Peter Temple is een Australische thrillerauteur. Waarheid speelt zich af in Melbourne.
Inspecteur Villani van Moordzaken wordt geconfronteerd met twee zaken: een jonge vrouw wordt vermoord (?) gevonden in een exclusief, duur nieuw appartementencomplex. In een garage worden de lijken van drie gangsters gevonden: één is neergeschoten, twee zijn doodgemarteld.
Het onderzoek naar beide zaken verloopt traag. De eigenaren van het appartementencomplex werken hem tegen, ze worden beschermd door mensen met macht, de beveiliging is niet op orde. Het onderzoek naar de drievoudige moord wordt bemoeilijkt door lekken van informatie van binnen uit de politie-organisatie.
Het wordt Villani duidelijk dat politie en politiek verweven zijn: corrupte politici proberen hoge politiefunctionarissen voor hun karretje te spannen. Ook Villani  ontkomt niet aan dit ‘spel’. Hij weet hieraan te ontkomen: zijn vader, Bob Villani zei: “Je eer krijg je niet zomaar, knul. Geef je woord alleen als je je er aan kunt houden of bereid bent ervoor te sterven.“

Niet dat Villani op zo’n goede voet stond met zijn vader. Noch met zijn broers.
Zijn vader was vertrokken toen Villani nog een kind was, en kwam drie jaar laer pas terug. Vervolgens moest Villani zijn jongere broers opvoeden: moeder was weg, vader zat door de week op zijn truck.
“Bob was voor niemand bang”. “Kijk niet om jongen, kijk nooit om”. En:  “Nooit een stap achteruit doen knul, dat is slecht voor je ziel”.
Dat heeft Villani gemaakt tot wat hij nu is: een zwijgzame man, niet gewend zijn gevoelens te delen. Niet met zijn vrouw, niet met zijn kinderen. “Papa, je trekt door dit huis als de schaduw van een wolk”. Niet zijn angst willen laten zien, niet aan zijn vrouw, niet aan zijn collega’s. “U bent soms moeilijk te doorgronden, chef”, zegt Dove, een van zijn medewerkers.
Dat maakt Villani menselijk. En het verhaal geloofwaardig. Dáárom lees je door. En dat is maar goed ook, want het verhaal is niet makkelijk: veel personen, veel wendingen. De schrijfstijl van Temple helpt niet echt: het lijkt of hij van de hak op de tak springt. Hij associeert. Hij schrijft zoals Villani denkt. Binnen één enkele alinea kan een zin of een beeld opduiken dat later, en soms pas na herlezing, betekenis blijkt te hebben.
Toen ik het boek uit had, dacht ik: ik heb de essentie gemist. Daarna begon ik het opnieuw te lezen. En pas toen ik voor de tweede keer ergens bij bladzijde 350 was gekomen, begreep ik het.

In heel dit ingewikkelde verhaal is er ook nog het thema ‘vuur’. Een deel van Australië staat in brand, en wel het deel waar zijn vader woont. Als kind heeft Villani, ook nog met zijn moeder, eikels verzameld en die opgekweekt. Met zijn vader heeft hij van die kweek een begin van een bos gemaakt. Nu is dat een echt groot bos geworden. En zijn vader wil dat niet in de steek laten. Alles mag branden, maar niet deze bomen.
De eiken stonden er nog, in kringen en groepjes en rijen, in hun volle, glorieuze zomerblad.
Prachtig beeld.