Renée Vink - De dood van Dantes keizer (2011)**
Mistero del 14° secolo — Veertiende-eeuws mysterie

De dood van Dantes keizer is een boek waar Renée Vink ongetwijfeld jarenlang gedegen onderzoek in heeft gestoken. De setting, het 14de-eeuwse Italië, is een uitermate roerige, maar ook ingewikkelde periode in de geschiedenis. En dit maakt dat Dantes keizer eigenlijk onbegrijpelijk wordt voor de gewone lezer. Historici, echter, zullen kunnen genieten van een onbekende, maar geschiedkundig passende verklaring voor de dood van Keizer Hendrik van Luxemburg.

Het is in het jaar 1313, het ongeluksjaar, dat keizer Hendrik keizer van het Roomse Rijk sterft. Vermoord? Zijn artsen hulpeloos aan de zijn ziekbed durven het niet zeggen, maar de mogelijkheid is er. En zijn biechtvader blijkt verdwenen; gevlucht voor beschuldiging van moord? Jurist en dichter Cino da Pistoia werpt zich op als verdediger van de bij verstek veroordeelde Fra Bernardino, maar de verdediging in de slotscènes van De dood van Dantes keizer is allesbehalve geniaal. En daar kan zelfs de ‘helle-dichter’ Dante Aighieri niets aan afdoen.

Renée Vink heeft kennis van de historie, en de lezer wordt dan ook bestookt met de geschiedkundige feiten. De Guelfen en de Ghibellijnen zijn verwikkeld in een politieke intrige, maar hoe en waarom verzaakt Vink uit te leggen. En ook de onderlinge relaties tussen de personages, al dan niet historisch, worden door haar bekend geacht. Deze personen zijn daarnaast niet meer dan pionnen in de handen van Vink; historische personen zijn plat weggezet, en ‘nieuwe’ figuren als priester Jememiah zijn ronduit zwak als persoon en personage. En weer kan Dante Alighieri hier geen verandering in brengen, ook hij komt slecht uit de verf en doet in niets denken aan de bijzondere dichter achter de Dvinia Commedia.

Een woord over Renée Vinks schrijven; het archaïsch taalgebruik is passend voor de gehele setting, maar maakt de onbegrijpelijke intriges en achtergronden alleen maar moeilijker te begrijpen. De dood van Dantes keizer is daarnaast een veeltalig werk, Italiaans wordt te pas en onpas gebruikt, het gebrekkig Frans wordt in tekst en dialoog opgemerkt en, “awel”, de vele herhalingen door de vertaling doen afbreuk aan het verhaal.