Een tijdje geleden viel het nieuwste boek van Johansen in mijn bus.
Stijlvolle cover, vermelding van ‘New York Times bestseller’,
korte inhoud waarvan het ‘weerloze vrouw – stoere man’-gehalte
af spatte.
Ik herinnerde mij meteen een recensie van collega Ine.
Ze schreef dat Johansen een bepaald recept gebruikt voor boeken
waar vooral dames af en toe van smullen. Ze schreef dat daar niks
mis mee is en ook al gaf zij Johansen maar één ster,
ik wreef me vergenoegd in de handen.
Lekker romantisch wegzwijmelen
op de bank, het idee alleen al deed me smachtend verlangen naar
het moment waarop die dagdroom zou vervuld worden. Gevolg: ik las
De vloed zo snel ik kon. Zodoende werd ik ongelooflijk snel verlost
van mijn gedroom. Johansen schrijft zo hoekig, vlak, zonder enige
nuance, zonder enige voeling met welke realiteit dan ook dat ik
alleen maar kan concluderen dat dit echt mijn ding niet is. Desalniettemin
verklaart dat mijn ene ster niet. In dit geval gaat een simpel regeltje
op: één dimensie, één ster.
|