Personage Harry Hole heeft het niet getroffen met zijn geestelijke vader, de Noor Jo Nesbø. Deze voormalige voetballer, muzikant en beurshandelaar liet zijn creatie niet ongehavend uit de strijd komen. Doorheen de serie - die startte in 1997 met Vleermuisman, Cargo bracht in 2011 een herdruk uit – liep hij heel wat emotionele en lichamelijke schade op.
In De schim mist Harry een vinger, heeft hij een groot litteken in zijn gezicht, wordt hij elke nacht badend in het zweet wakker, ligt de drankduivel nog steeds op de loer, is hij de liefde van zijn leven kwijt.
Uit Het pantserhart wisten we al dat Harry zich terugtrok in Hong Kong. Hij liet familie, vrienden en collega’s achter om een nieuw leven te beginnen en om de resten van zichzelf bij elkaar te schrapen. In De schim lijkt dat laatste gelukt, en is hij terug in Oslo. Oude bekenden schrikken weliswaar van zijn uiterlijk, maar erkennen tegelijkertijd dat hij zijn leven terug op de rit heeft. Harry Hole is niet zonder reden terug. De zoon van Rakel, zijn voormalige geliefde, groeide tijdens zijn afwezigheid op van kind tot jongvolwassene. Jammer genoeg belandde Oleg via harddrugs in de criminaliteit en in De schim zit Rakels zoon in de cel op verdenking van moord. Harry’s hart bloedt als hij ziet wat er van Rakel en Oleg geworden is. Hij voelt zich ook verantwoordelijk. Als hij er destijds meer voor hen geweest was, als hij van de drank had kunnen afblijven, als hij niet zo de luizige partner had uitgehangen, dan had alles er vast helemaal anders uitgezien.

Als de einzelgänger die Harry doorheen de reeks altijd al was, gaat hij in Oslo op onderzoek uit. Schijnbaar heeft één man alle touwtjes in het drugsmilieu in handen. Deze monopoliepositie maakt drugs ongelooflijk duur. Bovendien zijn niet de bekende drugs in omloop, maar wel “violine”, synthetisch spul dat tien keer sterker is dan morfine en de gebruiker in een ongelooflijke roes brengt. Hole ontdekt dat Oleg samen opereerde met twee vrienden: Gusto en Irene. Irene verdween spoorloos, Gusto werd vermoord en Oleg draait op voor deze moord. De bewijzen tegen Oleg zijn gigantisch. Het lijkt onbegonnen werk om Olegs onschuld aan te tonen, maar – en ook dat weten we uit de vorige boeken – Harry Hole is van geen kleintje vervaard.

De schim is anders van opzet dan de vorige boeken van Nesbø. Nesbø’s boeken kenmerken zich veelal door plot op plot op plot. In De schim draait het weliswaar ook om de ontknoping – hoe zit de drugshandel in elkaar, wie heeft waar baat bij, waar is Irene, wie vermoordde Gusto – maar deze keer werkt Nesbø hier rechtlijnig naartoe. Geen tijd voor plotpirouettes, want veel aandacht gaat naar Hole’s hartenpijn enerzijds, naar de achtergrond van de vermoorde Gusto anderzijds. Rode draad: mensen kunnen elkaar veel troost bieden, maar wat kunnen ze elkaar toch ook pijn doen. Deze zielenroerselen worden gebracht zoals Harry Hole dat zou doen, met mannelijke afstand. Geen gejammer bij Nesbø, eerder mededogen vanaf de zijlijn.

Het is een nieuw geluid. Het staat de bekende goede verteltrend, de flinke dosis spanning, de knappe plot en de cassante dialogen niet in de weg. Het maakt De schim tot een heerlijk boek dat overigens eindigt met een cliffhanger om u tegen te zeggen.