Het spel van de engel -Carlos Ruiz Zafon (2009) ****

In het turbulente Barcelona van de jaren twintig krijgt de jonge schrijver David Martin het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven. Een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David er voor moet betalen is echter torenhoog.
De tekst op de achterkant van het boek is veelbelovend. Moord, lang vergeten boeken, mysterieuze uitgevers, onmogelijke liefdes, het zit er allemaal in. Vol verwachting begon ik op een avond dan ook met lezen om te ontdekken dat ik het boek vervolgens niet meer weg wilde leggen.

Carlos Ruiz Zafon heeft een boeiende manier van schrijven. Geïntrigeerd las ik over de jonge David, zijn broodschrijven, zijn vriendschap met Pedro Vidal, zijn ontluikende liefde voor Christina. En vervolgens over het Kerkhof der Vergeten Boeken, het boek Lux Aeterna dat hem uitkiest, zijn vriendschap met de boekhandelaar Sempere, etc. Er zit zoveel in het boek dat het te ver gaat het hier allemaal te noemen.

Als lezer word je mee genomen in het vaak surrealistisch beeld dat Carlos Ruiz Zafon in het boek schept. Af en toe bekruipt je het gevoel ‘is dit nu echt of droomt hij dit allemaal?’. Vragen waar geen rechtlijnig antwoord op te geven zijn. En om eerlijk te zijn: die wil je ook niet als lezer. Ook de verschillende verhaallijnen in het boek zijn kunstig met elkaar verweven. En de verhaallijnen zijn allen boeiend te noemen. Geen moment dat ik dacht ‘dit stuk duurt te lang’ of ‘dit onderdeel boeit mij niet’. En dat 552 pagina’s lang!

Op de achterkant van het boek staat dat dit verhaal onder andere gaat over de macht van woorden.  In de manier waarop Carlos Ruiz Zafon in ‘het spel van de engel ‘ met woorden speelt laat hij voor mij zien wat daar mee bedoeld wordt.
Wat mij betreft een echte aanrader voor iedereen die van lezen houdt!

Aaugustus 2010