Pablo Tusset - In de naam van het varken ****

Een vrouw, geslacht als een varken – een briefje in haar mond. “IN DE NAAM VAN HET VARKEN”.
De beginscène ademt een gruwel uit. Helaas blijft het bij die lichte huivering. Tusset heeft een parodie op de misdaadroman willen schrijven – maar de misdaad blijft onderbelicht.

Hoofdcommissaris Pujol is coördinator van het moordonderzoek. Maar zijn leven voert de toon. Pujol struint wat rond – vergeet de moordzaak – en krijgt een hunch. Het kabbelt wat voort. Op aarde leeft de humor.
Een lichte huivering komt terug bij T’s avonturen in New York – Tusset beschrijft ze als een zinsverbijstering. Indrukken worden afgevuurd. In het paradijs speelt de snelheid. Denk je T te kennen wordt alles door een gruwel in de war geschopt.

Plotselingen schakelingen in snelheid zijn het gevolg van de verwevenheid van deze twee levens. Gewend aan Pujols beslommeringen jaag je seconden later door hartje New York. Een nieuwe schakeling kom als T undercover als P onderzoek doet in het moorddorp.
Een bizarre wereld opent zich. Het dorp is los van de werkelijkheid. Bevolkt met driehonderd malloten – van het ‘trutje van de bar’ tot de plaatselijke hangjeugd met felgekleurde kapsels die de bar bezet.

Zelfs de undercoveroperatie is abnormaal – P moet als buitenstaander meedraaien in deze surreële wereld en van zijn opdracht horen we niks. Toch weet hij de moordenaar te verraden..
Met een kus. Wat dan volgt is een een explosie van absurditeiten. Een waanzin die Tusset, los van alle ratio op papier zet. Alle grenzen doorbreken – en de wereld staat op haar kop. Evenals haar bewoners – P en T voorop.  Deze grande finale laat de sterren fonkelen!

“In de naam van het varken” zweeft tussen humor en misdaad – een knipoog naar de misdaadroman. Overgoten met een absurdistisch sausje waanzin.