Origineel maar onduidelijk

Door het winnen van de Hercule Poirotprijs kreeg 'Duivels offer' meer publiciteit dan een debuut normaal te beurt valt.

Mieke de Loof schreef dan ook een bijzonder origineel en sfeervol boekje dat opvalt door accuraat woordgebruik en eruditie. Haar hoofdpersonage is Ksaveri Ignatz, een jezuïet die in het vooroorlogse Wenen wordt opgeleid tot spion. Mieke de Loof plant een hele reeks rond Ksaveri Ignatz en vooral daarom ben ik blij dat ik Duivels offer alvast las. Ksaveri wordt er namelijk erg beeldend in voorgesteld: de passie voor zijn vak, zijn zeventiende-eeuws boek vol wijsheden, de innige band met zijn mentor. Ik wil graag weten hoe hij het er in een volgende opdracht vanaf brengt. Want de zaak uit 'Duivels offer' was voor Ksaveri erg wazig en onduidelijk, maar voor mij jammer genoeg ook.

Wrede schoonheid (2010) - Mieke de Loof *****

Spanning, sfeer, stijl

Mieke de Loof heeft zeven boeken gepland rond haar hoofdpersonage Ksaveri Ignatz. Wrede schoonheid is het derde boek in de cyclus, voorafgegaan door Duivels offer – winnaar Hercule Poirotprijs 2004 voor beste Vlaamse misdaadroman – en Labyrint van de waan. De Loof brengt de lezer in Wrede schoonheid opnieuw naar het Wenen van 1914.
Ksaveri Ignatz – psychiater, jezuïet en geheim agent – komt op een dag bij toeval zijn oude professor Von Graff tegen. De man heeft overduidelijk een bezwaard gemoed, maar Ksaveri neemt niet de tijd om rustig met hem te praten. De volgende dag blijkt het te laat: Von Graff is vermoord. De dader liet aanwijzingen achter dat een hele serie gruwelijke moorden op zijn palmares staat. Fürstin Elisabeth von Thurn, de vriendin van Ksaveri, ziet in de moorden mis en scènes van het werk van Egon Schiele. Schiele is een historisch personage. Hij was een expressionistische schilder die omwille van sommige erotisch getinte kunstwerken een tijd in de gevangenis belandde. Elisabeth en Ksaveri zijn ervan overtuigd dat Schiele de moordenaar niet is. Maar wie dan wel? Ze openen de jacht op de “kunstenaar-lustmoordenaar” die zijn slachtoffers kunstig tentoonstelt en meestal nog verfraait met een orchidee of ongewerveld dier van Blascha, een glaskunstenaar.

Wrede schoonheid ademt de sfeer uit van het vooroorlogse Wenen. In chique salons verheugen sommigen zich op de oorlog, anderen op de eerste pornografische foto’s die de gastheer straks aan een select publiek zal tonen. Onder de arcades van de universiteitshal ontmoeten geleerde mannen elkaar en als ze een tafeltje zoeken in Café Landtmann waken ze ervoor niet in de buurt van egotripper Freud te gaan zitten. Mieke de Loof past haar taal subtiel aan aan deze tijd. Zinsneden als “de lianen van de bureaucratische vaagtaal” of “geen morzel moreel besef” zorgen voor extra leesgenot. Ook grapjes zoals twee agenten die Weinwurm en Spielvogel heten, dragen daaraan bij. Sfeer, stijl en humor zijn belangrijk in een verhaal, maar waar het echt om draait, zijn de personages en de plot. Ook hier toont Mieke de Loof haar kunnen. Ze beschrijft de toenadering tussen Ksaveri Ignatz en zijn vriendin Elisabeth von Thurn op een dermate intense manier, dat je als lezer bijna je adem inhoudt. Je voelt Ksaveri’s pijn, lichamelijk of geestelijk, op de momenten dat het hem minder voor de wind gaat. Je gaat mee in zijn angst en zijn wanhoop en tegelijkertijd dender je met een rotvaart de ontknoping tegemoet. Het moet gezegd: dit boek heeft het allemaal. Knappe karakters, een specifieke sfeer, een prachtige taal, een spannende ontknoping en een immens goed uitgewerkte historische achtergrond.