Een recensent behoort zuinig te zijn met sterren. Als hij of zij het maximum van die fonkelende dingen uitdeelt, dan moet het enthousiasme navenant zijn. In het geval van deze recensent en in het geval van Moord op Huilwater gaat die stelling helemaal op. Moord op Huilwater is een klasseboek. Alles komt erin mooi samen: een politiek-historische achtergrond, een landschap waarbij je het zand tussen je tanden voelt knarsen, onvergetelijke hoofdpersonages, een oerspannend verhaal dat ondanks alle ernst niet gespeend is van humor en een ronduit zinnenprikkelende taal. En dan te bedenken dat dit een debuut is! ‘Rooi rose’ – de Zuid-Afrikaanse Libelle of Margriet – noemde Karin Brynard de Afrikaanse Stieg Larsson. Een vergelijking met grootmeester Henning Mankell dringt zich eveneens op. Stél dat Karen Brynard ervoor zou kiezen een reeks te schrijven rond politie-inspecteur Beeslaar, dan kunnen de literaire (!) thrillerliefhebbers zich binnenkort verheugen op een Zuid-Afrikaanse Wallander.

Het verhaal speelt zich af in het Zuid-Afrikaanse binnenland. Op de uitgestrekte boerderij Huilwater worden boerin/kunstenares Freddie en haar vierjarig adoptiedochtertje vermoord. De gemeenschap is diep geschokt. ‘Plaasmoorden’, waarbij jonge, zwarte criminelen in uitzichtloze situaties, het gemunt hebben op blanke Boeren, kwamen in de streek van Huilwater tot voor kort niet voor. Maar de laatste tijd wordt vee gestolen van boeren die het in deze wisselvallige streek sowieso al niet makkelijk hebben. Het is beangstigend dat de criminaliteit nu verder gaat dan diefstal. ‘Plaasmoorden’ worden gezien als een uitlaatklep van zwarte mensen die wraak nemen op wat hun familieleden in het Apartheidsregime moesten verduren. De regering lukt er niet in paal en perk te stellen aan deze moordende raids en wat misschien onmacht is, wordt door veel blanken ervaren als onwil. Saar, de zus van Freddie, komt over vanuit Kaapstad. Zij verliet Huilwater jaren geleden uit onvrede en sprak sindsdien niet meer met haar zus. Ze kwam zelfs niet naar de begrafenis van haar vader en toonde geen interesse in haar erfenis. Haar reacties toen komen haar nu redelijk infantiel over, maar voor spijt is het te laat. Als laatste lid van de familie voelt ze zich verantwoordelijk voor Huilwater en de mensen die er werken, maar het is zeer de vraag of ze het voorouderlijk domein gaat kunnen behouden. Gelukkig wil de buurman, Boet Pretorius, het eventueel van haar kopen.

De politie-inspecteur die de moord op Freddie en haar dochtertje onderzoekt, is ‘Groot Wit Licht’ Albertus Markus Beeslaar. Hij kreeg in wereldstad Johannesburg de allerbeste opleidingen, maar door omstandigheden kwam hij terecht in het landelijk gebied waar ook Huilwater ligt. Omdat hij regelmatig overvallen wordt door angstaanvallen, had hij gehoopt op een rustige periode, maar de veediefstallen die nu escaleren in plaasmoorden, halen die hoop onderuit. Samen met brigadiers Pyl en Ghaap, twee groentjes die hij opleidt, moet hij resultaten boeken. En liefst snel, want hij voelt de hete adem van de grote, zwarte hoofdcommissaris in zijn nek. Niet dat hij dat erger vindt dan die grote harige rode spinnen die af en toe opduiken in zijn zitkamer om zich met een rotvaart richting zijn benen te begeven.

De moord op Huilwater zet heel wat in gang. Enkele blanke heethoofden organiseren zich in een burgerwacht. De oude inheemse nannie van Freddie en Saar beroept zich op traditionele genezers. De voorman van Huilwater probeert ondanks het schielijk weglopen van het personeel de boerderij draaiende te houden. Saar snuistert in het huis en leven van haar zus en ontdekt vreemde dingen. En dan gebeurt er nog een moord… Het is aan Beeslaar om de verhitte gemoederen te bedaren en dat kan het best door de daders snel te klissen.

Eens te meer: Moord op Huilwater is een zinderend boek, een brok actuele politieke geschiedenis in een spannend verhaal, gedragen door waarachtige personages. Karin Brynard zet zich met dit boek meteen op de literaire kaart. Wat zou het mooi zijn als er een vervolg kwam.