naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
Noorderveen (2003) Arnaldur Indridason ****
Smaakt naar meer
Het achterplat van Noorderveen vermeldt dat Indridason de veelvoudige bekroonde nummer één van IJsland is. Omdat ik bitter weinig over IJsland weet, en al helemaal niks over het IJslandse schrijversgild, betekent die vermelding niets voor mij. Het waren de lovende recensies van collega-recensenten en bezoekers die me over de streep trokken en daar ben ik erg dankbaar om.

In Noorderveen lossen hoofdcommissaris Erlendur en zijn collega’s Sigurdur Oli en Elinborg de moord op een oude man op. Stukje bij beetje wordt het monsterachtige verleden van de man blootgelegd, want Erlendur denkt dat daar de oplossing voor de moord zit. Elinborg meent dat ze het niet zo ver moeten gaan zoeken, en dat leidt -zolang er geen resultaten geboekt worden- tot frustraties binnen het team. Intussen maakt Erlendur zich erge zorgen om zijn dochter Eva Lind. Buiten is het herfst en uitzonderlijk nat: het water valt met bakken uit de hemel.

Indridason creëerde mensen van vlees en bloed, waar je bij momenten erg mee meeleeft. Zijn verhaal is spannend, realistisch, goed onderbouwd. Ik kijk al uit naar de volgende vertaling en hoop dan nog meer over Erlendur, zijn collega’s en dochter te vernemen.

Een kleine opmerking naar de uitgever: ik vroeg me twee bladzijden lang ongerust af wat ‘incastreerders’ waren. De context: twee ongure mannen waren op zoek naar Erlendurs dochter... Ik vond het een erg beangstigende term, maar toen ‘incasseerders’ viel, viel ook meteen mijn frank. Zo waren er nog andere zinnen waar ik een tijd op heb moeten staren, om dan tot het besef te komen dat ze inderdaad niet klopten. Als Indridason ook in ons taalgebied tot IJslandse hoogten klimt, moet dat soort foutjes vermeden worden, vermoed ik. Als ik afga op deze site en mezelf, is hij goed op weg!

Moordkuil (2004) Arnaldur Indridason ****
Schrijnend

Op een bouwterrein iets buiten Reykjavik wordt een menselijk bot gevonden. Ook al kan het daar makkelijk zestig jaar liggen, toch vindt rechercheur Erlendur het zijn plicht te onderzoeken wat er destijds gebeurde. Terwijl archeologen de aarde rond het lichaam laagje per laagje afpellen, wroet Erlendurs team in het verleden.
De lezer krijgt dat verleden iets gebruiksvriendelijker, namelijk in de vorm van een tweede verhaal, gepresenteerd. Er komt een aangrijpend portret, vol angst en uitzichtloosheid tevoorschijn.
Een gezin uit de jaren ‘40 wordt geterroriseerd door de vader. De vrouw belandt na een vruchteloze vluchtpoging in een depressie, de drie kinderen vinden elk een manier om te overleven. Schrijnend. Maar dat adjectief gaat niet alleen voor het verleden op.


In het heden gaat Erlendur na een telefonische noodkreet op zoek naar zijn drugsverlaafde en zwangere dochter Eva Lind. Voor hij haar vindt, ziet hij een stukje van de wereld waarin zij leeft. Als ze eenmaal in het ziekenhuis ligt, trapt Erlendurs ex-vrouw liever na dan op welke manier ook een handje uit te steken. Zijn zoon vindt het niet nodig om voor zijn zus naar Reykjavik te komen. Hoe eenzaam kan een mens zijn?
Schitterend boek met een moeilijk, in mijn ogen zeurderig, begin. Vandaar geen vijf, maar toch nog dik vier verdiende sterren.

Engelenstem (2005) Arnaldur Indridason *****
Spiegel voor de lezer


Arnaldur Indridason is een topauteur. Dat vermoedden we (Ine op kop) bij Crimezone al sinds Noorderveen, we kregen meer zekerheid bij 'Moordkuil' en door Engelenstem is er absoluut geen twijfel meer. De meningen verschillen natuurlijk, maar persoonlijk vind ik 'Engelenstem' het beste boek. Omdat je onmiddellijk in het verhaal getrokken wordt, omdat de onbeholpenheid en het ruwe van Erlendur zo mooi uit de verf komt en omdat het boek je laat nadenken, over je relatie tot je kinderen of je ouders, bijvoorbeeld.

Midden in de donkere dagen voor Kerstmis wordt in een hotel een portier vermoord. Niemand kende de man echt goed. Hij woonde in een kamertje in een doodlopende gang van het hotel en daar sterft hij ook, verkleed als kerstman en met zijn broek op zijn knieën. Hoe eenzaam kan je zijn? Ook Erlendur is eenzaam. Hij verliet zijn vrouw toen de kinderen nog klein waren. Met zijn zoon heeft hij weinig contact, zijn dochter zoekt hem af en toe op. Ze probeert van haar drugsverslaving af te komen, Erlendur kijkt hulpeloos toe.
De moord in het hotel biedt hem de gelegenheid om zijn huis in de kerstperiode te ontvluchten. Misschien is alles beter dan alleen thuis zitten, zelfs alleen op een koude kamer verblijven in een hotel waar het personeel niet echt vriendelijk is. Op medeleven van zijn collega's zit Erlendur al helemaal niet te wachten, de minste toenadering blokt hij resoluut af. Tijdens het onderzoek naar de moord is de collega van Erlendur, Elinborg, betrokken bij een rechtszaak over vermeende kindermishandeling. Want daarover gaat dit boek: over de verschillende manieren, soms met de beste bedoelingen, waarop je het leven van een kind kan verwoesten.

In een interview met John Vervoort van De Standaard vertelt Indridason dat literatuur de spiegel is waarin de lezer zich herkent. Als die uitspraak klopt en ik meen van wel, dan is Engelenstem eersteklas literatuur.