|
Kostas Charitos gaat na heftige huiselijke perikelen met zijn vrouw op vakantie naar Istanbul, hij wil afstand nemen van de drukte van zijn dagelijks bestaan. Maar algauw raakt Charitos verwikkeld in een moordzaak, een negentigjarige gifmengster heeft nog wat rekeningen te vereffenen. Tussendoor komt de Turkse geschiedenis, cultuur, architectuur en sfeer sterk naar voren. Een verrijking van de moderne detective die het eigenlijk is. Vooral de Griekse achtergrond van het reisgezelschap van Charitos zet de gedeelde geschiedenis op scherp: de bloederige Turkse bezetting zet nog altijd kwaad bloed bij de oude Grieken. En het einde van de Griekse bezetting van Turkije net zo. Nog altijd zijn er zo’n tweeduizend Griekse Turken, en daar speelt Het kindermeisje zich af. Charitos, als verbindingsofficier voor de Griekse politie, moet de historie van deze groep uitpluizen om dichter bij de stokoude Maria Chambou te komen. Het verhaal ademt de constante sfeer van een politieman in den vreemde uit. Een sfeer die Markaris perfect weet te treffen. Charitos is niet thuis in zijn Athene, een stad waar in de hectiek taxichauffeurs op de vuist gaan en de smog alles bedekt. Istanbul is vreemd, met andere hectiek en Charitos is afhankelijk. Langzaam ontworstelt hij zich aan het juk van de Turkse politie en gaat hij zijn eigen weg. Een weg die gepaard gaat met twisten met zijn vrouw die met het uitbundige zuiderse temperament gevoerd worden. Tussen de verplichte uitstapjes met zijn vrouw door weet hij toch tot de maakster van de heerlijke, doch giftige pita’s te komen. En dan ligt niet alleen de geschiedenis van de Grieken en de Turken open, maar ook een persoonlijke historie die de opmaat naar wraak vormt. “De kolen uit het vuur halen”, sommige uitdrukkingen zijn slordig vernederlandst. En sommige zinnen bezorgen je koppijn doordt je uit moet vinden wat Charitos probeert te ontdekken. Krom taalgebruik doet dan afbreuk aan de zuiderse misdaadroman die Het kindermeisje is.
|
|
