Belle en het beest
De cover, de flaptekst, de
quotes: bijna alles wijst erop dat 'Gestolen jeugd' in het hokje
van de pretentieloze tussendoortjes mag zitten. Een pretentieloos
tussendoortje is een boek dat je niet direct tot diepere of vernieuwde
inzichten brengt, maar dat goed is voor een paar uurtjes meeslepende
ontspanning.
Gestolen jeugd mag een prijsbeest onder de pt’s
genoemd worden: naast hogergenoemde eigenschappen is het ook nog
eens prima geschreven en helemaal niet duur.
Het begin van het boek hakt er onmiddellijk in. Milla Edge is getrouwd
met een briljante arts die gedurende een jaar met vrienden een liefdadigheidskliniek
runt in Mexico. Haar geluk is compleet als Justin zich aandient,
haar zoon. Maar op een Mexicaanse markt slaat het noodlot toe: Justin
wordt ontvoerd, Milla neergestoken.
Dat alles is nu tien jaar geleden. In die tien jaar is Milla gescheiden
en richtte ze De Zoekers op, een organisatie die vermiste en weggelopen
kinderen opspoort. Ze bracht veel kinderen naar huis, maar vond
nog geen spoortje van Justin. Tot Milla na een anonieme tip naar
een afspraak gaat waar ze de sinistere moordenaar Diaz ontmoet.
Hij bezorgt haar koude rillingen, maar ze gelooft dat hij dé
man is die haar kan helpen Justin vinden.
Vanaf dat moment verloopt het verhaal zoals het in dit soort boeken
hoort: zonder veel diepgang maar wel met de snelheid van een stoere
4X4 hobbelen Milla en Diaz door achterbuurten. Louche boeven en
onbetrouwbare matrones houden zich daar onledig met kindersmokkel.
Milla en Diaz komen stapje voor stapje bij de ontknoping van Justins
ontvoering. Tegelijkertijd voelen ze zich hoe langer hoe meer tot
elkaar aangetrokken. Hoe kan het anders, als Diaz zijn onvermoede
zachte kanten laat zien, en Milla zich zo schattig vrouwelijk in
de grote boze mannenwereld begeeft. Want dat is wel frappant: zelfs
na een emotionele ontmoeting met de ontvoerder van haar kind, denkt
Milla toch nog aan het verversen van de geurzakjes. Ze houdt nu
eenmaal van een schoon huis. En als ze op een bepaald moment helemaal
instort, kan ze zich toch nog herinneren dat ze haar gezicht moet
reinigen met lotion en dat ze daarna nachtcrème moet aanbrengen.
Het zijn vertederende scènes in een boek dat, zoals gezegd,
pretentieloos is, maar zich erg goed laat lezen.
|