naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
De onzichtbaren (2011) - Stef Penney **** (vertaling: Sjaak de Jong)
Literair huzarenstukje

Stef Penney leeft van haar pen. Voor ze in 2006 debuteerde met De tederheid van wolven, schreef ze filmscripts en teksten voor de BBC. Penney’s debuut betekende meteen haar internationale doorbraak. Dit boek werd in 32 landen vertaald en won diverse literaire prijzen. Critici noemden het ‘een intens sfeervol moordmysterie’ en ‘een fantasierijke krachttoer’. Penney’s tweede boek, De onzichtbaren, is duidelijk anders dan haar debuut maar toch zijn de lovende woorden “intens”, “sfeervol” en “krachttoer” zo over te nemen. Even de krachttoer verduidelijken: Penney hanteert twee verhaallijnen en een dubbele chronologie. Dat klinkt ingewikkeld, maar in het boek is het erg goed te volgen. Een prestatie op zich!

De twee verhaallijnen worden gedragen door twee hoofdpersonages. Enerzijds is er Ray, privédetective, en anderzijds is er JJ, een zigeunerjongen. Ray wordt door een bezorgde vader na zes (!) jaar ingeschakeld om zijn verdwenen dochter Rose te zoeken. Rose trouwde met zigeuner Ivo Janko maar zou hem en haar pasgeboren, gehandicapte zoontje Christo vrij snel ingewisseld hebben voor een andere man. Dat is het verhaal dat de familie Janko vertelt, maar naarmate de tijd verstrijkt beginnen de vader en de zussen van Rose aan die versie van de feiten te twijfelen. Heeft de familie Janko misschien een crimineel aandeel in haar verdwijnen? In zijn speurtocht naar Rose gaat Ray bij de familie Janko op bezoek. Het is hier dat hij JJ ontmoet, de puberzoon van één van de zigeunerinnen uit het kamp. Via JJ’s verhaal wordt duidelijk hoe de personages uit het kamp zich tot elkaar verhouden. JJ loopt school in een gewone school, voor en na zorgt hij voor zijn zieke neefje Christo en springt hij zijn oudoom, grootouders, moeder en oom Ivo bij. In het boek evolueert hij van enthousiaste jongeling die de sfeer er goed inhoudt terwijl de familie op Lourdesbedevaart gaat tot opstandige en kritische jongeman. Zijn familie verbergt een geheim, maar JJ kan er net zomin als detective Ray de vinger op leggen. Bovendien vat JJ sympathie op voor Ray, en als Ray in het Lukasziekenhuis terecht komt – volgens JJ door toedoen van zijn familie – dan is hij nog meer gebeten om te achterhalen wat er speelt.

De onzichtbaren heeft het in zich om een groot lezerspubliek aan te spreken. Het is prachtig geschreven, met voor elk personage een eigen taalregister. Verder is er het mysterie van de verdwenen Rose en de geheimzinnigheid rond de ziekte van Christo. Nieuwsgierigheid om daar het fijne van te weten, dwingt de lezer verder, net zoals de onduidelijkheid rond de precieze omstandigheden van Ray’s ongeval. Daarnaast gebeurt er genoeg met de personages om flink vaart in het boek te houden. Het zijn eigenlijk tobbers, die mensen in woonwagens. Nergens echt welkom en niet van plan om hun zwervend leven op te geven. Penney houdt een paar mooie plottwists tot het einde. Dat is misschien iets te zoetsappig om voluit voor vijf sterren te gaan, maar de toegekende vier zijn dubbel en dik verdiend. Onthoud: intens, sfeervol en krachttoer. Aanrader, dit boek van Penney!