'Dood van een soldaat' speelt zich af in beperkte ruimte en tijd.
Het is 1919, een jaar na de Eerste Wereldoorlog waarin duizenden
jonge mannen sneuvelden in de loopgraven.
Plaats van het gebeuren is een klein dorpje in het Leuvense.
Spaey maakt gebruik van het
collectief geheugen en heeft geen uitgebreide beschrijvingen nodig
om toch heel nauwgezet het dorpsleven te tekenen. Aan de hand van
een aantal ijkpunten zoals afspanning De Kroon waar het dorp samenkomt
na de zondagse elfurenmis, het kasteel waar de adel huist, het bordeel
aan de grote steenweg, een herenboerderij met stevige boerendochters
en de pastorij brengt ze een hele gemeenschap tot leven.
Haar twee hoofdpersonages gaan heel natuurlijk op in deze omgeving.
Juffrouw Sara Sondervorst is de vrijgevochten dochter van de dorpsarts
die het, zeer uitzonderlijk voor die tijd, zelf tot dokter schopte.
Ze rijdt in het dorp rond in een opvallende Minerva, helpt de hoofdveldwachter
met het oplossen van een moord en schokt intussen de kwezels door
af en toe een stukje kuit te laten zien. We krijgen een deel van
de gebeurtenissen in het dorp voorgeschoteld door haar ogen.
Het andere deel wordt verteld door Alexander. Sara en hij waren
ooit verliefd, tot daar vijf jaar geleden bruusk een eind aan kwam.
Nu zit Alexander, verminkt door de oorlog, in een rolstoel en hij
kan zich wel de haren uit het hoofd rukken van spijt om de gemiste
kansen met Sara.
Spaey boeit vanaf het eerste
moment. Er is niet alleen de nogal agressieve moord op een vrouwenlopende
boerenknecht, haar hoofdpersonage heeft ook met de regelmaat van
de klok gedachten waar je als lezer absoluut het fijne van wil weten.
Waarom is haar broer Maurice zo bang van vuur? Waarom vindt ze de
sofa bij de barones decadent? Bovendien merk je al snel dat zowat
iedereen in het dorp een geheim verbergt, van pekelzonde tot moord.
Het resultaat is een intrigerend
boek dat je in één ruk wil uitlezen. Dat je als lezer
door de twee vertellers meer te weten komt dan alle personages samen,
is een mooi extraatje, net zoals het liefdesverhaal tussen Alex
en Sara.
Spaey observeert en vertelt, maar oordeelt niet. Zo zie je Sara
ploeteren om snijwonden en griepvirussen te behandelen, terwijl
ze totaal voorbijgaat aan een zwaar depressieve jonge vrouw. In
1919 werden depressies nog afgedaan als “prinsessenkuren”.
Dood van een soldaat is een prachtig debuut dat geheel terecht aan
de haal ging met de prestigieuze Gouden Strop 2005. Door de setting
in een kleine gemeenschap waar de geheimen broeiend onder de oppervlakte
liggen, deed Spaey me denken aan Karin Fossum. Ik hoop dat Dood
van een soldaat het begin is van een indrukwekkend oeuvre. |
|