Onwaarachtig verhaal

Volgens de cover van 'Terugkeer naar Brighton' is Robert Goddard 'de meest begenadigde verteller van dit moment'. Zo’n epitheton moet je verdienen. Goddard timmert dan ook al een tijd aan de weg. Hij debuteerde in 1986 en levert sindsdien regelmatig een boek af. Afgaande op de quotes op de achterflap van zijn nieuwste en op recent geuite verzuchtingen van auteur Herman Brusselmans dat hij elke nieuwe Goddard leest, kan ik niet anders dan concluderen dat de man vele talenten moet hebben. Ik vond ze in 'Terugkeer naar Brighton' maar gedeeltelijk terug.

Goddards schrijfstijl is inderdaad vlot en gedegen, wat hij te vertellen heeft kon me niet echt boeien.
'Terugkeer naar Brighton' is opgezet als de transcriptie van een gesproken dagboek. Dat houdt in dat je slechts het gezichtspunt van één iemand voor ogen krijgt. Om met de gevoelens, bedenkingen en waarnemingen van één persoon een boeiend verhaal te vertellen, moet je een gedegen vakman zijn. Ik heb anderen met die stijl finaal de mist in zien gaan. Goddard niet. Hij houdt de stijl consequent vol en weet voldoende variatie in het verhaal te brengen. Maar stijl alleen volstaat niet om een boeiend verhaal te vertellen.

De ik-figuur is acteur Toby Flood. Zijn carrière zit in het slop en de opvoering van een postuum gevonden toneelstuk van een Brightonse auteur gaat daar niks aan veranderen. De reacties op het stuk zijn lauw en de opvoeringen in Brighton zijn waarschijnlijk de laatste. Niet dat Flood dat heel erg vindt. Hij wil zich graag concentreren op andere dingen, zijn bijna ex-vrouw, met name. Ze leeft in de kustplaats samen met een rijke en aantrekkelijke man. Het gaat haar in alle opzichten voor de wind, alleen… ze wordt gestalkt. Om de een of andere reden vermoedt ze dat er een verband is met Toby. Daarom roept ze zijn hulp in. Toby gooit zich argeloos in deze zaak. Het lijkt allemaal onschuldig, de stalker is een vriendelijke, simpele jongen. Die vertelt achteloos dat de nieuwe vlam van Floods ex wel eens duistere geheimen met zich kan meedragen. Toby ziet een gouden kans: als hij zijn vrouw op tijd kan laten inzien dat haar minnaar niet deugt, dan kiest ze misschien opnieuw voor hem. Daar heeft hij veel voor over, hij mist een opvoering, laat zich chanteren en werkt zich hoe langer hoe dieper in familienesten die de zijne niet zijn.
Maar… de meest begenadigde verteller van dit moment zorgt voor een happy end. Na alle wollige wendingen met onwaarachtige waarschijnlijkheden was ik vooral happy dat het end gewoon daar was. Terugkeer naar iets beters.