|
“Geruchten, roddels, overleveringen. Of het nu werd verzwegen of even naar boven kwam om adem te halen, het gerucht ging dat een witte veer het bezoek van een engel aankondigde.” Ellory heeft een literair werk afgeleverd – elk woord, elke zin klopt. En allemaal ademen ze de huiverende hitte van Georgia uit. Joseph Calvin Vaughan, in 1939 een twaalfjarig jochie, wordt zijn onschuld ontnomen: Tien vermoorde meisjes bepalen zijn leven. Achtervolgd door de Dood ontwikkelt de kleine Joseph zijn schrijverstalent – Een stil geloof in engelen is zijn verhaal, zijn leven, zijn hel. Naast de gruwelijke moorden beschrijft Ellory de veranderingen in Amerika, in de wereld. Hij weidt uit – de spanningsboog spannend, nieuwsgierig makend – en als een schot, bang, terug bij het begin. Herhaling ramt de huiver in de lezer – anders gezegd maar je weet niks meer. Tot de laatste pagina in het ongewisse, prakkiserend naar alle wegen – na 400 pagina’s weet je veel, heel veel..maar niet alles. Ellory laat Joseph zelf spreken – met een korte, beeldende stijl. Het is geen simpele who-dunnit, maar een literaire autobiografie van een leven in een hel. Alhoewel de woorden en de stijl anders zeggen is het de wereld van een kind. Maar diezelfde woorden en diezelfde stijl zijn de wereld van een volwassen man. Ellory heeft met de kracht van de verbeelding een constant meeveranderende wereld geschapen. Niet expliciet, maar je voelt de huiveringen uit de regels op komen: De korte, abstracte stijl ademt emotie.
Een stil geloof in engelen is in de eerste plaats een verhaal van een leven. De misdaden vormen het leven en brengen de huiver – maar het blijft literair van hoog niveau. Spanning is er, zeer zeker – maar zo subtiel dat je het moet voelen. Geen doorsnee boek – literair leesvermogen is nodig om de subtiliteiten en de beeldkracht op te pakken – maar dan ben je als spanningslezer ondersteboven. “[…]ik hijgde mijn voorgevoel naar buiten en zag [de veer] in de duisternis verdwijnen.”
|
|
