naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
Wraakhotel (2003) Mark Billingham **
Middelmatig

Billingham schreef tot nu toe vier boeken rond inspecteur Tom Thorne. Wraakhotel is het derde in de reeks.
Dit is het eerste werk dat ik van Billingham las en het viel me tegen. Ik vind het een dertien in een dozijn-boek. Niet bijster spannend, niet bijster origineel, niet bijster flitsend geschreven. Middelmatig.
Ik had van de stand-up comedian Billingham meer verwacht. Temeer daar hij Thorne modelleerde naar Rankins Rebus. Dit boek begint met een brief van een jonge vrouw aan een gevangene.
Ze stuurt hem verleidelijke foto’s van zichzelf, wil hem na zijn vrijlating dolgraag ontmoeten en ondertekent haar brief met een kinderlijke smiley en x-zoentjes. Daarna word je als lezer in een ander, cursief lettertype deelgenoot gemaakt van de zelfmoord van een man, ongeveer twintig jaar geleden.
Je begrijpt uit het verhaal dat zijn vrouw een half uurtje dood is. Plots gaat een schok door je heen: er is een kind getuige van zijn wanhoopsdaad.
Vlak daarna staat het lettertype weer gewoon recht, en verzeil je samen met inspecteur Thorne in het heden. Deze snelle opeenvolging van verschillende verhalen en lettertypes is er waarschijnlijk de oorzaak van dat sommige lezers vinden dat Billingham van de hak op de tak springt.
Ikzelf moest in het begin ook af en toe terugbladeren om de verhaallijnen stevig in handen te krijgen. In de loop van het verhaal komen er bovendien nog enkele bij, maar al bij al heeft het boek toch een redelijk overzichtelijke structuur.
Het “hoofdverhaal” is het onderzoek van inspecteur Tom Thorne en zijn team.
In 'Wraakhotel' moeten ze achter een moordenaar aan die zijn slachtoffers vindt in vrijgekomen verkrachters. Ze worden onder het mom van een erotisch uitje naar een hotel gelokt en daar gruwelijk verkracht en vermoord.
Net als de personages in het boek word je als lezer heen en weer gesleurd tussen sympathie en afschuw voor de dader.

Die dualiteit werkt Billingham mooi uit. Naast het lopende onderzoek is er veel aandacht voor de privé-omstandigheden van de speurders: de gescheiden Thorne wordt verliefd, een aanstaande papa is bang voor de verantwoordelijkheid en verandering in zijn leven als de baby er eenmaal is, ...
Het “cursieve verhaal” is een oud verhaal waarvan de afloop op de eerste pagina’s onthuld wordt: man pleegt zelfmoord terwijl vrouw dood in bed ligt. De aanleiding tot dit gezinsdrama is een verkrachting. Hier zit een indringend besef hoezeer een trauma een leven kan beïnvloeden en kapotmaken.Een derde verhaallijn brengt het huidige onderzoek en het oude verhaal bij elkaar. Daarin gaat de bruggepensioneerde Carol Chamberlain terug aan de slag, en wel om onopgeloste zaken uit het verleden te heropenen.
Billingham brengt alle verhaallijnen mooi bij elkaar. Helaas gebeurt dat vrij laat in het boek en komt er pas vanaf dat moment echt vaart in het boek. Dan ga je ook regelrecht naar een ontknoping die niet zo spannend is, omdat je ze al van ver zag aankomen. Eigenlijk al vanaf de eerste bladzijde in combinatie met de informatie op de achterflap.

Het verbrande meisje (2004) Mark Billingham ***

De duistere kant van Thorne

In 'Het verbrande meisje' speelt inspecteur Tom Thorne voor de vierde keer de hoofdrol.
In Londen heerst een verwoede oorlog tussen verschillende bendes die in elkaars vaarwater proberen te komen.
De leden vallen als vliegen, sommige met een X op hun rug gemarkeerd. De politieleiding wil daar een einde aan maken.
Daarom moet Thornes team Ernstige Delicten samenwerken met de groep Ernstige Georganiseerde Delicten.
De politie weet dat de bende van Ryan geviseerd wordt, maar niet door wie. De bende van Ryan weet dat zelf schijnbaar wel en hun wraakacties zetten de politie op het juiste spoor. Wat zou de politie graag de kopstukken van de bendes oppakken, Ryan zelf bijvoorbeeld, maar tot nog toe is die hen steeds te slim afgeweest. Misschien helpt een nieuwe verklaring van huurmoordenaar Gordon Rooker. Carol Chamberlain, de gepensioneerde collega en vriendin van Thorne die voor het eerst opdook in Wraakhotel, rekende deze man twintig jaar geleden in. Rooker was destijds bereid alles te doen voor geld, zelfs een meisje overgieten met aanstekervloeistof en in brand steken. Maar hij vergiste zich. Niet de dochter van een toenmalige bendeleider, maar diens veertienjarige vriendin werd het slachtoffer.
Hoewel Carol niet bij de moordpoging aanwezig was, kan ze zich de angst en pijn van het meisje goed voorstellen. De zaak van het verbrande meisje ligt nog zo vers in haar geheugen, dat ze zelfs meent dat ze erover droomde op het moment dat een nachtelijk telefoontje haar uit haar slaap haalt. “Ik heb haar in brand gestoken...”, zegt een man die duidelijk niet Gordon Rooker is. Zit Rooker onschuldig in de nor? Waarom bekende hij twintig jaar geleden dan de moordpoging?
Carol haalt Thorne erbij die belooft in zijn vrije tijd wat onderzoek te doen naar Rooker. Maar het verleden wordt actueel als Rooker beweert dat Ryan de opdrachtgever voor de verbranding was. En hij, Rooker, niet de uitvoerder. Wie dan wel? Carols nachtelijke beller? Of Ryan zelf?

Billingham verweeft verschillende verhaallijnen in dit boek. Er is niet alleen het politiewerk met de diverse sporen die gevolgd worden en de interne strubbelingen, er is ook veel aandacht voor de persoonlijkheid en het privéleven van de spelers en het dagboek van het verbrande meisje. Billingham beschrijft dit alles met veel zin voor detail en inleving.
Zo is inspecteur Thorne écht een man van vlees en bloed, met herkenbare maar ook afstotelijke karaktertrekjes.
Zijn werk begint hem stilaan te frustreren. De echte leiders van de bendes zijn ongrijpbaar. Daarom stelt hij zich tevreden met enkele kleinere garnalen waarbij hij de regels van de moraal overtreedt. In dit boek is hij indirect drie keer oorzaak van een moord. Hij schijnt er niet van wakker te liggen.
Ik ben benieuwd naar een volgende Billingham, om te kijken hoe dat aspect van Thorne evolueert.