Cody Mcfadyen - Het gezicht van de dood *****
Macaber kunstwerk

“Er is hier een moordenaar geweest. Ik jaag op moordenaars. Ik loop verder”
Een zestienjarig meisje dreigt zich – te midden van haar afgeslachte adoptieouders – van kant te maken. Ze wil Special Agent Smoky Barret spreken.  Sarah – verstoten van iedereen van wie ze hield – geeft haar haar levenswerk, haar dromenboek, een zwarte bloem, een pad naar de waterpoel waar de duistere wezens drinken.

Sarah’s dagboek opent een wereld waarvoor je weg wilt rennen. Tien jaren uit haar leven gevormd door ‘de Vreemdeling’. Zijn missie: Zij wordt zijn evenbeeld – achtergelaten bij de waterpoel waar duistere wezens drinken.

Sarah’s verhaal wisselt naadloos met Barrets duistere tocht naar die waterpoel, naar ‘de Vreemdeling’. Langzaam ontvouwt ook zijn tocht, maar niets is wat het lijkt. Op het oog psychotisch en ongeorganiseerd, is hij doelgericht en beheerst.

De levendige fragmenten uit Sarah’s werk doen je naar adem happen – maar Mcfadyen weet genoeg is genoeg. Dit geeft het werk de kracht en de geloofwaardigheid die het door de waas van bloed zo nodig heeft.

Niet alleen is haar verhaal levensecht – ook de personages worden uitgediept. Waren ze in “De stilte van de hel” nog wat karikaturaal – ze beginnen te leven. Want Amerikaans of niet – het doet de geloofwaardigheid wel goed. Smoky Barret is geen superheldin maar een verwoeste vrouw die haar lot het hoofd probeert te bieden.

Cody Mcfadyen - Tijd om te sterven ***
Mannen die (hun) vrouwen haten

Roodharige stoïcijnse Callie –  honey-love. Betrouwbare reus Alan. Geniale contactgestoorde James. Huurmoordenares Kirby met een beach bunny-glimlach.  En Smoky Barret – verminkt en gedreven.

Het team wordt opgeschrikt door de ‘aflevering’ van een vrouw – psychisch helemaal gebroken. Acht jaar lang eenzaam opgesloten in het duister – maar goed verzorgd door Dali.
Langzaam ontsluiert zich een netwerk van mannen die (hun) vrouwen haten en een figuur die dat voor hen oplost; zakelijk, nauwkeurig en zonder sporen. De ‘aflevering’ is een eerste zet van een spel waarin Dali de regels bepaalt - Dali’s eerste stappen in de openbaarheid zijn uitgedacht; alle touwtjes in zijn handen.

Een undercoveroperatie moet duidelijkheid verschaffen – voorsprong op Dali geven. Maar in enkele pagina’s zijn alle pionnen verwisseld en Mcfadyen laat de FBI overkomen als een lachertje. Ook een zet die Dali onwerkelijk maakt, te goed. – Het verhaal wankelt, maar dan komt het dichtbij en zit je er weer in:  Barret – letterlijk vechtend voor twee, moet zich neerleggen bij Dali. Een onmogelijke keuze breekt het team, maar maakt het ook onverschrokken; ze rapen zich bij elkaar en verzamelen de laatste moed. Gedreven door haat, door wraak, gaat Barret tot het uiterste – en verder. 

Toch blijft het afstandelijk. De vorige boeken leefden op door de diepte van de personages – maar nu gooit Mcfadyen alleen nog maar met gruwel. Het evenwicht is weg, het wordt te veel. Afwenden, wegkijken – afstand nemen? – Doorlezen. De spanning siddert over de bladzijden. Toch wijk je af van Mcfadyens eerste perspectief en schakel je naar de derde persoon – dan blijft het te behappen..