Alexander McCall Smith scoort hoge toppen met zijn reeks rond Het Beste Dames Detectivebureau: al vier miljoen verkochte Engelse exemplaren en tweeëndertig vertalingen. Zelf zoekt hij de verklaring voor dit succes in de hoge feel-good-factor van zijn boeken. Ze bieden een positieve kijk op de wereld en daar schijnen de lezers van vandaag meer dan ooit behoefte aan te hebben. In Amerika is er zelfs een psychiater die McCall Smiths boeken aanbeveelt als antidepressivum.
Als lezer begrijp ik die feel-good-factor erg goed. De oorzaak ervan is de warme persoonlijkheid van Mma Ramotswe, het hoofdpersonage. Deze mollige, excuseer, 'traditioneel gebouwde' dame, dochter van wijlen de beste veekenner van Botswana, runt samen met haar assistente Het Beste Dames Detectivebureau.

In ‘Goede zeden voor mooie meisjes’ hebben ze diverse katjes te geselen. Een Regeringsman verdenkt zijn schoonzus ervan dat ze zijn broer met mondjesmaat vergiftigt. Een organisator van een schoonheidswedstrijd wil alleen integere kandidaten. Een directrice van een weeshuis weet zich geen raad met een kind dat plots opdook uit de wildernis. De toekomstige echtgenoot van Mma Ramotswe is depressief en laat het werk in zijn garage slabakken. Mma Ramotswe pakt alle zaakjes één voor één aan. Waarheden als koeien kijken daarbij om de hoek. Niet alles raakt opgelost, want “er zijn zaken die je beter ongemoeid kunt laten. We hoeven niet op alles het antwoord te weten.” En ondanks de drukte is er steeds tijd voor een gesprek bij een kopje rooibosthee. Dit is een hartverwarmend boek.

Maar… hoort dit boek wel thuis op een thrillersite? Want, zoals recensent Ine ook al schreef in haar recensie, echt spannend is het niet en een plot is er nauwelijks. Het is vooral aardig en dat is meteen de quotering die ik aan dit verhaal geef: twee sterren. Maar deze keer in erg erg positieve zin. Ik haal nog een McCall Smithje in huis, als appeltje voor een dipje.