Noorderveen (2003) Arnaldur Indridason
**** |
Het achterplat van Noorderveen vermeldt dat Indridason de veelvoudige bekroonde nummer één
van IJsland is. Omdat ik bitter weinig over IJsland weet, en al
helemaal niks over het IJslandse schrijversgild, betekent die vermelding
niets voor mij. Het waren de lovende recensies van collega-recensenten
en bezoekers die me over de streep trokken en daar ben ik erg dankbaar
om.
In Noorderveen lossen hoofdcommissaris
Erlendur en zijn collega’s Sigurdur Oli en Elinborg de moord
op een oude man op. Stukje bij beetje wordt het monsterachtige verleden
van de man blootgelegd, want Erlendur denkt dat daar de oplossing
voor de moord zit. Elinborg meent dat ze het niet zo ver moeten
gaan zoeken, en dat leidt -zolang er geen resultaten geboekt worden-
tot frustraties binnen het team. Intussen maakt Erlendur zich erge
zorgen om zijn dochter Eva Lind. Buiten is het herfst en uitzonderlijk
nat: het water valt met bakken uit de hemel.
Indridason creëerde mensen
van vlees en bloed, waar je bij momenten erg mee meeleeft. Zijn
verhaal is spannend, realistisch, goed onderbouwd. Ik kijk al uit
naar de volgende vertaling en hoop dan nog meer over Erlendur, zijn
collega’s en dochter te vernemen.
Een kleine opmerking naar
de uitgever: ik vroeg me twee bladzijden lang ongerust af wat ‘incastreerders’
waren. De context: twee ongure mannen waren op zoek naar Erlendurs
dochter... Ik vond het een erg beangstigende term, maar toen ‘incasseerders’
viel, viel ook meteen mijn frank. Zo waren er nog andere zinnen
waar ik een tijd op heb moeten staren, om dan tot het besef te komen
dat ze inderdaad niet klopten. Als Indridason ook in ons taalgebied
tot IJslandse hoogten klimt, moet dat soort foutjes vermeden worden,
vermoed ik. Als ik afga op deze site en mezelf, is hij goed op weg! |
|
Moordkuil (2004) Arnaldur Indridason
****
Op een bouwterrein iets buiten Reykjavik
wordt een menselijk bot gevonden. Ook al kan het daar makkelijk
zestig jaar liggen, toch vindt rechercheur Erlendur het zijn plicht
te onderzoeken wat er destijds gebeurde. Terwijl archeologen de
aarde rond het lichaam laagje per laagje afpellen, wroet Erlendurs
team in het verleden.
De lezer krijgt dat verleden iets gebruiksvriendelijker,
namelijk in de vorm van een tweede verhaal, gepresenteerd. Er komt
een aangrijpend portret, vol angst en uitzichtloosheid tevoorschijn.
Een gezin uit de jaren ‘40 wordt geterroriseerd door de vader.
De vrouw belandt na een vruchteloze vluchtpoging in een depressie,
de drie kinderen vinden elk een manier om te overleven. Schrijnend.
Maar dat adjectief gaat niet alleen voor het verleden op.
In het
heden gaat Erlendur na een telefonische noodkreet op zoek naar zijn
drugsverlaafde en zwangere dochter Eva Lind. Voor hij haar vindt,
ziet hij een stukje van de wereld waarin zij leeft. Als ze eenmaal
in het ziekenhuis ligt, trapt Erlendurs ex-vrouw liever na dan op
welke manier ook een handje uit te steken. Zijn zoon vindt het niet
nodig om voor zijn zus naar Reykjavik te komen. Hoe eenzaam kan
een mens zijn?
Schitterend boek met een moeilijk, in mijn ogen zeurderig,
begin. Vandaar geen vijf, maar toch nog dik vier verdiende sterren.
|
Engelenstem (2005) Arnaldur Indridason
*****
Arnaldur Indridason is een
topauteur. Dat vermoedden we (Ine op kop) bij Crimezone al sinds
Noorderveen, we kregen meer zekerheid bij 'Moordkuil' en door
Engelenstem is er absoluut geen twijfel meer. De meningen verschillen
natuurlijk, maar persoonlijk vind ik 'Engelenstem' het beste boek.
Omdat je onmiddellijk in het verhaal getrokken wordt, omdat de
onbeholpenheid en het ruwe van Erlendur zo mooi uit de verf komt
en omdat het boek je laat nadenken, over je relatie tot je kinderen
of je ouders, bijvoorbeeld.
Midden in de donkere dagen
voor Kerstmis wordt in een hotel een portier vermoord. Niemand
kende de man echt goed. Hij woonde in een kamertje in een doodlopende
gang van het hotel en daar sterft hij ook, verkleed als kerstman
en met zijn broek op zijn knieën. Hoe eenzaam kan je zijn?
Ook Erlendur is eenzaam. Hij verliet zijn vrouw toen de kinderen
nog klein waren. Met zijn zoon heeft hij weinig contact, zijn
dochter zoekt hem af en toe op. Ze probeert van haar drugsverslaving
af te komen, Erlendur kijkt hulpeloos toe.
De moord in het hotel biedt hem de gelegenheid om zijn huis in
de kerstperiode te ontvluchten. Misschien is alles beter dan alleen
thuis zitten, zelfs alleen op een koude kamer verblijven in een
hotel waar het personeel niet echt vriendelijk is. Op medeleven
van zijn collega's zit Erlendur al helemaal niet te wachten, de
minste toenadering blokt hij resoluut af. Tijdens het onderzoek
naar de moord is de collega van Erlendur, Elinborg, betrokken
bij een rechtszaak over vermeende kindermishandeling. Want daarover
gaat dit boek: over de verschillende manieren, soms met de beste
bedoelingen, waarop je het leven van een kind kan verwoesten.
In een interview met John
Vervoort van De Standaard vertelt Indridason dat literatuur de
spiegel is waarin de lezer zich herkent. Als die uitspraak klopt
en ik meen van wel, dan is Engelenstem eersteklas literatuur. |
|
|