Grijpstra en De Gier zijn
eersteklas klieren |
Peter Römer schreef een scenario gebaseerd op de personages
van Janwillem van de Wetering.
De Nederlandse kijker kan in het
voorjaar van 2004 beoordelen of dat boeiende televisie oplevert.
Wie met het tot boek herwerkte script van Ed van Eeden gehoopt had
op boeiende lectuur, moet ik teleurstellen. Wat had ik eigenlijk
verwacht?
Wel, dat het boek mij een avondje ongecompliceerde ontspanning
zou bieden. Elk mooi karakter, onverwachte plotwending of opgewekte
emotie zou meegenomen zijn. Helaas. Niets van dat alles. Grijpstra
en De Gier zijn eersteklas klieren. Secretaresse Hetty een kleurloos
wicht. De commissaris, ‘de breekbare oudere man’, springt
in het gelid als een politieke vriend hem belt, volgt in alles Grijpstra
en De Gier, volgt ook aankomend rechercheur Cardozo, maar zou volgens
het boek ‘keihard’ zijn. Pfft.
Nochtans hebben een aantal
van deze hoofdpersonen ‘een achtergrond’. Die achtergrond
wordt over drie paragraafjes uitgesmeerd. Grijpstra verloor zijn
geliefde vrouw toen de kinderen nog klein waren. Haar zus nam de
zorg voor het jonge gezin over, en uit dankbaarheid is Grijpstra
dan maar met haar getrouwd. Het huwelijk is fut- en liefdeloos,
de kinderen laten hun tante te pas en te onpas merken dat ze niet
meer dan de stiefmoeder is. De dappere Grijpstra zorgt dat hij zo
weinig mogelijk thuis is… Moet de lezer uit deze beschrijving
sympathie puren voor Grijsptra, de zielenpoot? En hoe rijm je zijn
pestgedrag ten opzichte van collega Cardozo met de zorg die hij
tentoon spreidt voor een straathond?
Okee, duidelijk: de karakters
zijn ongeloofwaardige en vlakke typetjes, G&DG bovendien vrouwonvriendelijk
en antipolitiek.
Maar is het verhaal dan tenminste spannend en goed?
Welnee. Bijvoorbeeld. Het huis van een politicus wordt beschreven:
groot, vrijstaand, omringd door een geweldige tuin met bomen, er
staan wel drie auto’s op de oprit. De heer des huizes opent
de deur als G&DG aanbellen. Zijn houding is eerst onderzoekend,
dan cynisch en daarna -als Grijpstra gewag maakt van het feit dat
de buren kunnen meeluisteren- plots geschrokken.
Of deze switchende
gevoelens levensecht zijn wil ik nog in het midden laten. Maar de
meeluisterende buren… staan ze daar met megafoons aan de voordeur
of wat?
Ander voorbeeld. Collega Cardozo vindt met behulp van de
computer (verachterlijk ding) twee mogelijke verdachten. Eén
ervan zou een extreem-rechtse motorfanaat zijn. G&DG hebben
niet veel zin om dat spoor te volgen -want aangebracht door Cardozo,
stel je voor!- maar ‘moeten’ van de commissaris. Als
ze bij Ernie “De Helm” Meijer aankomen, ontpopt de man
zich als een zachtaardige buurtwerker die het beste voor heeft met
zijn allochtone buren. G&DG geloven hem blindelings. De getatoëerde
letters H A T E op zijn knokkels en de Duitse helm die hij vol trots
draagt zijn gewoon… attributen. Wordt verder in het boek geen
aandacht meer aan geschonken. Die domme Cardozo toch.
Denk nu niet
dat ik er behagen in schep deze recensie te schrijven.
Ik kreeg
het boek met een uitermate vriendelijke begeleidende brief van The
house of books. Bovendien zat er een gratis introductiefoldertje
bij met de titel “Achter de schermen van Grijpstra en De Gier”.
Dat foldertje is een erg professionele teaser.
Ik hoop dan ook dat
de televisieserie de verwachtingen waar maakt. Het boek dat ik las
doet dat in elk geval niet.
|