Over: De Duivel van Milaan van Martin Suter

De Duivel van Milaan is het verhaal van Sonia, die na haar echtscheiding van haar gewelddadige echtgenoot en een onbedoelde lsd trip waarvan de naweeën nog lang zullen duren, dringend behoefte heeft aan een nieuwe omgeving. Dus pakt ze haar oude beroep van fysiotherapeut weer op en gaat aan de slag in hotel Gamander, een zogenaamd wellnesshotel in een vallei van de Zwitserse Alpen. Dat is de start van een reeks bizarre gebeurtenissen die, merkt Sonia algauw, beschreven staat in het boek De Duivel van Milaan, dat ze ‘toevallig’ in de leeskamer van het hotel aantreft.
De sfeer en de setting van het verhaal zijn zonder meer mooi: een eenzame Alpenvallei waar het bijna voortdurend regent, met als enige buren een dorpje waarvan de bevolking niet altijd even positief tegenover het hotelpersoneel staat. Het seizoen is nog niet begonnen, dus er zijn weinig of geen gasten, wat me meteen deed denken aan The Shining, met Jack Nicholson, maar verder dan een leeg hotel gaat de vergelijking niet.

Er lopen in het boek talloze interessante personages rond, zowel onder het hotelpersoneel als in het dorp. Ze zijn meestal goed uitgewerkt en dragen bij aan de suspense die vrijwel voortdurend in het boek aanwezig is: je weet gewoon dat er allerlei akelige dingen gaan gebeuren, maar niet wanneer, op welke manier en door wiens toedoen. Maar het blijft wel leuk om ernaar te raden.
Een belangrijke rol - het boek opent er zelfs mee - is weggelegd voor de synesthesie waar Sonia aan lijdt, waarnemingen die ontstaan zonder dat het betreffende zintuig wordt geprikkeld: het zien van kleuren bij het horen van bepaalde geluiden (auditio colorata), het omgekeerde hiervan: het horen van geluiden bij het zien van bepaalde kleuren, en het ruiken van spijzen bij het zien van een afbeelding ervan.
Waarom dit zo’n voorname rol in het boek inneemt, begrijp ik niet helemaal, want afgezien van de ene keer dat Sonia gevaar ziet weergegeven door een bepaalde kleur, wordt er verder weinig mee gedaan.

Een van de redenen dat ik De Duivel van Milaan graag wilde lezen, was de auteur, Martin Suter, die vroeger copywriter is geweest. Aangezien ik dat zelf ook ben geweest, was ik erg benieuwd of ik daarvan in de schrijfstijl iets zou terugzien. En tot mijn grote genoegen is dat zo. Suter schrijft sec, heel functioneel en zonder toeters en bellen. Het boek telt ook maar 210 bladzijden, waar andere schrijvers er voor hetzelfde verhaal minstens 350 nodig zouden hebben gehad. Je wordt op bladzijde 7 in je kraag gepakt en pas op bladzijde 210 weer losgelaten. Ik had het boek dan ook in anderhalve dag uit en dat overkomt me zelden of nooit. Gewoon klare taal, schrijven op de vierkante centimeter, want over elk woord is nagedacht, en de ene zin stuurt je door naar de volgende. Verzet is zinloos. Geen zinnen die door hun schoonheid of constructie in je hoofd blijven zitten of uitnodigen tot herlezen. Taal die puur in dienst staat van het verhaal, en dat verhaal is goed, origineel en sfeerrijk, en het wordt bevolkt door boeiende personages. Daarom is De Duivel van Milaan volgens mij geen literaire thriller, zoals dat op de cover staat, juist niet, zou ik zeggen, of misschien zelfs het tegendeel ervan. Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet goed geschreven zou zijn, want het is zeker een prettige leeservaring en een bijzonder boek. Wat me brengt bij het enige minpuntje van De Duivel van Milaan, want ik vond de ontknoping een beetje gewoontjes in contrast met de veelbelovende weg ernaartoe.