Matthias Rozemond - Enkele reis Sicilië (2010) **
Toeval op de spits gedreven

Yvette Zomers is een omstreden archeologe met een ontembare carrièredrang. Totdat een paar jaar na haar dochter ook haar zoon op Sicilië de dood vindt. Ze geeft alles op en reist naar het eiland waar ze niet alleen de toedracht hoopt te vinden, maar ook zichzelf.

Rozemond schetst de contouren van het verhaal, het gezin en de sterfgevallen in een razend tempo; je komt meteen in het verhaal. Maar dan wordt het toeval met elke stap die Yvette zet groter. Elke missing link lijkt gezocht – en om het verhaal lopend te houden moet Rozemond vergezochte twisten aanslepen. Haar carrièredrang veroorzaakt spanningen in het gezin; het breekt, het zoekt steun bij elkaar, maar dit alles blijft toch verborgen voor Yvette. Zelfs de dood van haar dochter kan haar ogen niet openen.  De ‘ontdekkingen’ die Rozemond bij het verhaal sleept zijn uiteindelijk niet eens meer met toeval in het verhaal te weven – maar de zware moraal gaat voor Rozemond duidelijk boven de plot.

Ongemakkelijk schudde ze haar grijzende haardos, alsof die clip niet alleen haar kapsel, maar ook haar hele wezen bij elkaar had gehouden.” – Zinnen als deze hadden het predicaat literaire thriller waar kunnen maken; kunnen waarmaken, want ze komen in de loop van het verhaal steeds geforceerder over.  Maar ze halen ook het beetje vaart dat het verhaal nog had weg; de pagina’s lijken almaar langer te worden. 

Het ontbeert dit boek aan kracht; het verhaal hangt met losse steken aan elkaar en wankelt door de uitweidingen die Rozemond in zijn vertellen nodig lijkt te hebben.
Maar bovenal mist het aan sfeer. En dat is wat een verhaal in het verre nodig heeft – en die Italiaanse sfeer komt  niet zondermeer met de maffia mee..