John le Carré is de meester van de spionageliteratuur.
Eén van de hoogtepunten in dit genre is nog steeds Spion aan de muur, uit 1963 alweer, als de koude oorlog op zijn hoogtepunt is. Na de val van de Berlijnse muur en het uiteenvallen van de Sovjet-Unie zocht en vond le Carré nieuwe plaatsen en spionnen. Maar de motieven, het geweld, de kuiperijen en machinaties van zowel machthebbers als booswichten (of zijn die in sommige gevallen dezelfden?) blijven hetzelfde.

Het verhaal: Perry Makepiece en zijn vriendin Gail houden een korte vakantie op het Caribische eiland Antigua. Perry is, behalve docent Engelse literatuur aan de Universiteit van Oxford, een verwoed bergbeklimmer, en onmiskenbaar Brits, hartstochtelijk tennisspeler. In die laatste hoedanigheid neemt hij het op Antigua op tegen Dima, Rus, lid van de Russische maffia, overlever van Kolyma, het meest wrede Goelag-kamp ten tijde van Stalin, en nu de grootse geldwitwasser van donker Rusland. Dima wil, met zijn gezin, Rusland verlaten omdat hij en de zijnen worden bedreigd door de nieuwe opperbaas van de maffia, die de Prins wordt genoemd.
Als hij met zijn gezin in Groot-Brittannië asiel krijgt, zal hij al zijn witwas-geheimen ter beschikking stellen van de Britse geheime dienst.
Perry en Gail worden langzamerhand meegetrokken in een Brits-Russisch drama, waarin machtsspelletjes in de Britse dienst en politiek het lot bepalen van Dima en de zijnen.

Na een lang, misschien wel te lang, intro, komt het verhaal steeds beter op gang, en langzaam ontvouwen zich de contouren van dit drama, dat wel moet eindigen in een fiasco.
Tot op het eind is le Carré de meesterverteller, die met zijn prachtige, soms uitwaaierende stijl en schitterende dialogen de lezer in spanning houdt.