Duivelssonate - Alex van Galen (2010) ***

Het boek begint gelijk goed: De wereldberoemde pianist Mikhael Notovich geeft zijn laatste concert terwijl hij besmeurd is met bloed en wordt gearresteerd. Vervolgens verspringt het verhaal in de tijd en wordt duidelijk dat Notovich aan geheugenverlies lijdt. Met name over wat er met zijn vriendin Senna, die verdwenen is, is gebeurd. Notovich verhuist van Parijs naar Amsterdam, wordt behandeld voor zijn psychoses en is zijn carrière kwijt. Op het moment dat hij weer een beetje opkrabbelt en gaat lesgeven aan het conservatorium komt de mysterieuze pianist Valdin ten tonele. Hij stelt meer te weten over de verdwijning van Senna, heeft een vriendin die sprekend op Senna lijkt en daagt Notovich uit tot een pianoduel. Wat volgt is een reeks van zich snel opvolgende gebeurtenissen met als doel de waarheid over de verdwijning van Senna te achterhalen.

In korte hoofdstukken neemt Van Galen je als lezer mee in een superspannend verhaal. Stukje bij beetje kom je erachter wat er precies gebeurd is. De opbouw is goed. Van Galen geeft in elk hoofdstuk precies genoeg informatie prijs om je als lezer te prikkelen en nieuwsgierig te houden naar het verloop. Het perspectief dat hij kiest is het perspectief van Notovich. Als lezer weet je in feite niet meer dan wat Notovich zich kan (of wil) herinneren. Bijna tot het einde groeit de spanning van de lezer met Notovich mee. Wat is er met Senna gebeurd? Maar de uiteindelijke climax van het boek stelde mij een beetje teleur. De ontknoping, die ik groots had verwacht, zakte een beetje als een pudding in elkaar. Het is absoluut een goed boek om te lezen, dat wel, maar mijn indruk is dat Alex van Galen het beter kan dan hij in dit boek heeft laten zien.

Oktober 2010