Kenn Follett - Val der titanen (2011) ***

Overdaad

Ken Follett heeft al een imposant oeuvre op zijn naam staan. Spannende verhalen vaak, meestal met een politieke inslag. Soms spionagethrillers (Door het oog van de naald, Code Rebecca, De man van Sint Petersburg), soms historische romans (Pilaren van de aarde, Brug naar de hemel) die zich kenmerken door meerdere verhaallijnen en gebruik maken van historische achtergronden, zowel wat betreft gebeurtenissen als personen.
Val der titanen valt in deze tweede categorie. Volgens de tekst op de achterflap is het het eerste deel in de Century-trilogie. Deze trilogie speelt zich af in WO I (deel 1), WO II (Deel 2) en de Koude Oorlog (deel 3).

In Val der titanen (dus deel 1 van de trilogie) staan vijf families centraal.
Deze families– Amerikaans, Russisch, Duits, Engels en Welsh – worden gevolgd tijdens de Eerste Wereldoorlog en de Russische revolutie, gebeurtenissen die de wereld voorgoed veranderen. In Wales eisen de mijnarbeiders steeds vaker betere arbeidsomstandigheden, In Groot-Brittannië eisen vrouwen kiesrecht, en verliest de rijke aristocratie net als in Rusland, steeds meer macht. De wereld staat zonder dat ze het weet, aan de vooravond van WO I. Politici en diplomaten dragen bij aan de onrust die spoedig leidt tot een wereldbrand die miljoenen slachtoffers kent.

In die situatie proberen acht mensen hun weg in deze roerige wereld te vinden: Gus Dewar, rechterhand van de Amerikaanse president; Lev en Grigori Pesjkov, twee arme Russische broers die op zoek zijn naar een beter leven; in Wales mijnwerker Billy Williams en zijn ambitieuze zus Ethel, huishoudster van de vermogende graaf Fitzherbert, en de vrijzinnige lady Maud en haar geliefde, de Duitse diplomaat Walter von Ulrich. Terwijl hun levens elkaar kruisen, dragen deze mensen ieder op hun eigen manier bij aan “een titanenstrijd die zijn weerga niet kent” (website www.ken-follett.com).

Is dat zo? Dat van die titanenstrijd klopt wel. Follett weet heel goed de wereldgeschiedenis te beschrijven door de ervaringen van die mensen weer te geven.
Maar kent die zijn weerga niet? In ruim 900 bladzijden komt een grote hoeveelheid personages de lezer tegemoet. Niet voor niets begint het boek met een overzicht van personages. Dat overzicht alleen al beslaat 5 pagina’s! En soms zijn zoveel figuren, zoveel feitjes, zoveel situaties, iets teveel van het goede. Dat leidt, in mijn geval, soms tot vermoeidheid en doorbladeren. En dat is geen goed teken. Hier geldt: overdaad schaadt.
Dat is jammer voor zo’n levenswerk dat – volgens diezelfde website “het hoogtepunt belooft te worden in de carrière van deze magistrale schrijver”.