Inleiding
Leighton Cage is een Amerikaan. Mario Silva is zijn hoofdpersoon en de boeken spelen zich af in Brazilië. De schrijver heeft in Australië gewoond, in Europa en in Zuid-Amerika. Hij reisde lange tijd door Azië en Afrika en bezocht Spanje en Portugal ten tijde van Franco en Salazar, Ook ging hij naar Zuid-Afrika in de tijd van de apartheid, naar het Chili onder het bewind van Pinochet en Argentinië ten tijde van de junta. Ook het communistische bewind maakte hij mee in: Praag, voormalig Oost-Duitsland en Joegoslavië.
Over Brazilië:
Leighton Gage schrijft dus boeken die zich afspelen in Brazilië. Waarom?
‘Ik woon daar langer dan ergens anders ter wereld – al meer dan dertig jaar.’ Op de vraag waarom hij al zo lang in zo’n arm land woont, antwoordt de auteur: ‘Brazilië is niet arm. Het is een rijk land met een heleboel arme mensen. We zijn de achtste economie in de wereld en ons Bruto Nationaal Product is groter dan dat van alle Zuid-Amerikaanse landen samen. Wij hebben de grootste vloot na de Verenigde Staten met privé helikopters en privé straalvliegtuigen. Wij hebben een auto industrie, een computer industrie, een luchtvaart industrie en een ruimte industrie. Als je het hebt over de opwekking van energie dan zijn wij onafhankelijk in termen van aardgas en olie, hebben wij het grootste succesvolle biobrandstof programma in de wereld, wekken wij hydro-energie op in overvloed en hebben wij een groot aantal nucleaire krachtcentrales die met eigen uranium worden aangedreven Het land kent 200 miljoen inwoners en heeft overwegend goed bewerkbare grond. We zijn nummer 1 van de wereld in de export van vlees, sojabonen, sinaasappelsap, kip en een aantal andere voedingsmiddelen. En de bodem is rijk aan ijzer, bauxiet en goud.'
Maar je hebt over een ding gelijk: er is veel armoede. Dat wordt veroorzaakt door het feit dat land en geld in handen zijn van slechts enkele rijken. '
De schrijver toont zich hierover bezorgd maar verwacht ook dat het gaat veranderen. ‘De rijken kunnen het land en het geld controleren maar niet de verkiezingen. Iedere Braziliaan, ouder dan 18 is verplicht te stemmen. Dat is de wet. Je kunt een boete krijgen of zelfs naar de gevangenis gaan, als je het niet doet.
Tegenwoordig is Brazilië een stabiele democratie zonder oorlogen. Er sterven geen jonge Brazilianen tijdens internationale missies. Er komen weinig mensen om tijdens natuurrampen. Ook kent Brazilië geen aardbevingen, tsunami’s, of orkanen. Dodelijke slachtoffers vallen voornamelijk in het verkeer, bij aardverschuivingen, overstromingen en door moord.
De andere kant is : ‘We hebben genoeg corrupte politici, omkoopbare rechters en misdadige politieagenten. Mijn woonplaats is een van de meest moorddadige steden in de wereld en Rio de Janeiro, dat hier ongeveer 400 kilometer vandaan ligt, blijft niet ver achter. Er worden ieder jaar meer politiemannen gedood dan in de Verenigde Staten, in Canada en het Verenigd Koninkrijk samen. Als ik behoefte heb aan inspiratie voor het schrijven van een misdaadroman, dan hoef ik de krant maar open te slaan. '
‘Ik woon in een grote, smerige en gevaarlijke metropool. Als toerist zou ik er een paar keer heerlijk gaan eten en dan weggaan. Ik ben op veel plekken in de wereld geweest en kan je verzekeren dat de restaurants in São Paulo geweldig zijn. Helaas is er verder niet erg om aan te bevelen, maar rijd een paar uur en dan kom je bij het tropisch regenwoud, hoge bergen en geweldige stranden. '
Mario Silva
De protagonist van Leighton Gage heet Mario Silva.
In het verleden regisseerde Gage documentaires. Op een dag las hij over een Braziliaan, die terugkeerde van een cursus die werd gegeven aan de nationale academie van de FBI in Quantico, Virginia. Er worden voorgezette opleidingen verzorgd voor leidinggevende politieagenten. ‘Ik dacht dat het verhaal van deze man voldoende stof zou bieden voor een interessante film. Ik heb met hem een project gedaan en heb veel geleerd over het leven van Braziliaanse politieagenten. Daarnaast heb ik een enkele dagen meegelopen met een leidinggevende en zijn mensen van een moordbrigade in Rio de Janeiro. Ik dacht toentertijd na over het schrijven van een roman en heb veel gehad aan deze ervaringen. Ze hebben zeker bijgedragen aan het waarheidsgehalte van mijn boeken.’
Brazilië kent de Federale Politie, een organisatie die kan worden vergeleken met de FBI.
Mario Silva is een federale agent uit Brasilia. Door van Mario een federale agent te maken kreeg de schrijver de mogelijkheid om hem bij elke vorm van misdaad te betrekken. ‘Mario moest een hoge leidinggevende zijn zodat hij zelfstandig onderzoeken kon doen. Om die reden moest hij gestationeerd worden in de federale hoofdstad Brasilia. Daar zijn alle leidinggevenden gehuisvest.'
Schrijven en favorieten.
Wat schreef hij in de tijd voor de Silva-reeks?
‘Ik heb ooit een roman geschreven die nooit is uitgegeven. Hij werd steeds geweigerd. Achteraf vind ik dat terecht. Het was een slechte roman, maar dit boek heeft me wel geholpen vorm te geven aan mijn Silva-personages. Ik heb nooit spijt gehad van de tijd en energie die ik in dit manuscript heb gestopt.
Op de dag dat de eerste ‘Silva’ verscheen heb ik samen met mijn vrouw een fles champagne open getrokken. Dat was net nadat mijn uitgever belde, ongeveer om half 12 in de ochtend. Later, in de middag hebben we nog een fles geopend en daarna nog eentje. Ik herinner me niet veel meer van die dag maar weet wel dat het een prachtige dag was. De volgende ochtend zag de wereld er, om de een of andere reden, niet zo fraai uit, maar ik was nog steeds ontzettend blij.
Ik ben geïnspireerd door meerdere auteurs maar heb nog altijd een zwak voor een ‘loser’ met de naam Arthur Abdel Simpson. Zijn bedenker is Eric Ambler. Hij was de eerste schrijver van internationale misdaadromans die ik erg bewonderde. Dat is overigens nog steeds het geval.'
Tot slot.
Het is aan te raden de boeken op volgorde te lezen. In het eerste boek worden de vaste personages geïntroduceerd.
In Nederlandse vertaling zijn inmiddels verschenen : Kwaad bloed (Blood of the Wicked) en Zwijgend graf (Burried Strangers) In november 2011 verschijnt Stervende adem (Dying Gasp) De schrijver heeft geen favoriet boek uit zijn eigen reeks. ‘Het beste boek is het laatst geschreven boek. Ik leer nog steeds, schrijf en herschrijf eindeloos. '
|
 |
Twitter
Facebook
