Hjorth Rosenfeldt is een duo. Michael Hjorth is mede-eigenaar van een productiemaatschappij voor televisie, film en theater, Hans Rosenfeldt is acteur, toneelschrijver en presentator. Samen begonnen deze creatievelingen aan “De Bergmankronieken”. Een goedkope heruitgave van hun debuut Wat verborgen is ligt nu zusterlijk naast het tweede deel De discipel.
Het hoofdpersonage van De Bergmankronieken is psycholoog Sebastian Bergman. Lang geleden was hij briljant en succesvol. Hij gaf les aan de universiteit, was als profiler verbonden aan de Nationale Recherche en verzorgde als bestsellerauteur avondvullende lezingen. Tegenwoordig is hij misschien nog wel briljant, maar allesbehalve succesvol en sympathiek is hij nooit geweest. Hij gedroeg zich altijd al als een hufter, een hork, een eersteklas etterbak en dat werd met de jaren niet minder. Integendeel. Ondanks zijn verlopen uiterlijk strikt hij aan de lopende band vrouwen die hij voor het ontbijt ook weer verlaat. Hij is tegenwoordig dan wel af van zijn alcoholverslaving, maar die seksverslaving speelt hem nog steeds parten. Okee, er zijn verzachtende omstandigheden: hij vond zijn ware liefde, maar verloor haar en hun kind in een dramatische gebeurtenis. Elke nacht opnieuw herbeleeft hij dit feit en wordt hij verkrampt wakker. Zijn therapeut kent Bergmans verhaal, maar hij is dan ook de enige. Naar anderen toe is Sebastian gesloten als een oester.

In Wat verborgen is kwam Sebastian terug in contact met zijn vroegere werkomgeving, de Nationale Recherche. Hij waaide op een dag aan in het team van Torkel, Ursela, Vanja en Billy en zorgde daar meteen voor een hoop heisa. Ze zagen hem graag weer vertrekken. In De discipel beseft Sebastian dat hij zijn leven terug op de rit moet krijgen. Elke dag netjes gaan werken en proberen respect te verdienen, is een mooi begin. Met zijn manipulatief gedrag lukt hij erin een tweede keer vaste voet te krijgen in Torkels team. Nu kan dat team een goede profiler best gebruiken, want een seriemoordenaar waart door het land. Vrouwen worden in hun eigen huizen aangevallen, vernederd, verkracht en vermoord. De moorden gelijken heel erg op moorden die enkele jaren geleden door ene Edward Hinde werden gepleegd. Sebastian was degene die Hinde kliste en Hinde zit nog steeds veilig achter slot en grendel. Sebastian kan zich niet van het idee ontdoen dat het woord “veilig” daar niet op zijn plaats staat. Als hij een verband vindt tussen de dode vrouwen en zichzelf, lijkt het heel aannemelijk dat Hinde achter de moorden zit. Wat volgt is een wedren tegen de klok.

De discipel heeft als boek vele kwaliteiten. Het leest als een trein, is lekker spannend en wordt gedragen door de personages, die stuk voor stuk geloofwaardig zijn, ook al zijn sommigen karikaturaal. Hjorth Rosenfeldt zorgt voor veel spanningen tussen de personages die hierdoor groeien en andere posities tov elkaar gaan innemen. Het team van Torkel maakte doorheen de twee boeken al een flinke evolutie door, en het ziet ernaar uit dat die trend zich zal verder zetten. Sebastian Bergman zelf is een gouden vondst! Hij is ongelooflijk gemeen, soms geweldig grappig en af en toe erg klein en kwetsbaar. Er zit genoeg in De discipel dat je aan het denken zet, maar het boek is bovenal erg leuk om lezen. Dat de heren Hjorth en Rosenfeldt maar dapper verder schrijven! Op naar deel drie!