Hilariteit in plaats van actie

Ik heb in mijn rijke recensentenleven nog maar weinig actiethrillers gelezen. Geen, om precies te zijn.
'Buiten de wet' van James Hall leek alles in zich te hebben om daar verandering in te brengen. Een instortend brandend gebouw op de cover, de belofte op het achterplat dat passie en intriges hoog oplaaien en de aanprijzing van Michael Connelly dat Hall één van zijn favoriete misdaadauteurs is. Ik wreef me vergenoegd in de handen.

Hoofdpersonage is Thorn, een ruwe bolster met een verleden dat ongetwijfeld in Halls vorige boeken uitgebreid aan bod komt. In 'Buiten de wet' wordt daarover weinig gezegd. Een proloog schetst zijn vurige relatie met Anne Bonny Joy die hem na een passionele nacht vertelt over haar jeugd. Haar moeder schiep een droomwereld vol piraten waar haar vader en broer helemaal in opgingen. Een verschrikkelijke gebeurtenis maakte abrupt een einde aan die tijd.
Na dit verder in het boek immens belangrijke verhaal verlaat Anne Thorn. Hij ziet haar niet meer terug… tot op die warme zondagmiddag waarop 'Buiten de wet' begint. Samen met zijn nieuwe vriendin Alexandra doet Thorn een terrasje. Alexandra kan haar jaloezie niet verbergen als Thorn serveerster Anne blijkt te kennen. Maar Anne heeft allen maar oog voor het aanmerende zwart luxejacht. De innemende man die er, vergezeld van twee topzware blondines, uitstapt, verandert Annes leven totaal. Terwijl Anne zich in de piraterij stort, probeert Annes broer het land van Thorn in handen te krijgen. Als gewoon bieden niet lukt, moet er grover geschut ingezet worden. Daarvoor deinst deze ‘nietsontziende killer’ –ik citeer de achterflap- niet terug.

Een hele waaier verhaallijnen biedt genoeg stof voor flink wat actie. Ik zou daar als recensent ook best tevreden mee geweest zijn. Ik besef dat je een actiethriller niet beoordeelt alsof het een psychologisch meesterwerk betreft. Maar toch, net daar schort het aan bij Hall. Dat zijn nietsontziende killer de ene keer getypeerd wordt als een angsthaas, daarna als een selfmade-topgangster en op nog een ander moment toestaat dat “prooi Thorn” naar zijn flauwgevallen zuster rent, zorgt vooral voor hilariteit. Die wordt nog versterkt door de portie gebruikte clichés en ongeloofwaardige situaties.

Dus nee, ik ben niet kapot van deze actiethriller van James Hall. Het mooiste uit het boek vind ik de zorg waarmee Thorn de vader van Alexandra omringt. Die man staat in zijn toenemende dementie midden in de nacht op omdat hij de Greyhound wil nemen. De Greyhound-haltes bevinden zich aan drukke wegen. Daarom schaaft en schildert Thorn een knalgele bank. Hij zet ze in zijn tuin zodat de demente man daar rustig op de bus kan wachten en zo in elk geval wegblijft van de gevaarlijke weg. Die scène zou in een mooie psychologische roman niet misstaan.