Jan Dheedene is drieëndertig. Hij wou graag voor zijn vijftigste een boek schrijven, en als vlijtige (West-) Vlaming begon hij daar op tijd aan. De inspiratie vond hij in zijn job. Als jonge universitair gaf hij bij zijn firma aan dat hij graag uitgezonden wou worden naar het buitenland. Het werd China, meer bepaald Shanghai. Veel westerse bedrijven hebben daar een afdeling, en zo kon ook Dheedenes vrouw als ‘expat’ in Shanghai aan de slag. Dheedene verwerkte zijn Chinese ervaringen in 'Fraude in Shangha'i.

Hoofdpersoon in dit boek is Hendrik Vanpoeke. Dheedene vertelt zijn verhaal in vier delen: proloog – deel I – deel II en epiloog. De proloog geeft meteen het einde van het boek prijs: het Chinese avontuur brak Vanpoeke zuur op. Hij zit als fraudeur in de Shanghai Transit Gevangenis, samen met wurgers, pooiers, passiemoordenaars. Als lezer verwacht je in de volgende delen uitgebreid te lezen waar het fout ging, maar dat is een eerste verkeerde inschatting.

Deel I speelt zich af in 1989. Dat is niet alleen het jaar van de studentenrellen, maar ook het jaar dat Vanpoeke als Vlaams broekje in Shanghai terecht komt. Hij is door zijn Belgische firma uitgezonden om de afgevaardigde in China in de gaten te houden. Dheedene beschrijft een beetje hoogdravend maar verder heel beeldend hoe Vanpoeke zijn weg vindt in Shanghai. Hij ontmoet rebellerende studenten, andere expats, een oude Chinees waar hij mee schaakt in het park en uiteindelijk ook de vrouw van zijn leven, de Chinese Meihua. Deel I is dan ook vooral een liefdesverhaal, meer dan de corporate thriller die de titel doet vermoeden.

Deel II maakt een tijdsprong van tien jaar. Vanpoeke zit nog steeds in Shanghai, maar nu als eigenaar van het bedrijf Texodem. Het bedrijf waar hij vroeger werkte, ging op de fles, in zijn nieuwe bedrijf gaf hij enkele Chinese collega’s een baan. Vanpoeke is inmiddels rijk, getrouwd met Meihua en vader van twee kinderen. Als lezer word je een tweede keer op het verkeerde been gezet: de fraude waarvoor Vanpoeke uiteindelijk in de gevangenis zal belanden, komt slechts aan de kantlijn ter sprake. Ook deel II gaat op aan de beschrijving van Chinese gebruiken en hoe Vanpoeke zich daarbij voelt. Zijn revolutionaire Meihua veranderde in een op glamour & glitter beluste matrone die meer optrekt met haar moeder en tantes dan met Vanpoeke. En dan te zeggen dat Vanpoeke daar in deel I door een mysterieus nachtelijk telefoontje voor gewaarschuwd werd.

Het grootste pluspunt van dit boek is de goed getroffen couleur locale. Het grootste minpunt zijn al de aanzetjes die uiteindelijk niet uitgewerkt worden. Het meest frappante voorbeeld daarvan is wel de titel. Fraude in Shanghai suggereert heel wat anders dan wat je uiteindelijk voorgeschoteld krijgt. Na het lezen van het boek ga je bijna denken dat dat typisch Chinees is.