan, met een uitstapje naar Brooklyn.

Zelden heb ik een fascinerender stad meegemaakt. Waar ik gewoonlijk een hekel heb aan lawaai, drukte en viezigheid (ik moet er niet aan denken naar China te moeten gaan waar volgens mij iedereen zomaar op straat spuwt!), voelde ik me in NY onmiddellijk op mijn gemak. De bedrijvigheid, de taxi’s, de metro, de winkels, de wolkenkrabbers, het was fascinerend. Drie uur in de rij voor de veerboot naar Ellis-Island? Geen probleem, ook al was het 35 graden.
Zere voeten van het wandelen? Even nieuwe sokken gekocht, en daar gingen we weer. We leken wel onvermoeibaar, net als de stad. This city never sleeps.

Heb ik nog aan Ellory en Inspecteur Irving gedacht? Nee, geen moment, opgezogen als ik was door Times Square en Broadway.
Het meest verbazingwekkend vond ik nog de vriendelijkheid en voorkomendheid van de mensen die we tegenkwamen. Mensen zijn er aardig en behulpzaam. Een verademing na het botte en hufterige klimaat in Nederland, vond ik.

Terug in Neerland zaten mijn jongste zoon en ik in de trein van Schiphol naar Amersfoort. De saaiheid kwam ons onverbiddelijk tegemoet. Twéé treinen per uur naar Amersfoort? Kan het nog duffer? Ik heb dagen lang heimwee gehad.

“Ik schrijf over mensen op hun slechtst”, aldus Ellory in een interview in de Volkskrant van 3 april 2010. Wij zijn ze niet tegengekomen. Misschien moet ik gauw terug, om verder te zoeken …