Mijn collega-recensenten, driekwart van onze bezoekers en de pers in Vlaanderen en Nederland: iedereen is vol lof over Patrick De Bruyn.
Het maakte mij enorm nieuwsgierig naar het werk van deze sympathiek ogende vijftiger en via 'Verminkt' leerde ik dat –eindelijk- kennen. Het boek heeft een enorm aangrijpend begin. De scène waarin de dochter van de hoofdpersoon verminkt wordt, is één van de sterkste die ik afgelopen jaren las. Hartkloppingen, overvloedig zweten en het absoluut afgesloten zijn van de echte wereld waren het gevolg. Ik lag niet in mijn bed, nee, ik stond er bij in die keuken en geloof me, ik lag liever in mijn bed!
De spanning die De Bruyn in die scène creëert, is bijna ondraaglijk en zegt veel over zijn schrijverschap. Dat laatste blijft in het hele boek overeind, De Bruyn kàn schrijven, hij sleurt je mee in zijn verhaal en het boek leest als een trein.
Toch bedeel ik Verminkt ‘maar’ met drie sterren. Enerzijds omdat ik de karakters niet geloofwaardig uitgewerkt vind. Zeker met de loftuigingen elders op deze site ben ik me er van bewust dat het helemaal aan mij kan liggen.
Maar ik begrijp niet dat zo’n angsthaas als vader Peter Bressing niet opgelucht is als hij hoort dat de homejackers omkwamen in een ongeluk. Hij vindt het jammer omdat hij ze eigenhandig de nek had willen omdraaien. Ja-ha! Vast omdat hij van in het begin zo dapper was.
Ik begrijp ook niet waarom hij zich tijdens de traumatische homejacking zo druk maakt om wat er in zijn vrouws auto ligt. En het is jammer dat de zielenroerselen van vrouw en dochter Bressing niet meer aan bod komen. Anderzijds zijn er delen in het verhaal die niet kloppen. Waarom verdenkt de politie Peter zo lang? Dat had in principe toch maar moeten duren tot zijn dochter uit de coma ontwaakte?
Verder komt het toeval net iets te vaak om het hoekje kijken.
Conclusie: De Bruyn loste mijn verwachtingen niet helemaal in. Maar ik geef ruiterlijk toe dat die ook erg hooggespannen waren.

Uitdagend leesfeest

'Verdoemd' is een verdomd dubbelzinnige titel. Hij verwijst niet alleen naar ‘het vervloekt zijn’, maar is ook een scheldwoord.
Op het einde van het boek is het zonneklaar dat bijna alle hoofdpersonages dat woord graag stevig en gemeend in de mond zouden willen nemen. Subtiel getekende karakters en dialogen vol steken onder water gaan dat besef vooraf.
Het maakt 'Verdoemd' tot een uitdagend leesfeest.
De Bruyn opent met een heel herkenbare scène. Wie ergerde zich nog nooit aan een zondagsrijder die de hele baan blokkeert? Wie gaf in die situatie nog nooit een venijnige ruk aan het stuur en een forse duw op het gaspedaal? Zo’n bak op vier wielen geeft macht en is in staat de meest vriendelijke mens te veranderen in een verkeersagressor.
Meestal komt het bedaarde inzicht een halve kilometer later, maar niet deze keer. Bij een inhaalmanoeuvre rijdt de gehaaste chauffeur een gesluierde vrouw met baby aan. Ontzetting ruimt bij de chauffeur snel baan voor angst. Angst dat het leven nooit meer zal zijn wat het was… hij beslist om de slachtoffers voor dood achter te laten en rijdt door.
Na deze onthutsende scène volgt een erg gemoedelijke. Een kleindochter bezoekt haar grootmoeder. Terloops blijkt dat de oma in haar leven veel tegenslagen moest verwerken. Zonder dat het expliciet vermeld wordt, voel je dat deze vrouw reageerde zoals zoveel vrouwen van haar generatie. De zin “we moeten verder” was vast niet uit de lucht. Er is geen tijd om uitgebreid stil te staan bij miserie, er zijn altijd anderen die zorg nodig hebben. Momenteel is haar kleindochter bijna volwassen, en oma gelukkig als ze wat door haar huisje kan schuifelen en met haar hond kan praten.
Een heel ander soort geluk is te vinden ten huize van de familie Vandermaat.
In het tweede hoofdstuk speelt zich daar een vreselijke misdaad af. Een jonge vrouw, Katleen, wordt overvallen, gemarteld, ontvoerd. Heer des huizes Alexander was net met Katleen aan het bellen en in die zin een soort getuige. Rijkelijk laat verwittigt hij de hulpdiensten. Hoofdinspecteur Janssens komt ter plaatse en hij kan zich niet van de indruk ontdoen dat de verschillende hoofdrolspelers iets voor hem achterhouden.
Vanaf dat moment is Janssens de spil waarrond het verhaal draait. Beetje bij beetje onthult hij ieders geheimen waarbij ook zijn eigen verleden opgerakeld wordt. Dat verleden zou een uitgebluste, getormenteerde opstelling verantwoorden, maar daar kiest Janssens niet voor. Ook hij “moet verder” en werkt nu met bezieling aan de overval. Lovenswaardig, die houding, en in schril contrast, bijvoorbeeld, met de ouders van slachtoffer Katleen. Als Janssens hen bezoekt zitten ze pruilend en mokkend in de woonkamer. Het zijn bruggepensioneerden die elkaar aanspreken met ‘papa’ en ‘mama’ en alle ellende toeschrijven aan hun dochter. ‘Papa heeft al eens een verwittiging gehad aan zijn hart, van al de misère die we met haar moesten meemaken.’
Schrijnend hoe mensen anderen in de steek kunnen laten. Dat is bijna een constante te noemen in dit prachtige boek.Er volgen nieuwe ontwikkelingen, alle verhaallijnen grijpen in elkaar, en op het einde is er die ‘verdoemd-erlebnis’.
Met de kennis die je dan hebt, is het de moeite waard om het boek opnieuw te lezen.
Prachtige prestatie van Patrick De Bruyn!