Christos Tsiolkas - De klap (2010) ****

De klap is het stuitende begin van deze roman-in-acht-delen met de gelijknamige titel.
Tsiolkas geeft een multiculturele schets van het moderne Australië. Een gezelschap van moslims, Engelsen, oude Grieken, Franse Joden, Indiërs, Aboriginals, homo’s en hetero’s. Een beetje te politiek correct voor ons nuchtere Hollanders? Het is de realiteit van de moderne samenleving in Australië.

De klap wordt door Harry, een Griekse Australiër aan de vierjarige Hugo uitgedeeld. Rosie en Gary zijn Engelse hippieouders en ze spreken meteen van kindermishandeling. Iedereen neemt zijn standpunt in en de roman is op gang. Al is dit provocerende begin - mag je kritiek hebben op andermans opvoedstijl – niet het enige debat wat Tsiolkas aanzwengelt, de hieruit volgende rechtszaak is op de helft van de 450 pagina’s tellende roman al afgewikkeld. Tsiolkas vertelt over het moderne Australië, raciale spanningen, het hoofddoekjesdebat, ‘de nieuwe man’, drugsgebruik en de sletterigheid van jonge meisjes. Maar subtiel en een enkele keer een nadrukkelijk en ernstig debat. Maar ook intiemere discussies mogen gevoerd worden: de ouder-kindrelatie komt in meerdere vormen terug.

Door de ogen van acht personen - typerend geschetst- lezen we de gevolgen van die ene klap. Acht paar ogen die de wereld bekijken op hun manier. Niet alleen Tsiolkas is een scherp observator, zijn personages beschouwen de wereld met scherpe blik.  Melancholie en terugblikken van een oude Griek, de xeno- en homofobe Harry. een ongeleid projectiel, de Frans-Joodse soap-schrijvende Anouk met ‘echte ambities’, de onzekere puber Richie ontluikt langzaam zijn homoseksualiteit en de puber Connie trekt de posters van haar popidolen van de muur en ontdekt seks. Iedereen heeft wel een minder fraaie kant. Het zijn mensen als ieder ander. En ieder heeft een eigen stem wat leidt tot herkenbare dialogen, zonder dat sprekers genoemd hoeven te worden.

Tsiolkas trekt je in de levens van zijn personen. Zuchtend sla je dan ook een nieuw hoofdstuk, een nieuw verhaal open, maar na een enkele pagina ben je meegesleurd in een nieuw verhaal en een nieuw leven.

De roman is vergruisd, ronduit provocerend, clichés en verafgood en er zijn sprekende dialogen van typerende personen. Ik sluit me aan bij de fascinerende en herkenbare wereld die Tsiolkas heeft geschapen. In deze roman treft hij griezelig goed de moderne samenleving
De smeltkroes Australië is - als toonbeeld van de Westerse samenleving met haar grote debatten en kleine problemen - genadeloos op de hak genomen, maar wat opwekkende partydrugs en een optimistisch slot geeft een vermoeden van hoop die Tsiolkas koestert.